Η ντόλτσε βίτα μιας πρώιμης απελευθέρωσης δεν έχει ακόμα τελειώσει για τους ομοφυλόφιλους, τα καφέ, τα μπαρ, τα κλαμπ και τα άλλα στέκια τους σφύζουν από ζωή, όμως όχι για πολύ ακόμη – ο ουρανός έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει και οι ναζί ήδη καταδιώκουν αντιφρονούντες και Εβραίους, απομονώνουν επίσης τους ανάπηρους, τους διαφορετικούς. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συλλαμβάνονται και οδηγούνται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου οι εξευτελισμοί, τα βασανιστήρια και οι εκτελέσεις είναι στην ημερήσια διάταξη.

Οι διαθέσεις τους απέναντι στους ομοφυλόφιλους διαφάνηκαν από την επιδρομή παρακρατικών στο Ινστιτούτο Σεξολογίας του Μάγκνους Χίρσφελντ τον Μάιο του ίδιου χρόνου. Μετά και τη «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» (2/7/1934), οπότε τα Τάγματα Εφόδου (SA) του Ερνστ Ρεμ διαλύονται βίαια και όσοι ομοφυλόφιλοι υπηρετούσαν εκεί εξοντώνονται ή φυλακίζονται, η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά κανονικά…

Σε αυτήν ακριβώς τη χρονική στιγμή τοποθετεί ο Μάρτιν Σέρμαν το κορυφαίο θεατρικό του έργο που δίκαια θεωρείται ένα από τα συγκλονιστικότερα που γράφτηκαν τον εικοστό αιώνα. To «Bent» έκανε πρεμιέρα το 1979 στο Royal Court Theater του Λονδίνου με πρωταγωνιστές τους Ίαν Μακ Κέλεν και Τομ Μπελ και έκτοτε ανέβηκε σε πολλά θέατρα ανά τον κόσμο.

Έγινε μέχρι και ταινία, ενώ συνέβαλε πολύ στις προσπάθειες ανάδειξης των ομοφυλόφιλων θυμάτων των στρατοπέδων συγκέντρωσης του Γ' Ράιχ, των περίφημων «Ροζ Τριγώνων» που βρίσκονταν για δεκαετίες στο περιθώριο του επίσημου αφηγήματος – το ροζ τρίγωνο χρησιμοποιήθηκε στα '70s από το ομοφυλόφιλο κίνημα ως σύμβολο μνήμης και αγώνα, ενώ στα '80s το «υιοθέτησε» αντεστραμμένο η Act Up.

Το πιο εξωφρενικό ήταν ότι, όπως αναφέρει κάποια στιγμή και ο θείος Φρέντι (Δημήτρης Καραμπέτσης), οι ναζί είχαν απαγορεύσει ακόμα και τη φαντασία, ακόμα και τις σκέψεις που σχετίζονταν με την ομοφυλοφιλία.

Στην Ελλάδα το έργο πρωτοανέβασε το 1980 ο Γιώργος Θεοδοσιάδης με τους Πέτρο Φυσσούν και Γιάννη Φέρτη και έκανε πάταγο, καθώς άγγιζε ένα θέμα που για την ελληνική κοινωνία, «δασκαλεμένη» μέχρι πρότινος με το χουντικό τρίπτυχο «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια», ήταν ακόμα μεγάλο ταμπού.

Ο νεαρός τότε Πέτρος Ζούλιας, ο οποίος σκηνοθετεί το εκ νέου ανέβασμα του «Μπεντ» στο Θέατρο Χώρα με πρωταγωνιστικό δίδυμο τους Μέμο Μπεγνή - Ιωάννη Αθανασόπουλο και «οδηγό» τη μετάφραση του Θεοδοσιάδη, είχε, καθώς λέει, εντυπωσιαστεί βαθιά από εκείνη την παράσταση και ήθελε από χρόνια να καταπιαστεί με αυτό το έργο.  

«Ο εφιάλτης του ναζισμού δεν ανήκει δυστυχώς σε κάποιο μακρινό παρελθόν. Σε Ευρώπη και Αμερική ανθούν ξανά οι ρατσιστικές ιδεολογίες και οι ακροδεξιοί πολιτικοί σχηματισμοί κερδίζουν έδαφος. Στην Ελλάδα διεξάγεται αυτό τον καιρό η δίκη της Χρυσής Αυγής σε δεύτερο βαθμό και όλοι είδαμε τον Κωνσταντίνο Πλεύρη, συνήγορο μελών μιας οργάνωσης που μέχρι πριν από λίγα χρόνια είχε εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους, να χαιρετά ναζιστικά μέσα στο Εφετείο. Ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ένας διάχυτος κοινωνικός εκφασισμός που εκφράστηκε και στη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Δεν φαντάζεσαι πόσα δηλητηριώδη σχόλια δεχόμαστε καθημερινά στους λογαριασμούς του θεάτρου Χώρα στα σόσιαλ μίντια και μιλάμε για ένα κλασικό έργο!» μου λέει ο σκηνοθέτης.

Πατώντας  lifo.gr/culture/theatro  θα εμφανιστεί ολόκληρο το άρθρο με κάποιες χαρακτηριστικές φωτογραφίες από την παράσταση.