Υπάρχουν κάποια τραγούδια που έχουν μια ξεχωριστή ιδιότητα που καταλήγει να μετατρέπεται σε ιδιαιτερότητα. Μια ιδιότητα που από τραγούδια τα αναδεικνύει σε τραγουδάρες.Σημαντικά τραγούδια που σου βγάζουν μια χαρά και μια προσμονή να τ' ακούσεις. Ανεξάρτητα από το ύφος τους και το περιεχόμενο τους. Μόνο στο άκουσμα του τίτλου, αρχίζει να πλάθεται μια ανυπομονησία και μια λαχτάρα για να τα απολαύσεις.
Είτε λυπημένα , είτε χαρούμενα, είτε φιλοσοφημένα, είτε χαλαρά, μα προ πάντων καθημερινά, πατάνε στη ψυχή σου κάνοντας την εφαλτήριο για να αναδυθούν και να πιάσουν εξέχουσα θέση στο μουσικό και ποιητικό πάνθεον!
Ας αρχίσουμε με "το καράβι" σε μουσική του Γιώργου Ζαμπέτα και στίχους του Χαράλαμπου Βασιλειάδη (Τσάντα). Το τραγούδησαν η Πόπη Αστεριάδη, η Λένα Αλκαίου με την συνδρομή της Ρένας Κουμιώτη, η Γιώτα Νέγκα, η Λιζέτα Καλημέρη και άλλες. Καμιά όμως δεν έφτασε την πρώτη εκτέλεση μιας ανεπανάληπτη κυρίας και ερμηνεύτριας της μουσικής μας σκηνής.
Υποκλίνομαι κυρία Μπέμπα Μπλανς!
Η κατά κόσμο, για άλλους κυρία για άλλους μαγκάκι, Αγγελική Κωνσταντοπούλου και κατά Ζαμπέτα "Μπεμπέκα βελούδο" με την αλέγκρα παρουσία της, με τις πανέμορφες ματάρες της και με την εκφραστικότατη φωνή της έκανε το τραγούδι τόσο δικό της, που καμιά άλλη ερμηνεύτρια δεν μπόρεσε να της το πάρει. Σοφά ο Γιώργος Ζαμπέτας της εμπιστεύτηκε "το καράβι" για να το πρωτοτραγουδήσει. Θα ήταν παράλειψη να μην πω πως: κάποια από τα διαλεχτά και ξεχωριστά ρούχα που φορούσε τα αγόραζε από την πάλαι ποτέ "ΓΥΝΑΙΚΑ" στον Πειραιά του δικού μας Γιάννη Λάγιου (τυχεράκια!) που ακόμα μας επιτρέπει να πίνουμε καφέ μαζί του.
Ο Μανόλης Χιώτης τώρα, πολύ πριν το ρίξει στα μάμπο, τότε που το μικρό του όνομα γράφονταν ακόμα με ωμέγα, συνέθεσε τραγούδια που έμειναν στην ιστορία. Ένα από τα ομορφότερα του είναι "Το βουνό με το βουνό δεν σμίγει". Το πρωτοτραγούδησε ο Στελλάκης Περπινιάδης μαζί με τον Μανώλη Χιώτη. Από τότε μέχρι τώρα μετρήστε πόσοι τραγουδιστές το είπαν:
Στράτος Διονυσίου, Πάνος Γαβαλάς, Πόλυ Πάνου, Τόλης Βοσκόπουλος, Γιώργος Μαργαρίτης, Μανόλης Πάππος, και άλλοι πολλοί. Τελευταία και ο Δημήτρης Μυστακίδης με τις κιθάρες του. Απ' όλες αυτές τις ερμηνείες μ' αρέσει πιο πολύ, η πρώτη εκτέλεση αυτή του δημιουργού με τον Στελλάκη.
Αν θα έβαζα κάποια δίπλα της είναι αυτή του δικού μου Ιορδάνη Τσομίδη που με την βαρύθυμη ερμηνεία του, παίρνει το τραγούδι και το κάνει κτήμα του. Και μετά το μεταλαμπαδεύει στην οργή σου στο φιλότιμο σου στο καημό σου. Σαν ανοιξιάτικες ψιχάλες σε γυμνό κορμί μοιάζουν τα πατήματα του στα τάστα του μπουζουκιού! Σαν βάλσαμο φεύγουν τα λόγια απ' το στόμα του για να καταπραΰνουν την ψυχή σου!
Πάμε τώρα μια βόλτα προς την Σύρα.
Βάσανα, πίκρες, φαρμάκια, καραβοτσακίσματα...
εδώ κάτι λείπει, όταν θα ακολουθήσει ο δεύτερος στίχος για να ταιριάξει ο "δεκαπεντασύλλαβος":
...σαν τον βράχο που τον δέρνουν της θάλασσας τα κύματα.
Δε βαριέσαι. Ο Μάρκος όλα τα μπορεί. Προσθέτει ένα μακρόσυρτο "ω", ένα "εω", ένα "λέω" και ο δεκαπεντασύλλαβος συμπληρώνεται. Μάλιστα αυτή η αδυναμία κάνει το τραγούδι καλύτερο. Θαρρείς κι ο πατριάρχης ξεπίτηδες το 'κανε έτσι σκερτσόζικο.
Όλη μέρα μες στο σπίτι όλοι με μαλώνουν, έω
λένε βρώμικες κουβέντες που με φαρμακώνουνε. Χωρίς έω.
Τι να πρωτοθαυμάσεις τον Μάρκο, την φωνάρα του Στράτου Παγιουμτζή , την εναλλάξ ερμηνεία, τις εκατέρωθεν φιλοφρονήσεις, την έμπνευση;
Ας το.
Τι τελείωσε;
Αχ! πέστε το άλλη μια φορά ρε παιδιά!
Στα καραβοτσακίσματα μου μη γελάς.
Πάλι ο Ζαμπέτας. Αυτός ο μεγαλειώδης συνθέτης που ο πιο πολύς κόσμος τον ξέρει και τον αναγνωρίζει από τα: άλααα και από τον φραμπαλά.
Δεν είναι όμως έτσι. Βιρτουόζος στο μπουζούκι με παίξιμο αναγνωρίσιμο, γλυκό σαν πετιμέζι. Συνθέτης απαράμιλλος με συνθέσεις παρακαταθήκες, ερμηνευτής με ερμηνείες ανατριχιαστικές. Είναι ένα κεφάλαιο μόνος του. Άλααα!
Το 1974 για τις ανάγκες της ταινίας "Αγάπη μου παλιόγρια" μαζί με τον Διονύση Τζεφρώνη στους στίχους σκαρώνουν "Το ανθρωπάκι", ερμηνευμένο από την Ελένη Ροδά.
Η Ελένη Ροδά μ' αυτό το τραγούδι έκανε καριέρα τραγουδίστριας. Αν ρωτήσω ξέρετε άλλο τραγούδι της; δύσκολα θα μου πείτε. Αν μου πείτε το "Βουρκωμένη Δευτέρα" να σας πληροφορήσω ότι είναι των ίδιων συντελεστών. Αριστούργημα κι αυτό. Αν σας έρθει και στο νου το "Η δουλειά κάνει τους άντρες" των Μάνου Λοΐζου - Λευτέρη Παπαδόπουλου αυτό το έχει πιστωθεί πανάκριβα ο Δημήτρης Ευσταθίου.
Το Ανθρωπάκι το τραγούδησε και η Ελένη Δήμου. Προτιμώ την ελλιπή ερμηνεία της Ελένης Ροδά. Σ' αυτό το τραγούδι η Ροδά μου τα λέει όλα, η Δήμου δε μου λέει τίποτα.
Μάλιστα κύριε.
Πάμε τώρα σ' ένα ολοστρόγγυλο τραγούδι. Το έφτιαξαν ο Αντώνης Ρεπάνης στη μουσική και ο Παναγιώτης Καμηλιέρης στους στίχους. Πρώτη εκτέλεση ο Στράτος Διονυσίου. Δεύτερη δεν έχει. Ποιός να τα βάλει με τον Στράτο.
Ένα τραγούδι που "αρχίζει γυρίζει δεν τελειώνει και μια φυλή ζει μέσα μας και λειώνει και μια ζωή δεμένη σπαρταρά..." που λέει κι ο Κωστής Παλαμάς.
Ένα τραγούδι χωρίς ρεφρέν που πάει, πετάει, γυρίζει, ξαναπάει, ξαναπετάει, ξαναγυρίζει και κει που λες που δεν θα τελειώσει ποτέ ξαφνικά στην σπάει και σταματάει. Δεν μου πάει η λέξη τελειώνει, το συγκεκριμένο τραγούδι είναι σαν να σταματάει. Ενώ φαινόταν ατέρμονο ξαφνικά τελειώνει. Ζούσα μια ξένοιαστη ζωή πριν σε γνωρίσω προτού μ' ανάψεις τη φωτιά μες στην καρδιά, μες στην ταβέρνα τώρα βρίσκομαι για 'σένα πίνω μα η σκέψη μου σε 'σένα τριγυρνά.
Πότε το ακούσατε για τελευταία φορά και για ξανακούστε το με προσοχή και δείτε πως τελειώνει. Ή μήπως δεν τελειώνει και διακόπτεται;
Μήπως αρχίσατε να καταλαβαίνεται που το πάω; Tο επόμενο τραγούδι θα σας βοηθήσει ακόμα περισσότερο. Με ένα βιωματικό παράδειγμα.
Ζεσταίνοντας τη μηχανή του αυτοκινήτου μου, με ποιητική διάθεση απαγγέλω:
Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Οινόη να εύχεσαι να' ναι μακρύς ο δρόμος...
Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά νά, έχω πάρει πέντε επιλεγμένα δισκάκια για την διαδρομή πήγαινε - έλα.
Συνειδητά ξεκινάω με τα "Λάφυρα" του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ο δείκτης μου σπρώχνει το σι ντι στην εσοχή και επιλέγει το 8 με σκοπό να ξεκινήσει με το "Μιλώ για 'σένα" και μετά να παίξει ο δίσκος απ' την αρχή. Έτσι θα ακούσω το "Μιλώ για 'σένα" δυο φορές. Ένα τραγούδι που μετά την γνωριμία μου με τον Θανάση, έγινε το αγαπημένο μου. Μπορώ να πω πως όψιμα το ξεχώρισα. Με το που τελειώνει με αφήνει ανικανοποίητο.
Πάμε άλλη μια φορά. Ξανατελειώνει πάλι.
Αναρωτιέμαι: Η τσαμπούνα εκεί που κάνει το ταξίμι πόσο ωραία ξαναμπαίνει στο τραγούδι!
Πάμε άλλη μια φορά. Ξανατελειώνει πάλι!
Σκέφτομαι: Θα μπορούσε να είναι απ' τα διαμάντια της δημοτικής μας μουσικής και της δημώδους παράδοσης.
Πάμε άλλη μια φορά.
Παθιάζομαι: Με τη Μελίνα Κανά . Θα μπορούσε να είναι αερικό.
Πάμε άλλη μια φορά. Ξανατελειώνει.
Πάμε άλλη μια φορά.
Τελευταία φορά που το ξαναείπα ήταν στην είσοδο μου στην Οινόη.
Σαν βγεις στο γυρισμό για τον Περαία να εύχεσαι ν' ακούσεις κάτι άλλο!
Αμ δε!
Όσους λογικούς συνειρμούς κι αν έκανα, όσα "φτάνει πια" κι αν είπα ,όσα "άντε μια τελευταία φορά" κι αν ξεστόμισα το τραγούδι δεν σταμάτησε να παίζει και στη επιστροφή μου!
Ώρα να τελειώνουμε.
"Θα 'ταν 12 του Μάρτη". Του Σταύρου Κουγιουμτζή και του Μιχάλη Μπουρμπούλη. Σε μια συγκλονιστική ερμηνεία από την Χαρούλα Αλεξίου. Το έχουν τραγουδήσει κι άλλες θεές, η Τάνια Τσανακλίδου, η Μελίνα Κανά κι άλλες πολλές. Η Χαρούλα όμως το σημάδεψε!
Τίποτα δεν είναι τυχαίο, 12 Μαρτίου την κοπάνησε ο Σταύρος Κουγιουμτζής από το μάταιο τούτο κόσμο. Όσες φορές το ακούω στο αυτοκίνητο από το ραδιόφωνο και δεν έχω δυνατότητα αναπαραγωγής, τρέχω στο σπίτι λιγωμένος για να βρω τον δίσκο για να το ξανακούσω. Είναι ένα τραγούδι που συμπυκνώνει όλα όσα λέω μέσα σ' αυτό το κειμενάκι και πάντα μα πάντα, όσες φορές και να το ακούσω, στο τέλος με αφήνει ανικανοποίητο με μια γερή δόση μελαγχολίας.
Θεωρήστε δικό μου κόλλημα την υπερβολή του "Μιλώ για 'σένα".
Άντε και για το "Θα 'ταν 12 του Μάρτη".
Όμως όλα όσα τραγούδια ανάφερα δεν σου φτάνει μια φορά για να τα χορτάσεις.
Έχουν την ξεχωριστή ιδιότητα να θες να τα ακούς ξανά και ξανά και ξανά!
Τόσο ξανά που δεν θέλεις να τελειώσουνε ποτέ!
Αργότερα σκέφτηκα ότι πάρα πολλά τραγούδια άλλα για την κάθε μια και τον κάθε ένα μας, μπορούν να εμπεριέχουν όλα όσα λέω παραπάνω .
Προσωπικά αυτά τα τραγούδια ξεχώρισα και αυτά τα τραγούδια με ερέθισαν για να πω αυτά που λέω τώρα.
Υ.Γ 2 Και πού 'ναι ο Λοΐζος, ο Σαββόπουλος, ο Κραουνάκης, ο Μάλαμας, ο Λάκης Παπαδόπουλος, ο Μαχαιρίτσας, ο Περίδης, ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος, ο Άκης Πάνου, ο Καλδάρας, ο Σπανός, η Ελένη Καραΐνδρου οι Κατσιμιχαίοι, ο, ο, ο, η, η, η, οι, οι, οι;
Έλα ντε!
