Μουσική (115)
"Διδώ και Αινείας", μια όμορφη όπερα του 17ου αιώνα σε μία ενδιαφέρουσα παρουσίαση τον 21ο από το μουσικό σύνολο L'Arpeggiata
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Στα πάνω πάνω ράφια των αγαπημένων μου μουσικών ποτέ δεν είχα τοποθετήσει την κλασσική μουσική και τις όπερες. Και πως να το κάνω όταν κανείς γύρω μου τότε που ήμουν μικρός δεν άκουγε τέτοιες ξένες μουσικές και στην εφηβεία μου, στα αναβράζοντα χρόνια του '60, δεν έγιναν της μοδός αυτές οι περίτεχνες μουσικές. Πολύ αργότερα έτυχε να ακούσω αρκετά από τα πιο δημοφιλή έργα των μεγάλων ευρωπαίων συνθετών που με συνεπήραν τόσο ώστε κάποια απ'αυτά τα άκουσα και τα ξανάκουσα με μεγάλη ευχαρίστηση. Το ξεχωριστό καλό είναι πως ακούγοντας αυτές τις μουσικές υπήρξαν φορές που τα ίδια κομμάτια για μυστήριους λόγους μου γεννούσαν διαφορετικές διαθέσεις, ξεσηκώνοντάς με κάθε φορά για πρωτόγνωρα ταξίδια σε γνωστά και άγνωστα ύδατα. Μιλάω για ταξίδια Καβαφικά που ακόμα κι αν στο τέλος δεν καταλάβαινα τι σημαίνουν οι Ιθάκες αυτό δε μείωνε την απόλαυση.
ΛΕΞ: «Δεν είμαι μπίτνικ ποιητής, είμαι ράπερ και μου αρέσει»
Συντάκτης Μανώλης Ροσμαράκης
M.Hulot. Ένα τρίτο προσωπικό άλμπουμ που ασχολήθηκαν μαζί του ακόμα και άνθρωποι που δεν ακούνε ραπ και δύο συναυλίες με ρεκόρ εισιτηρίων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη ήταν αρκετά για να κάνουν τον ΛΕΞ τον καλλιτέχνη της χρονιάς. Ο ΛΕΞ ήταν όμως πάντα ψηλά στο ελληνικό ραπ και είναι πάντα ο ίδιος.
Το 2022 ήταν η αναμφίβολα η χρονιά του ΛΕΞ, όχι μόνο επειδή για τα μέσα, που ξαφνικά ανακάλυψαν ότι υπάρχει και είδαν στο πρόσωπό του το φαινόμενο του ελληνικού ραπ, έκανε διπλό ρεκόρ με τις συναυλίες του. Οι σχεδόν 25.000 θεατές που τον αποθέωσαν στην εμφάνισή του στη Νέα Σμύρνη, στο γήπεδο του Πανιωνίου στις 3 Ιουλίου, και οι περίπου 30.000 που γέμισαν το Καυτανζόγλειο Στάδιο στη Θεσσαλονίκη στις 21 Οκτωβρίου είναι νούμερα πρωτόγνωρα για ραπ συναυλία στην Ελλάδα, αλλά ο ΛΕΞ δεν κατάφερε μόνο αυτό.
Νίκος Ξυδάκης, ο ωραίος της Ανατολής στο φως της Δύσης
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Αρκετά χρόνια μετά που ξετσουμίσαμε, τότε που στην αρχή αρκετοί από εμάς είχαμε πάθει παράκρουση με τα ξένα σ'εκείνη τη μυστήρια φάση που δεν τα καταλαβαίναμε αλλά μας εξέφραζαν, τα ελληνικά τραγούδια μας κτύπησαν την πόρτα. Κι εμείς, ως έτοιμοι από καιρό, τους ανοίξαμε την καρδιά μας. Το βέβαιο ήταν πως εισέβαλλαν με ορμή και χάρη ρεμπέτικα και λαϊκά (με πρωτομάστορες Βαμβακάρη και Τσιτσάνη και Καζαντζίδη) και έντεχνα (που τα απογείωσαν Χατζιδάκις , Θεοδωράκης) που και τα τραγουδήσαμε και τα χορέψαμε. Τραγούδια που δεν περίμεναν από εμάς να δοξαστούν μιας και ήταν από καιρό δαφνοστεφανωμένα από τον στριμωγμένο κόσμο που τραγουδούσε με ευχαρίστηση τα όνειρά του. Απλά εμείς τους υποκλιθήκαμε μιας και μας συνεπήραν και εντέλει βαφτιστήκαμε στα αγιασμένα τους ύδατα.
Τα επόμενα τριάντα χρόνια μέχρι τις αρχές του 21ου μεγαλώναμε με επιστήθιους φίλους τους νέους τραγουδοποιούς που τους βγάλαμε το καπέλο εξ αιτίας των όμορφων και καινούργιων τραγουδιών τους. Καινούργια από κάθε άποψη, που γι'αυτό πέτυχαν να εκφράσουν έναν νέο κόσμο που ξεπρόβαλε και ταυτόχρονα συνέβαλλαν στη γέννησή του μέσω ημών που τα τραγουδήσαμε κατά μονάς, σε σπίτια φίλων, σε κέντρα και στα γήπεδα, παρέα με γνωστούς και αγνώστους.
Βάλτε τα καλά σας, σε πέντε ώρες ξημερώνει Κυριακή
Συντάκτης Οδυσσέας
Η παρέα κάθεται στη καλλίτερη θέση που διαθέτει το καπηλειό. Ξεχωρίζει σαν την μύγα μες το γάλα. Και προκαλεί ενδιαφέρον. Πρώτα απ' όλα είναι μικτή. Κορίτσια και αγόρια μες την καλή χαρά. Με ρούχα επώνυμα που ξεχωρίζουν από μακριά. Διασκεδάζουν! Σε ιδανική απόσταση από τα ηχεία του στερεοφωνικού. Να μη σε ξεκουφαίνουν, αλλά να μπορείς να μιλήσεις κιόλας. Πως βρέθηκαν σ' αυτό το μαγαζί ένας θεός το ξέρει.
Φαίνονται ενημερωμένοι για το τι ακούνε.
-Ωραίο τραγούδι, αποφαίνεται, ένα κορίτσι της παρέας.
-Λοΐζος! Παρεμβαίνει ένας γαλανομάτης νεαρός! Και Πυθαγόρας, συνεχίζει. Μη ξεχνάμε και τους στιχουργούς. Πυθαγόρας!
O Saske με το «Saskepticism Vol. 2» κτυπάει κορυφή - ακούστε όλο το άλμπουμ
Συντάκτης Φώτης Νυχτολέας
M.Hulot. OTAN ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙ το «Saskepticism Vol. 1» ο Saske ήταν δεκαεννιά χρονών. To Vol.1 ήταν ένα εξαιρετικό πρώτο άλμπουμ, καλοδουλεμένο, που έπασχε όμως από το άγχος του ντεμπούτου, την αγωνία «να χωρέσεις όσο περισσότερο υλικό γίνεται για να αποδείξεις ότι αξίζεις πιο πολλά από αυτά που προσδοκούν οι φαν σου».
Στο Vol.2, το οποίο κυκλοφορεί τώρα που ο Saske είναι είκοσι τριών, δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα. Είναι καταξιωμένος, έχει χιτ, έχει εκτίμηση όσο λίγοι εκτός χώρου, έχει δικό του στυλ – το μόνο που έμενε να δείξει ήταν ότι είναι ικανός να πάει ένα βήμα παραπέρα. Όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και το ελληνικό ραπ, που δυσκολεύεται να δημιουργήσει ταυτότητα που να μη βασίζεται στη μίμηση και στο «pay tribute στα είδωλά μου», ελληνικά και ξένα.
Πάει και ο συμπαθής Σταύρος Λογαρίδης, να ζήσουμε να τον θυμόμαστε
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Σ.Δ. Αν θυμάμαι καλά δεν αγόρασα ποτέ δίσκο των Poll ούτε πήγα να τους ακούσω, μα ούτε έψαχνα στο ράδιο κάποιο τραγούδι τους. Όποτε όμως τύχαινε και τους άκουγα, δεν άλλαζα σταθμό και κάποιες φορές ήταν τέτοια η φάση που μια ήπια ευχαρίστηση την αισθανόμουν. Οι περίπου συνομήλικοι που τους άρεσαν, καλά παιδιά μου φαινόντουσαν, χαριτωμένα και εξωστρεφή με μια χαρούμενη πριγκιπική διάθεση. Δεν ξέρω όμως γιατί δεν ένιωθα κάτι να με ελκύει από τον κόσμο τους. Ίσως γιατί εκείνα τα χρόνια που μεσουράνησαν ένας φεγγαροκτυπημένος θυμός με ξεσήκωνε και μια εναλλασσόμενη διάθεση για τη χαρά από τις εντός εκτός κι επί τ'αυτά αλητείες με διαπερνούσε.
Το θέμα όμως δεν είναι οι Poll αλλά ο Σταύρος Λογαρίδης που ήταν μέλος τους όταν μεσουρανούσαν και που πέθανε χθες στα 69 του από καρκίνο. Κάθε φορά πάντως που σχεδόν τυχαία τον άκουγα κάτι γραφόταν μέσα μου, αλλά η έκθεσή μου σε χιλιάδες τραγούδια που κυκλοφορούσαν συνεχώς και η βροχή του χρόνου που πέφτει ασταμάτητα το έσβηνε γρήγορα. Είχα μάθει όμως να τον αναγνωρίζω και από το μουσικό του στυλ και από την ωραία για μένα φωνή του και στο επιπλέον ήταν που μου άρεσε το πρόσωπό του και οι εκφράσεις του που απέπνεαν μια πηγαία φιλικότητα. Τον φανταζόμουν σαν ένα τύπο που θα'ταν δυνατός στις φιλίες του και καλός στην παρέα είτε ξεμέθυστος είτε μεθυσμένος. Αυτά τα ολίγα και καλά για τον συνομήλικο Λογαρίδη, που δεν του βγήκαν όλα τα χαρτιά παρόλο που έχει τα φόντα να πάρει πολλές παρτίδες.
Ελληνικό ραπ 2021: Μια επεισοδιακή χρονιά σε 50 στιγμές
Συντάκτρια Ράνια Ροκιά
Όλα όσα μας άρεσαν πολύ, ξεχωρίσαμε, αλλά και όσα μας ενόχλησαν απ' όλα τα είδη του ελληνικού ραπ, τα καλά και τα άσχημα που το κάνουν συναρπαστικό και να αξίζει να ασχοληθείς μαζί του.
Τη φετινή, μία από τις πιο επεισοδιακές χρονιές από τότε που εμφανίστηκε το ραπ στην Ελλάδα, εκτός από τους συντάκτες της LiFO M.Hulot και Μαρία Παππά, τις σημαντικότερες στιγμές του ελληνικού ραπ ξεχωρίζουν οι William Darladanis, Ανδρέας Περικλής Μεταξάς, Askunkfunk, Pinata (Hustlin all day) και Vasilis Kastrinellis. Έψαξαν όλα τα γεγονότα από την αρχή της χρονιάς και θυμήθηκαν κυκλοφορίες, συνεργασίες, χιτ, νέες τάσεις, όλα όσα χαρακτήρισαν τη νέα εποχή της πιο ζωντανής και ενεργής ελληνικής σκηνής τώρα.
Στο τέλος υπάρχουν 15 χαρακτηριστικά βιντεοτράγουδα αυτής της μουσικής.
Με τυχαία σειρά:
Στελλάκης Περπινιάδης – Βαθιά υπόκλιση στο μεγαλείο ενός στυλοβάτη του ελληνικού τραγουδιού
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Μετά την καταστροφή της Σμύρνης πιάνει ένα σπιτάκι στην Κρεμμυδαρού, όπως ονομαζόταν τότε η Δραπετσώνα, στον Άγιο Διονύση, και δουλεύει σε χρωματοπωλείο. Η αγαπημένη του ενασχόληση να ψέλνει συνεχίζεται, αυτή τη φορά στην Αγία Ζώνη.
Ποιος; Ο Στελλάκης Περπινιάδης ( Τήνος, 1889 - Αθήνα, 1977), ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές του σμυρνέικου και ρεμπέτικου τραγουδιού.
Νίκος Πουρναράς/οικοδόμος. Ο Στελλάκης Περπινιάδης εκτός από σπουδαίος ερμηνευτής του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού υπήρξε ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης μεγάλου διαμετρήματος κι ένας ιδιαίτερα αξιόλογος άνθρωπος. Άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στα μουσικά πράγματα, κατακτώντας πανάξια τη δική του χρυσή σελίδα στο βιβλίο του λαϊκού μας πολιτισμού.
Το τέλος του Θεοδωράκη είναι μια ιστορία που ποτέ δεν τελειώνει
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Το ανοιχτό θέμα μου με τον Μίκη Θεοδωράκη ( Χίος, 1925 - Αθήνα, 2021) είναι πως ενώ τα πολιτικά του πάντα λίγα μου έλεγαν πολλά από τα τραγούδια του μου έλεγαν και το σημαντικό, εξακολουθούν να μου λένε, πολλά. Προφανώς δεν αμφισβητώ τις αγωνιστικές του περγαμηνές, το θάρρος και τη γενναιότητά του, αλλά οι κατά περιόδους πολιτικές του θέσεις από την μεταπολίτευση και μετά που τον παρακολουθούσα, όχι μόνο δεν μου κέντριζαν το ενδιαφέρον αλλά αρκετές φορές σε σημαντικά θέματα διαφωνούσα εντελώς. Αυτό δεν σημαίνει ότι εγώ είχα όλο το δίκαιο του κόσμου με το μέρος μου, μιας και υπήρξαν φορές που η εξέλιξη των πραγμάτων φανέρωνε πως τη σωστή επιλογή την είχε κάνει αυτός. Κι αυτό με ένα τρόπο με έβαζε σε σκέψεις, με επηρέαζε.
Η τελευταία αγκαλιά στον τόσο ξένο και τόσο δικό μου Τάκη Μουσαφίρη
Συντάκτης Administrator
Πρώτα τραγούδησα τραγούδια του Τάκη Μουσαφίρη (Γιάννενα, 1938- Αθήνα, 2021), θεός σχωρέστον, και μάλιστα σε σκυλάδικα και μετά από καιρό έμαθα το όνομά του. Το ρεζουμέ: Τα τραγούδια του είχαν μια υβριδική ενέργεια που έπαιξαν ρόλο για να φτιάξω - ανακαλύψω έναν άλλο εαυτό μου. Αυτόν που τη μέρα δεν τον κυκλοφορούσα, αλλά κάποιες νύχτες ξυράφι γινόμουνα έναν μ'αυτόν. Νύχτες που πρώτα έχανα το μυαλό μου και μετά γινόμουν τύφλα. Το έχανα όταν συναντούσα ένα μυθικό λαϊκό χύμα στο κύμα δίδυμο αδελφό μου και δεν ντρεπόμουνα να παραμιλώ για έρωτες μαγικούς κι αγιάτρευτους. Αυτά και τον ευχαριστώ ολοψύχως.