Μετριούνται λοιπόν, αυτοί που συναντούν στο διάβα τους οι επαναστάτες και αν βρεθούν ελλειμματικοί, μαύρο φίδι που τους έφαγε. Και δεν κρίνονται μόνο για τη συγκεκριμένη στάση που τους ενόχλησε, αλλά παίρνουν σβάρνα και κατεδαφίζουν όλο το έργο και την πορεία του «προδότη». Το τελικό συμπέρασμα αυτής της επαναστατικής υστερίας, είναι πως αυτός ο  μπήξε ο δείξε, ο δήθεν, ο τάχα μου, βολεύτηκε πια και είναι παιδί του συστήματος και όπερ έδει δείξαι. Έλεος καλοί μου, έλεος.

Αυτό το σχόλιο με ώθησε να τη γράψω ένα επεισόδιο που έγινε πριν μια βδομάδα σε μία συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα στην Πετρούπολη και όσων επακολούθησαν. Εκεί, μια ομάδα καθηγητών και γονέων ζήτησαν από την υπεύθυνη της συναυλίας να ανέβουν στη σκηνή για λίγο, να ανοίξουν ένα πανό που έγραφε κάτι σχετικό με τους αγώνες των καθηγητών και να πουν και δυο τρία λόγια στο κοινό. Η υπεύθυνη τους απάντησε πως φέτος σε καμία άλλη συναυλία ο Μάλαμας δεν συγκατάνευσε σε παρόμοια αιτήματα. Και ακολούθησε η παρέμβαση της ομάδας αυτής από τις εξέδρες του θεάτρου Πέτρα όπου βρέθηκαν.  

Σκέφτομαι πως αν ήμουν Μάλαμας, μπορεί να επέτρεπα, μπορεί και όχι, τέτοιες παρεμβάσεις. Πιστεύω πως βασικά θα εξαρτάτο από τη στιγμή, από τους αιτούντες κι απ’το αίτημα, από την φάση όλη δηλαδή.

Δεν ξέρω αν διαφωνεί κανείς με το ότι σε τελική ανάλυση, το να δοθεί  ή όχι η άδεια για την όποια  παρέμβαση, είναι αποκλειστικά δικαίωμα των πρωταγωνιστών της εκδήλωσης. Νομίζω πως αυτή η αρχή αν παραβιάζεται, τότε αρχίζει μία κατάσταση που εκ μέρους των παραβατών εμπίπτει στην κατηγορία της  κατάχρησης δικαιώματος και το μεθεπόμενο βήμα της είναι η βία που θα προσπαθήσει να κάψει και εν κατακλείδι να εξαφανίσει κανιβαλίζοντας , όλους όσους διαφωνούν με τους δράστες.

Σκέφτομαι επίσης πως αν ήμουν ένας από το κοινό που πλήρωσε για ν’ακούσει τον όποιον Μάλαμα και ξαφνικά αν βγουν στη σκηνή με πανό κάποιοι που διαφωνώ με τα αιτήματά τους ή και με τις κινήσεις τους, εμένα ποιος θα με προστατέψει από την αυθαιρεσία αυτών; Το θέμα είναι αν σεβόμαστε τον καθένα θεατή, ή αν θεωρούμε πως ο δικός μας αγώνας είναι υπεράνω όλων των ανθρώπων που μαζεύτηκαν κάπου για έναν άλλο λόγο. Νομίζω πως κανένας αγώνας δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν να αυθαιρετεί, παραβιάζοντας το πλαίσιο και το σκοπό μιας οποιασδήποτε εκδήλωσης.

Τι μένει; Η κριτική στους πρωταγωνιστές, ιδιαίτερα στην περίπτωση της άρνησης τους να ικανοποιήσουν το αίτημα αγωνιζόμενων ανθρώπων. Προφανώς είναι δικαίωμά των αγωνιστών να τους κρίνουν και να τους τα ψέλνουν από την καλή κι από την ανάποδη. Οι κριτικές όμως που διατυπώνονται δημόσια, κρίνονται κι αυτές. Κι εμένα προσωπικά η κριτική που έγινε για το συγκεκριμένο συμβάν με το Μάλαμα δεν είναι του γούστου μου. Αυτή η ευκολία της καταδίκης, αυτή η άνεση να τραβιούνται διαχωριστικές γραμμές και η αμετροέπεια του άλματος από ένα συμβάν στην κρίση όλου του έργου και της ζωής του κρινόμενου, δεν με εκφράζει καθόλου. Οι άνθρωποι που είναι επιρρεπείς σε τέτοιες κριτικές θα πρέπει να αισθάνονται πως οι επιλογές τους και τα πιστεύω τους, είναι μακράν από οποιαδήποτε άλλα, η ενσάρκωση αυτοπροσώπως της ιστορίας και της προόδου. Έχω την υποψία πως από τέτοιες υπάρξεις κινδυνεύουμε εξ ίσου με τον υπαρκτό κίνδυνο του πλούτου και της δύναμης.

Πατώντας  εδώ θα σας εμφανιστεί μία παρουσίαση αυτού του επεισοδίου από μία Μαρία Θ, που ήταν παρούσα στη συναυλία του Μάλαμα και δημοσιεύτηκε στη lifo.

Πατώντας  εδώ θα σας εμφανιστεί η επιστολή που έγραψε στις 9/9 η κα. Ρούλα Τζιρτιζώτη Αλαζάκη, μέλος του συλλόγου γονέων Πετρούπολης και δημοσιεύτηκε στο alfavita και μετά σε διάφορα ιστολόγια. Στο συγκεκριμένο – red fly planet – ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα σχόλια των αναγνωστών.

Τέλος πατώντας  εδώ θα σας ανοίξει η απάντηση του Σωκράτη Μάλαμα.