Τι κι αν οι περιοχές που τραβήχτηκαν τα πλάνα ήταν οικείες λόγω εντοπιότητας.

Εξαιρετικά οικείες!

Τι κι αν οι εικόνες έδειχναν φουγάρα, εργοστάσια, εμπορικά λιμάνια, εγκαταλελειμμένες χαμοκέλες. Το μόνο που έφτανε στην αντίληψη σου, ήταν η ευαισθησία και η λυρικότητα του δημιουργού.

Ένα ποταμάκι έβλεπα. Που είχε ξεκινήσει από τα Χάνια και στο δρόμο του μάζευε ότι πιο ευαίσθητο, ότι πιο ζωογόνο υλικό έβρισκε στο διάβα του.

Όλες οι σκηνές του έργου φωτισμένες με μαγικό τρόπο, σου έδιναν την εντύπωση πως είσαι μέρος την ταινίας. Πως είσαι κι εσύ συμμετέχων. Σε όριζε πρωταγωνιστή στα δρώμενα και όχι παθητικό θεατή.

Τι να πεις για τους πρωταγωνιστές. Ο Δημήτρης Πιατάς στο στοιχείο του. Ένας ρόλος που τον έχει παίξει και τον έχει ξαναπαίξει αρκετές φορές. Συγκλονιστικός!

Τον Χρήστο Μουστάκα πρώτη φορά τον έβλεπα. Μου είπαν ότι συμμετείχε στους Σπείρα- Σπείρα. Αν κι έχω δει αρκετές παραστάσεις του Κραουνάκη μ' αυτό το σχήμα, μου είχε διαφύγει. Άλλη φορά θα είμαι πιο προσεκτικός.

Να φτάσω στους δικούς μας πρωταγωνιστές.

Το σταυροκόπημα του Ηλία, τον έκανε να μοιάζει με φτασμένο ηθοποιό. Το πέρασμα του Μιχάλη από την ανάπλαση, μας θύμισε τον Μιχάλη που ξέρουμε κι αγαπάμε. Η συμβουλή του Μανώλη στο μπουγατσοπωλείο του Γιώργου ήταν όλα τα λεφτά. Του Μανώλη ντε! Αυτουνού που του λέμε βάλε μια μερίδα μπουγάτσα φύλλο. Δύσκολα θα βρει ο Γιάννης Παναγιωταράκος επαγγελματία ηθοποιό που να παίξει τόσο τέλεια ετούτο το ρολάκι.

Το ποταμάκι συνέχιζε την πορεία του.

Κάπου στην Πορταριά, παρείσφρησε και ενσωματώθηκε η μουσική του έργου. Ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής της ταινίας. Ήχοι διαφορετικών ειδών και αποχρώσεων ενωμένοι και δοσμένοι ιδανικά, έκαναν την δουλειά να φαίνεται εύκολη. Ειδικά η συνένωση της βυζαντινής ψαλμωδίας με το τσέλο και τους αυτοσχέδιους αμανέδες (τεριρέμ), στην σκηνή της εκκλησίας σε άφηνε άναυδο. Όλη η προσπάθεια του μουσικού, πλήρως συνυφασμένη με την ταινία. Ο Θεόδωρος Κουέλης προσέδωσε μεγάλο κύρος στην ταινία. Ας τον έχουμε υπ' όψη μας!

Ακόμα κι ο Φάνης που ήθελε οι μουσικές στις ταινίες να μην έχουνε πρωτεύοντα ρόλο. Να μην ακούγονται δηλαδή μουσικές πέραν από αυτές που οι ηθοποιοί παίζουν ή τραγουδάνε. Ακόμα κι ο Φάνης λοιπόν ίσως μπορούσε να ρίξει νερό στο κρασί του για τις μουσικές του "Σωσίβιου"

Στο "Σωσίβιο" πάντως κι ας θεωρηθεί ιεροσυλία, ο Γιάννης Παναγιωταράκος μου θύμισε, στο ταίριασμα που έκανε στην αλλαγή των πλάνων με την προσθήκη της μουσικής ανάμεσα τους, τον Μίλος Φόρμαν!.

Το ποταμάκι μικρό και ταπεινό. Δεν είχε πια που να πάει. Κόντευε να φτάσει στην θάλασσα και το τέλος φάνταζε τόσο κοινότυπο. Θα πάει και θα φουντάρει στην απεραντοσύνη της θάλασσας;  Και χωρίς σωσίβιο; Ε, όχι!  Έκανε λοιπόν στροφή, λίγο πριν το συνηθισμένο τέλος του. Ήρθε και εξέβαλε εντός μας. Κι έκατσε και φώλιασε στις ψυχές μας.

Τον Γιάννη Παναγιωταράκο, αν και συντοπίτης μας, ούτε που τον πήραμε χαμπάρι. Τα γυρίσματα που έγιναν στις γειτονιές μας ούτε που τα αντιλήφθημεν. Γειτονιές που έχουμε λιώσει τα παπούτσια μας στα πήγαινε - έλα. Όλο το εικοσιτετράωρο. Και να μην τα πάρουμε χαμπάρι! Λες και έγιναν εν κρυπτώ. Τέλος πάντων. Τώρα που τον αντιλήφθημεν και πήραμε χαμπάρι το μεγάλο ταλέντο του, καλό θα είναι, να τον προσέχουμε σαν τα μάτια μας.

 Υ.Γ

Η περιοχή πίσω και πλάγια από τον Άγιο Διονύσιο, που τώρα αναπλάθεται, έχει γίνει αρκετές φορές σκηνικό για ταινίες. Την χρησιμοποίησε ο Άγγελος Φρατζής για την "Ευτυχία" του και τώρα ο Γιάννης Παναγιωταράκος για το "Σωσίβιο" του.

Κάποια στιγμή πριν κάποια χρόνια, όχι πάρα πολλά, έγινε μια προσπάθεια η περιοχή να ανακαινιστεί. Καθαρίστηκαν τα σοκάκια, έγινε φρεσκάρισμα των μαγαζιών μπήκαν παλιακές πανέμορφες ταμπέλες και άρχισε να γίνεται λειτουργική και επισκέψιμη. Δυστυχώς αυτό δεν κράτησε πολύ και γρήγορα μαράθηκε.

Τώρα με την ανάπλαση ας έχουμε το νου μας να πιέσουμε να κρατήσει το ύφος της. Μη την αφήσουμε στα χέρια των τεχνοκρατών που αυτοί κάνουν πάντα τα δικά τους με μοναδικό γνώμονα το κέρδος.

Και εν πάση περιπτώσει η τελευταία και άδοξα μαραμένη ανακαίνιση ας είναι ο μπούσουλας για ότι ήθελε συμβεί.