Αυτό που νομίζω ότι την χαρακτήριζε, στις πιο κρίσιμες στιγμές της και στιγμές μας, ήταν η προσπάθειά της να είναι λαϊκιά ακόμα και πάνω στον θρόνο της. Όπως και εκείνη η πολύχρωμη ευαισθησία που χαρακτηρίζει κάποιες γυναίκες αλλοπαρμένες σε συνάφεια με ένα τσαγανό και μια ειλικρινεία τόσο ως προς τον εαυτό της όσο και ως προς τους άλλους, που εντοπίζεται συνήθως στους ψαγμένους ανθρώπους, αυτούς που έχουν πολλές απαιτήσεις κατά αρχάς από τον εαυτό τους. Πέρα όμως από αυτά τα καλά κι άλλα πολλά, αυτό που θυμάμαι ότι με ευλογούσε συχνά ήταν η Χάρις της πηγαίας ζεστασιάς που ανάβλυζε από τα σπλάχνα της όταν τραγουδούσε. Να'σαι καλά Χαρούλα.  

Για όσους ενδιαφέρονται "διάλεξα", δίχως να το πολυψάξω, πέντε τραγούδια της από τα πολλά της που μας άρεσαν, ένα άρθρο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου που το βρήκα πολύ καλό και τη συνέντευξη που παραχώρησε η Αλεξίου  στον Φώτη Απέργη στις 3. 6.20 και μεταδόθηκε ζωντανά από το Β'Πρόγραμμα. 

Χάρις   Γιατί η σπάνια και τολμηρή συνέντευξη της Αλεξίου ήταν σα να έρχεται από ένα άλλο κόσμο...

Συνέντευξη στον Φώτη Απέργη στο Β' Πρόγραμμα ΕΡΑ (3/6/20)   

ΑΜΑΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ , του Παναγιώτη Τούντα (Σμύρνη, 1886- Αθήνα, 1942). Πρώτη εκτέλεση με τον Στελλάκη Περπινιάδη το 1937. 

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ  , στίχοι - μουσική Χάρις Αλεξίου, 1988. 

ΟΛΑ ΣΕ ΘΥΜΙΖΟΥΝ  , των Μάνου Λοΐζου - Μανώλη Ρασούλη, 1979

ΜΙΑ ΠΙΣΤΑ ΑΠΟ ΦΩΣΦΟΡΟ  , των Θάνου Μικρούτσικου - Λίνα Νικολακοπούλου, 1990

ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΜΟΥ  ΔΕΙΧΝΕΙΣ ΝΑ ΒΑΔΙΣΩ  , των Τάκη Σούκα - Λευτέρη Παπαδόπουλου, 1985.