Κινηματογράφος

Κινηματογράφος (119)

athinorama2Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος. Ένας νέος κινηματογραφικός διαγωνισμός προσκαλεί το κοινό να φτιάξει τα δικά του αυτοσχέδια φιλμ και να κερδίσει μοναδικά δώρα.

Με τον τίτλο "Ταινίες Τσέπης" συστήνεται στην Αθήνα ένας νέος κινηματογραφικός διαγωνισμός, ο οποίος προτρέπει το κοινό να λάβει μέρος χρησιμοποιώντας απλώς το κινητό του.

Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με το δελτίο τύπου, σκοπός του διαγωνισμού είναι "να πυροδοτήσει νέες μικρές αφηγήσεις και να προκαλέσει μια σπίθα για εκφραστική διέξοδο και καλλιτεχνική δημιουργία". Οι συμμετέχοντες καλούνται να γυρίσουν ταινίες διάρκειας 2-6' σε οριζόντιο φορμάτ χρησιμοποιώντας αποκλειστικά κινητό τηλέφωνο, χωρίς μουσική και σε οποιοδήποτε είδος επιθυμούν (μυθοπλασία, ντοκιμαντέρ, οπτικό δοκίμιο). Επίσης, πρέπει να αφορούν τη θεματική "Σάββατο βράδυ". Η προθεσμία υποβολής ταινιών στη διεύθυνση  Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.  είναι έως τις 30/4

iniserinΔύο σινεμά λειτουργούν και φέτος στον Πειραιά, το δημοτικό Σινεάκ και το "τσέπης" Ζέα. Και άλλα δυο στο Ρέντη, το δημοτικό Όνειρο και το Village με τις 20 αίθουσες. Σύνολο τέσσερα. Άραγε ήταν καλύτερα όταν πριν δεκαετίες λειτουργούσαν σε όλους τους δήμους του Πειραιά σαράντα τέσσερα; Εμένα πάντως αυτή η μαζική συμμετοχή του κοινού, αυτών των γνωστών αγνώστων της περιοχής μας, με ανέβαζε όταν ήμουν μικρός σχεδόν εξ ίσου με τα έργα που βλέπαμε. Το παράδοξο όμως, που το σκέφτηκα πολλά χρόνια αργότερα, ήταν πως οι ταινίες ήταν για μένα πιο πολύ απ'όλα ένα μέσον για να δραπετεύω γλυκά από τον κόσμο, δηλαδή από όλους αυτούς; Κι αυτός ίσως να'ταν ο λόγος που παραδινόμουνα στη μαγεία τους μέσα στις σκοτεινές αίθουσες εκεί όπου ονειρευόμουνα με ανοιχτά μάτια και αισθανόμουνα τις ανάσες των διπλανών μου. 

blanchett-fieldΜια ευφορία ένοιωθα τα 158' που έβλεπα την ταινία ΤΑΡ ( υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ταινίας 2023) του Τόντ Φίλντ (υποψήφιος για Όσκαρ σκηνοθεσίας και πρωτότυπου σεναρίου) με την Κέιτ Μπλάνσετ (υποψήφια για Όσκαρ α' γυναικείου ρόλου) και  της Μόνικα Γουίλι (υποψήφια για Όσκαρ μοντάζ).

Οι περισσότερες από τις ταινίες που μου άρεσαν πολύ, θυμάμαι ότι και συναισθηματικά με είχαν αγγίξει και βγαίνοντας από το σινεμά ήμουν για λίγο σε έναν άλλο κόσμο, κάτι που μ'αυτήν την ταινία δεν μου συνέβη. Παρόλα αυτά η ΤΑΡ με έβαλε για τα καλά στο κόλπο της και αν κάτι μπόρεσα να εντοπίσω, είναι πως μια, ας πούμε πνευματική διέγερση, με ηλέκτριζε. Υποθέτω ότι αυτή την προκάλεσε η περίτεχνη κινηματογράφηση της παθιασμένης αναζήτησης της τελειότητας που κυνηγά μέσα σε ένα μίζερο περίγυρο η πολυβραβευμένη μαέστρος Ταρ

aftersunΔημήτρης Πολιτάκης. Πέρα από τις υποψηφιότητες, τα βραβεία και τους διθυράμβους, η επιτυχία της ταινίας της Σάρλοτ Γουέλς στις δοκιμαζόμενες ελληνικές αίθουσες οφείλεται σε μια διαρκή μετάδοση ενθουσιασμού και συγκίνησης από στόμα σε στόμα.

ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ αισιόδοξα μηνύματα του τελευταίου καιρού –για το σινεμά, για την αίθουσα, για τις ευαισθησίες του κοινού– είναι η επιτυχία της ταινίας Aftersun που βγήκε στους κινηματογράφους λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα και συνεχίζει ακάθεκτη την πορεία της, ενισχυμένη και από την υποψηφιότητα του ενός εκ των δύο πρωταγωνιστών της, του Πολ Μεσκάλ, για Όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου.

tainia-piso apo tis thimoniesΣ.Δ. Η ταινία συμμετείχε στο 63ο Φεστιβάλ Θεσ/νίκης, όπου βραβεύτηκε με έξι βραβεία, ένα από τα οποία είναι της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών (FIPRESCI) με το σκεπτικό "Για την επιδεξιότητα με την οποία ενσωματώνει όλα τα στοιχεία της φύσης και του πολιτισμού σε μια πολυεπίπεδη αφήγηση πάνω στην κοινωνική υποκρισία και την παρακμή του ατόμου σε εποχές ανθρωπιστικής κρίσης". 

Είναι μία Ελληνική -Γερμανική και Βόρειο Μακεδονική παραγωγή που γυρίστηκε στη λίμνη Δοϊράνη στο Κικλίς από την 41χρονη Ασημίνα Προέδρου. Το ενδιαφέρον θέμα, αυτά που λέει σ'αυτή τη συνέντευξη, η χαρμόσυνη φωτεινότητα που εκπέμπει και το ονοματεπώνυμο της σκηνοθέτριας, μου έκαναν ένα κλικ για να πάω να τη δω. 

zizanioΔεν είναι τόσο ότι έχει βρει το κολάι η κινηματογραφική ομάδα του 1ου Λ.Κερατσινίου και βραβεύονται στο φεστιβάλ camera zizanio οι ταινίες της δημιουργώντας έτσι μία αξιέπαινη παράδοση. Το πιο πολύ είναι ότι οι μαθητές που έχουν φτιάξει αυτές τις ταινιούλες και οι καθηγητές που υποστηρίζουν τις προσπάθειές τους, έχουν αφομοιώσει ένα αρχαίο μάθημα, των αγαθών δηλαδή που κόποις κτώνται. Και όπως έχουμε μάθει μες τα χρόνια μία κινητήριος δύναμη των κόπων είναι το μεράκι. Κάπως έτσι μπήκαν στο χορό και φέτος τα παιδιά που απαρτίζουν την κινηματογραφική ομάδα και ολοκλήρωσαν την "φο μπιζού", την 8η ταινιούλα του λυκείου.

Το ωραίο είναι πως η ταινία αυτή κέρδισε το 2ο βραβείο στην κατηγορία μαθητών 17-20 ετών στο 22ο φεστιβάλ camera zizanio που διεξάγεται στον Πύργο Ηλείας. Η ευχή μας " συγχαρητήρια παιδιά και εις ανώτερα" είναι βεβαίως κλασσική, αλλά την εννοούμε.

jeannedielmanTo Sight and Sound είναι ένα βρετανικό μηνιαίο κινηματογραφικό περιοδικό που εκδίδεται από το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου. Διεξάγει τη γνωστή στους σινεφίλ, μια φορά τη δεκαετία, Sight and Sound Poll των καλύτερων ταινιών όλων των εποχών.  Για 50 χρόνια στη θέση νούμερο ένα βρισκόταν ακλόνητος ο "Πολίτης Κέιν" (Όρσον Γουέλς, 1941), μέχρις ότου το 2012 που ο "Δεσμώτης του Ιλίγγου (Vertigo)" (Άλφρεντ Χίτσκοκ, 1958) πήρε την πρωτιά. Το 1952 που ξεκίνησε αυτή η λίστα στην πρώτη θέση είχε ψηφιστεί " Ο κλέφτης των ποδηλάτων" ( Βιτόριο ντε Σίκα, 1948). Η λίστα αυτή προκύπτει μέσα από μια παγκόσμια ψηφοφορία. Φέτος ψήφισαν 1600 κριτικοί και 480 σκηνοθέτες όταν το 2012 είχαν ψηφίσει 846.

fobizu1Η κιν/γραφική ομάδα του 1ου  ΓΕΛ Κερατσινίου έχει με το σπαθί της φτιάξει μια ενδιαφέρουσα παράδοση στις μικρού μήκους ταινίες. Οι μαθητές που την στελεχώνουν ανανεώνονται χρόνο με το χρόνο αλλά υπάρχουν και κάποιοι καθηγητές με προεξάρχοντα διαχρονικά τον Γιάννη Παππά που την στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια. Κατάφερε λοιπόν αυτή η ομάδα να γυρίσει 7 ταινίες που βραβεύτηκαν στο φεστιβάλ Ολυμπίας Camera Zizanio που γίνεται κάθε χρόνο στον Πύργο Ηλείας. 

Για μια ακόμα χρονιά η ομάδα έκανε τα λόγια κινούμενες εικόνες γυρίζοντας την 8η ταινία της, την "Φο Μπιζού". Είμαι ένας από αυτούς που έχει δει όλες τις προηγούμενες ταινίες και αυτό που μου βγήκε αβίαστα είναι πως στη φετινή προέκυψε μια κατάκτηση σε επίπεδο κιν/γραφικής γραφής. Και εννοώ, κίνηση μηχανής, σύνθεση πλάνων και σκηνών, ρυθμού, παιξίματος ηθοποιών και μοντάζ, κ.ά. Με άλλα λόγια κατ'εμέ ανέβηκε κατηγορία. Έτσι αυθόρμητα ένα "μπράβο ρε παιδιά, άντε και εις ανώτερα" μου βγήκε να πω σ'αυτούς τους μαθητές που είναι φανερό ότι δούλεψαν με πάθος και σ'αυτούς τους καθηγητές που τους βοήθησαν να γυρίσουν αυτή την δεκάλεπτη ταινία. 

telosxromuΓιώργος Ψωμιάδης. Η ταινία του Λουκά Παλαιοκρασά τοποθετεί το εκπαιδευτικό σύστημα στο επίκεντρο, εξερευνώντας το μέσα από τη ζωή και τα μάτια των μαθητών, και είναι μια κινηματογραφική καταγραφή που σε ξεβολεύει.

Δύο χρόνια. Μία κάμερα. Ένα δημόσιο ελληνικό σχολείο στην Αθήνα. Τα πρωινά στην τάξη της Γ' Λυκείου οι μαθητές βαριούνται αφόρητα, αγχώνονται, νευριάζουν. Οι περισσότεροι καθηγητές μοιάζουν βγαλμένοι από άλλο σύμπαν, έτη φωτός μακριά από αυτό των παιδιών, όπου ο λόγος είναι ξύλινος, η διδακτέα ύλη δεν χωράει σε σαράντα πέντε λεπτά και η παράδοση γίνεται υπό μορφή απαγγελίας σε ασφυκτικά γεμάτες αίθουσες.

Λίγοι φαίνεται να προσπαθούν να έρθουν κοντά στα παιδιά και να καταλάβουν τον κόσμο τους. Κάποιες φορές το πεδίο μοιάζει με σκηνικό από εμπόλεμη ζώνη. Καταλήψεις και αποβολές, καρέκλες στα παράθυρα και σφραγισμένες πόρτες. Η καθημερινότητα στη σχολική χρονιά; Χασμουρητά, τσιγάρα στα κλεφτά και, μέσα σε όλα αυτά, ως ξαφνικό «δώρο», η μοναξιά μιας καραντίνας που εμφανίστηκε από το πουθενά.

avliΜαρία Κατσουνάκη. Δεν μας αποκαλύπτει πράγματα για τα οποία ήμασταν ανυποψίαστοι. Το εκτεταμένο μπούλινγκ στα σχολεία, στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αποτελεί σχεδόν κανόνα, κάποιες φορές, μάλιστα, με μοιραίο τέλος για το θύμα. Eφηβοι που αυτοκτονούν. Oμως, αυτό που κατορθώνει η Βελγίδα Λορά Βαντέλ, στη μόλις 72 λεπτών ταινία της, «Στην αυλή του σχολείου» (προβάλλεται στις αίθουσες), είναι να μεταφέρει χωρίς πλεονασμούς τη σκληρότητα του περιβάλλοντος και τις ποικίλες παρενέργειες. Πρωταγωνίστρια η 7χρονη Νορά (έχει εγκωμιαστεί, διεθνώς, η ερμηνεία της μικρής Μάγια Βάντερμπεκ), την οποία η κάμερα παρακολουθεί –διαρκώς από το ύψος της– να δυσκολεύεται να αφήσει το χέρι του πατέρα της για να περάσει στη σχολική επικράτεια.

Σελίδα 1 από 9