To Sight and Sound είναι ένα βρετανικό μηνιαίο κινηματογραφικό περιοδικό που εκδίδεται από το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου. Διεξάγει τη γνωστή στους σινεφίλ, μια φορά τη δεκαετία, Sight and Sound Poll των καλύτερων ταινιών όλων των εποχών.  Για 50 χρόνια στη θέση νούμερο ένα βρισκόταν ακλόνητος ο "Πολίτης Κέιν" (Όρσον Γουέλς, 1941), μέχρις ότου το 2012 που ο "Δεσμώτης του Ιλίγγου (Vertigo)" (Άλφρεντ Χίτσκοκ, 1958) πήρε την πρωτιά. Το 1952 που ξεκίνησε αυτή η λίστα στην πρώτη θέση είχε ψηφιστεί " Ο κλέφτης των ποδηλάτων" ( Βιτόριο ντε Σίκα, 1948). Η λίστα αυτή προκύπτει μέσα από μια παγκόσμια ψηφοφορία. Φέτος ψήφισαν 1600 κριτικοί και 480 σκηνοθέτες όταν το 2012 είχαν ψηφίσει 846.

Η κιν/γραφική ομάδα του 1ου  ΓΕΛ Κερατσινίου έχει με το σπαθί της φτιάξει μια ενδιαφέρουσα παράδοση στις μικρού μήκους ταινίες. Οι μαθητές που την στελεχώνουν ανανεώνονται χρόνο με το χρόνο αλλά υπάρχουν και κάποιοι καθηγητές με προεξάρχοντα διαχρονικά τον Γιάννη Παππά που την στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια. Κατάφερε λοιπόν αυτή η ομάδα να γυρίσει 7 ταινίες που βραβεύτηκαν στο φεστιβάλ Ολυμπίας Camera Zizanio που γίνεται κάθε χρόνο στον Πύργο Ηλείας. 

Για μια ακόμα χρονιά η ομάδα έκανε τα λόγια κινούμενες εικόνες γυρίζοντας την 8η ταινία της, την "Φο Μπιζού". Είμαι ένας από αυτούς που έχει δει όλες τις προηγούμενες ταινίες και αυτό που μου βγήκε αβίαστα είναι πως στη φετινή προέκυψε μια κατάκτηση σε επίπεδο κιν/γραφικής γραφής. Και εννοώ, κίνηση μηχανής, σύνθεση πλάνων και σκηνών, ρυθμού, παιξίματος ηθοποιών και μοντάζ, κ.ά. Με άλλα λόγια κατ'εμέ ανέβηκε κατηγορία. Έτσι αυθόρμητα ένα "μπράβο ρε παιδιά, άντε και εις ανώτερα" μου βγήκε να πω σ'αυτούς τους μαθητές που είναι φανερό ότι δούλεψαν με πάθος και σ'αυτούς τους καθηγητές που τους βοήθησαν να γυρίσουν αυτή την δεκάλεπτη ταινία. 

Γιώργος Ψωμιάδης. Η ταινία του Λουκά Παλαιοκρασά τοποθετεί το εκπαιδευτικό σύστημα στο επίκεντρο, εξερευνώντας το μέσα από τη ζωή και τα μάτια των μαθητών, και είναι μια κινηματογραφική καταγραφή που σε ξεβολεύει.

Δύο χρόνια. Μία κάμερα. Ένα δημόσιο ελληνικό σχολείο στην Αθήνα. Τα πρωινά στην τάξη της Γ' Λυκείου οι μαθητές βαριούνται αφόρητα, αγχώνονται, νευριάζουν. Οι περισσότεροι καθηγητές μοιάζουν βγαλμένοι από άλλο σύμπαν, έτη φωτός μακριά από αυτό των παιδιών, όπου ο λόγος είναι ξύλινος, η διδακτέα ύλη δεν χωράει σε σαράντα πέντε λεπτά και η παράδοση γίνεται υπό μορφή απαγγελίας σε ασφυκτικά γεμάτες αίθουσες.

Λίγοι φαίνεται να προσπαθούν να έρθουν κοντά στα παιδιά και να καταλάβουν τον κόσμο τους. Κάποιες φορές το πεδίο μοιάζει με σκηνικό από εμπόλεμη ζώνη. Καταλήψεις και αποβολές, καρέκλες στα παράθυρα και σφραγισμένες πόρτες. Η καθημερινότητα στη σχολική χρονιά; Χασμουρητά, τσιγάρα στα κλεφτά και, μέσα σε όλα αυτά, ως ξαφνικό «δώρο», η μοναξιά μιας καραντίνας που εμφανίστηκε από το πουθενά.

Μαρία Κατσουνάκη. Δεν μας αποκαλύπτει πράγματα για τα οποία ήμασταν ανυποψίαστοι. Το εκτεταμένο μπούλινγκ στα σχολεία, στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αποτελεί σχεδόν κανόνα, κάποιες φορές, μάλιστα, με μοιραίο τέλος για το θύμα. Eφηβοι που αυτοκτονούν. Oμως, αυτό που κατορθώνει η Βελγίδα Λορά Βαντέλ, στη μόλις 72 λεπτών ταινία της, «Στην αυλή του σχολείου» (προβάλλεται στις αίθουσες), είναι να μεταφέρει χωρίς πλεονασμούς τη σκληρότητα του περιβάλλοντος και τις ποικίλες παρενέργειες. Πρωταγωνίστρια η 7χρονη Νορά (έχει εγκωμιαστεί, διεθνώς, η ερμηνεία της μικρής Μάγια Βάντερμπεκ), την οποία η κάμερα παρακολουθεί –διαρκώς από το ύψος της– να δυσκολεύεται να αφήσει το χέρι του πατέρα της για να περάσει στη σχολική επικράτεια.