Ενώ λοιπόν ένιωθα πολύ περήφανη για τον εαυτό μου, και πολύ ευχαριστημένη για το παράδειγμα που έδωσα μέσω αυτής της εμπειρίας στα παιδιά μου, έρχεται ένα απόγευμα η 7χρονη κόρη μου και μου λέει επι λέξει: “μαμά, όταν μεγαλώσω ΔΕΝ θέλω να γίνω σαν εσένα”. ΣΟΚ εγώ. Τι εννοείς ακριβώς παιδί μου;

Και αρχίζει εν ολίγοις να μου λέει ότι από τη στιγμή που ξεκίνησα το μεταπτυχιακό, η ζωή μου είναι όλο τρέξιμο και υποχρεώσεις, ότι είμαι συνέχεια ταλαιπωρημένη και κουρασμένη, και η ίδια δε θέλει να ζήσει έτσι. «Είναι απαραίτητο να κάνω μεταπτυχιακό όταν μεγαλώσω μαμά; Γιατί εγώ δεν θέλω!»

Αφού πρώτα την καθησύχασα ότι δεν χρειάζεται να κάνει μεταπτυχιακό αν δε θέλει, προσπάθησα να της εξηγήσω ότι οι επιτυχίες στην ζωή δεν έρχονται μόνες τους, αλλά μετά από κόπο και εργασία. Εσύ, της λέω, όταν καταφέρνεις πχ να ολοκληρωσεις ένα δύσκολο puzzle με πολλά κομμάτια, δεν το ευχαριστιέσαι περισσότερο απ’ ότι αν ήταν ένα εύκολο puzzle λίγων κομματιών; Το ίδιο κι εγώ: μπορεί να κουράστηκα και να ταλαιπωρήθηκα με το μεταπτυχιακό, όμως ΗΘΕΛΑ και το έκανα, διότι έμαθα πράγματα και έγινα καλύτερη στη δουλειά μου. Μεγαλώνοντας, όλοι αντιμετωπίζουμε προβλήματα και δυσκολίες και πολλές φορές θα χρειαστεί να δουλέψουμε σκληρά για να τα αντιμετωπίσουμε, όμως έτσι γινόμαστε σοφότεροι και δυνατότεροι, κι η ικανοποίηση που κερδίζουμε όταν τελικά τα καταφέρουμε, είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη απ΄ ότι αν μας τα έδιναν όλα έτοιμα, στο χέρι.

Δεν ξέρω αν κατάλαβε και τι κατάλαβε, εγώ πάντως μετά από αυτήν την συζήτηση ήμουν απίστευτα απογοητευμένη. Τόσον καιρό πίστευα ότι ήμουν παράδειγμα προς μίμηση για τα παιδιά μου και τελικά ήμουν παράδειγμα προς αποφυγήν!!!
Είναι αλήθεια πως τα 2 χρόνια του μεταπτυχιακού ήταν πολύ δύσκολα για μένα (και για τον άντρα μου). Προσωπικά ζορίστηκα πολύ, ήμουν συνέχεια άυπνη και κουρασμένη και παραπονιόμουν συχνά γι΄αυτό. Επίσης περνούσα αναγκαστικά λιγότερο ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μου, διότι έπρεπε να διαβάσω! Αναγνωρίζω επίσης ότι λόγω της κούρασης τα νεύρα μου ήταν πιο ευαίσθητα, συνεπώς δεν έλλειψαν και στιγμές που τους είχα φωνάξει π.χ για την ακαταστασία στο σπίτι, ή για τον θόρυβο που έκαναν, όσο εγώ προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στο διάβασμα, ενώ παράλληλα ο πατέρας τους προσπαθούσε να κοιμίσει την 2 ετών αδελφούλα τους.

Να είναι όλα τα παραπάνω ο λόγος που η κόρη μου είπε αυτό που είπε; Τι θα μπορούσα όμως να είχα κάνει διαφορετικά; Να υποκρίνομαι και να χαμογελάω συνέχεια, για να μην καταλάβουν τα παιδιά μου ότι είμαι κουρασμένη και αγχωμένη; Κάτι τέτοιο το θεωρώ πέρα για πέρα λάθος. Πιστεύω ότι στέλνει λάθος μηνύματα και πρότυπα στα παιδιά, ότι η «μανούλα» δεν έχει δικαίωμα να γκρινιάξει και να παραπονεθεί. Λες και η μανούλα δεν είναι άνθρωπος…

Φταίει η ηλικία της κόρης μου μήπως; Είναι μικρούλα ακόμα και το μυαλό της δεν μπορεί να διαχειριστεί την ιδέα ότι μεγαλώνοντας δεν θα τρέχουν για όλα ο μπαμπάς και η μαμά;

Φταίει ο χαρακτήρας της κόρης μου; Είναι δηλαδή τεμπέλα η ίδια, ως άνθρωπος; Δεν θα το έλεγα. Είναι πολύ ευσυνείδητη και επιμελής στα μαθήματά της και πρόθυμη να βοηθήσει στις δουλειές του σπιτιού, όποτε της το ζητήσουμε.

Έχει μήπως να κάνει με τη νέα γενιά γενικότερα, που είναι φυγόπονη και με μια ροπή προς την καλοπέραση;

Δεν ξέρω τι φταίει, πάντως αν δεν μπορώ με το ζωντανό παράδειγμά μου να διδάξω στο παιδί μου την αξία της εργασίας, της προσπάθειας και του να θυσιάζεις κάτι από την απόλαυσή σου σήμερα, προκειμένου να απολαύσεις πολλά περισσότερα αύριο, τότε δεν θα το καταφέρω ποτέ.

ΑΠΟ ΤΗΝ – παράδειγμα προς αποφυγήν

___________________

Ρένα Καραβάνου. Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Φίλη το ερώτημά σου είναι εξαιρετικό και σε υπερευχαριστώ που μας το έστειλες.

Ξεκινάς με μια φιλοσοφική τρόπον τινά εξέταση του ζητήματος γι’αυτό κι εγώ θα θεωρητικολογήσω λίγο.

Θυμάσαι που όταν ήμασταν παιδιά, αλλά και σε παλιές ταινίες, εξυψωνόταν η αξία της εργασίας ως φορέας αυτονόμησης, αξιοπρέπειας και αναβάθμισης της ζωής του εργαζομένου; Θυμάσαι που κυκλοφορούσε το “καμμιά δουλειά δεν είναι ντροπή” και που το “κεσάτια” στα ηθογραφικά διηγήματα ήταν κατάρα;  Υπήρχε ένα προτεσταντικό ιδεώδες, ως σπάραγμα από την Αγία Γραφή (τον απόστολο Παύλο συγκεκριμένα) «Ει τις ου θέλει εργάζεσθαι, μηδέ εσθιέτω». Δηλαδή όποιος δεν θέλει να εργάζεται να μην τρώει κιόλας. Ο εργαζόμενος, που “σκοτώνεται” στην κούραση ώστε να βελτιώσει την διαβίωσή του κι αυτή της οικογένειάς του, για δεκαετίες στον δυτικό κόσμο αποτελούσε το ιδεώδες. Μέχρι μια ιστορική συγκυρία έφερε αύξηση των ποιτικών δεικτών της ατομικής διαβίωσης. Και συνδέθηκε όχι μόνον με την διαβίωση σε οικονομικούς δείκτες, αλλά και με την αυτοπραγμάτωση (η οποία σε καπιταλιστικό πλαίσιο λογικό είναι να συνδέεται με την ποιότητα ζωής σε οικονομικούς δείκτες). Η μόρφωση και η αξιοποίηση τυπικών προσόντων για μοριοδοτήσεις κι εμπλουτισμό βιογραφικού επίσης εντάσσεται στο πλαίσιο της εντατικής εργασίας και του ανταγωνισμού σε κοινωνία που δουλεύει σε αυτό το μήκος κύματος.

Όμως δεν είναι όλοι σύμφωνοι με αυτό το ιδεώδες. Ο Αμερικανός οικονομολόγος Χάιμαν Μίνσκι πίστευε ότι η οικονομική πολιτική θα πρέπει να εμπνέεται από το ιδεώδες της «δίκαιης κοινωνίας». Σε συνθήκες πίεσης, κρίσης αλλά κι ανεργίας, η χορήγηση επιδομάτων φάνηκε ως σωτηρία και χρήση του δικαιώματος της κοινωνίας στην γενναιοδωρία των πολλών στους λίγους. Το διαπιστώσαμε κι εμείς με την πανδημία και τη ενεργειακή κρίση. Πρόσφατα η δήλωση του γ.γ. του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας, Φαμπιέν Ρουσέλ, υπέρ της εργασίας και κατά των επιδομάτων προκάλεσε εμφύλιο στον αριστερό χώρο. Το είπε ως εξής, «Η επιδοτούμενη αεργία δεν είναι επιθυμητή για ένα κόμμα της εργασίας», και η NUPES της άκρας αριστεράς το χαρακτήρισε ακροδεξιό.

Προφανώς δεν έχουν όλοι το ίδιο ιδεώδες κι ας το αφήσουμε εδώ.

Για να μεταφερθούμε από το θεωρητικό στο πρακτικό και προσωπικό σου. Η κόρη σου αποκλείεται στα 7 της χρόνια να έχει κάνει το σύνδεσμο μεταπτυχιακού και καπιταλιστικής ανέλιξης, ωστόσο αυτό που σίγουρα κατάλαβε είναι ότι η μαμά της έλειψε για κάτι που ερμήνευσε ως έξω από αυτήν. Είναι εξαιρετικά καλό που ο πατέρας της και σύζυγός σου είναι τόσο υποστηρικτικός και 2 χρόνια συνέβαλε να μπορέσεις να ολοκληρώσεις το μεταπτυχιακό σου με δική του προσωπική απλήρωτη εργασία στο σπίτι (αυτή που για τις γυναίκες θεωρείται αυτονόητη, κακώς, πολύ κακώς).

Όμως το παιδί είναι μια Μονάδα Συμπαγούς Εγωισμού (ΜΣΕ για συντομία), μπορεί να πεθαίνει κόσμος γύρω του κι εκείνο θέλει να παίξει, δεν είναι κάτι που είναι αφύσικο, είναι πολύ φυσικό, κι ας μην είναι λογικό. Τα παιδιά επίσης είναι σαν το νεσκαφέ, είναι της άμεσης ικανοποίησης, δεν έχουν ακόμη καλιμπραρισμένο το κριτήριο της μεγάλης αναμονής για το τέλειο αποτέλεσμα.

Λαμβάνει δε μοιραίως ερεθίσματα κι εκτός σπιτιού, που του υπαγορεύουν ότι η μανούλα είναι εκεί για κείνο πάντα, κι ερμηνεύει την απουσία ή την μείωση του χρόνου απασχόλησης μαζί της με μια κάποια “προδοσία”. Στην ηλικία αυτή είναι ακόμη νωρίς να συνειδητοποιήσει ότι το σωστό πρότυπο είναι αυτό που δίνεις εσύ κι όχι μια μητέρα αδρανής που η μόνη της απασχόληση είναι το φούρνισμα των cupcakes και το φτιάξιμο των νυχιών (δεν υποτιμώ ούτε τα cupcakes, ούτε τα νύχια. εφόσον δεν καταλαμβάνουν αποκλειστικά το διανοητικό δυναμικό της όποιας μάνας). Μεγαλώνοντας και προς την εφηβεία θα αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι κι εκείνην την ενδιαφέρουν τα δικά της ενδιαφέροντα, που μπορεί να μην συμβιβάζονται απόλυτα με τις υποχρεώσεις της (σχολείο, μαθήματα) αλλά που αν τα επιθυμεί διακαώς θα βρει χρόνο να τα εντάξει στο πρόγραμμά της. Και θα έχει να ανατρέξει στο δικό σου παράδειγμα.

Εγώ βλέπω μια λειτουργική οικογένεια που νοιάζεται ο ένας τον άλλον. Μην σκας με πράγματα που δεν είναι στραβά. Διαφύλαξε ενέργεια για αυτά που όντως δημιουργούν πρόβλημα.

Πηγή:  ampa.lifo.gr