Η Ελευθεροτυπία μας άρεσε περισσότερο από κάθε άλλη καθημερινή εφημερίδα, τουλάχιστον τα χρόνια από τα μέσα της δεκαετίας του '80 έως τις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Το περίεργο είναι πως όταν έκλεισε δεν μας έλειψε. Ήταν φανερή στα τελευταία της χρόνια μια μεγάλη αδυναμία να εκφράσει συγκροτημένα κάτι δυνατό και να αναδείξει μία νέα προοπτική στην πολιτική και κοινωνική σκηνή της χώρας.  

Από τις σελίδες της είναι πανθομολογούμενο ότι πέρασαν πολλοί καλοί δημοσιογράφοι, αλλά και πολλοί καλοί νέοι αναδείχτηκαν. Έτσι εξηγείται πως ήταν μια εφημερίδα που ξεχώριζε για όλα της. Από τα κύρια άρθρα, τις γελοιογραφίες και τους τίτλους της, τα αθλητικά της, τα πολιτιστικά της, όλα είχαν ένα καλό ύφος και ήθος. Είχε επίσης καλά ρεπορτάζ και στην θεματολογία της τις περισσότερες φορές δεν έχανε το κύριο και ουσιαστικό επιλέγoντας μέσα από μια επικαιρότητα ρευστή και πλούσια σε αμφίσημα γεγονότα όπου εύκολα έχανε η μάνα το παιδί. Επιπλέον ήταν εμφανές πως ήταν μια ανοιχτή εφημερίδα σε απόψεις και θέσεις που διέτρεχαν τον προοδευτικό χώρο και ενίοτε δημιουργούσε ένα καλό κλίμα διαλόγου. Όλα αυτά θα είχαν προφανώς δουλευτεί εις βάθος από τον κ. Φυντανίδη, έναν άνθρωπο που η κλίση του προς το μέτρο και τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα σε αντίπαλα εσωτερικά στρατόπεδα δεν τον μεταμόρφωνε σε λαπά, διότι κατάφερνε να δημιουργεί συνθέσεις που δεν έχαναν την σχέση τους με την πραγματικότητα, δίχως να υποτάσσονται σ'αυτήν. 

Για να μην παραξηγηθούμε, δεν είμαστε αφελείς για να μην αντιλαμβανόμαστε τα κρυφά και φανερά παιχνίδια που παίζει διαρκώς η τέταρτη εξουσία. Και η Ελευθεροτυπία δεν ήταν καμιά Παναγιά. Είναι σίγουρο και ας μην έχουμε αποδείξεις, ότι τα διευθυντικά στελέχη και της Ελευθεροτυπίας θα αναμίχτηκαν παρασκηνιακά σε ιστορίες που είχαν να κάνουν με τις δικές τους προτεραιότητες και με τα δικά της συμφέροντα. Αλλά συγκριτικά με τις άλλες εφημερίδες που είχαν σαν κι αυτήν μεγάλη κυκλοφορία, μας δημιουργούσε την εντύπωση ότι προσπαθούσε να τηρεί τους βασικούς δεοντολογικούς κανόνες δημοσιογραφίας. Δίχως να διεκδικούμε το αλάθητο, για μας ήταν αισθητά η καλύτερη, ιδιαίτερα την εικοσαετία της χρυσής εποχής της (1980-2000), ίσως διότι οι μετέχοντες της πορείας της ήταν άνθρωποι που τιμούσαν την υπογραφή τους και δεν τα κατάπιναν όλα αμάσητα. Κι αυτό ήταν προς τιμήν του διευθυντή της. Όπως και το γεγονός που οι περισσότεροι αρθρογράφοι της που έχουν μιλήσει κατά καιρούς με καλά λόγια για τον κ. Φυντανίδη, έδωσαν έμφαση στην ελευθερία που απολάμβαναν. Αν κάτι έχω να της καταλογίσω είναι η αδυναμία της να αναδείξει τα χαρακτηριστικά της δύσκολης κατάστασης που είχαμε αρχίσει να οδηγούμαστε από το 2006 και μετά και τη χλιαρή αντιμετώπιση του Αυριανισμού τότε που αυτός, ελέω ΠΑΣΟΚ, έκοβε κι έραβε. 

Το ανακοινωθέν: Πέθανε στις 9 το βράδυ των Χριστουγέννων από καρδιολογικά προβλήματα ο δημοσιογράφος Σεραφείμ Φυντανίδης. Ο Σεραφείμ Φυντανίδης είχε γεννηθεί στην Αθήνα στο Περιστέρι τον Μάρτιο του 1937. Το 1960 πήρε το πτυχίο της Ανωτάτης Σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ). Αρχικά εργάστηκε στην εφημερίδα Έθνος ως συντάκτης την περίοδο 1957 - 1968. Στην περίοδο της Χούντας από το 1968 μέχρι το 1974 εργάστηκε στη Απογευματινή στην αρχή ως υπεύθυνος ύλης και αργότερα ως αρχισυντάκτης. Από το 1974 μέχρι τον Ιούνιο του 1976 υπήρξε διευθυντής σύνταξης στην Ακρόπολη. Από τον Ιούνιο του 1976 μέχρι τις 27 Απριλίου 2007, ήταν διευθυντής της Ελευθεροτυπίας. 

Πατώντας  εδώ  μπορείτε να διάβασετε τον "Αποχαιρετισμό" του Ιού, όπως δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των

Συντακτών.