Πριν δω ταινίες του είχα διαβάσει κάποια άρθρα του Βασίλη Ραφαηλίδη που ισχυριζόταν πως ο Γκοντάρ ήταν ένας από τους 4 σκηνοθέτες που άλλαξαν εκ βαθέων το σινεμά, όχι θεματικά αλλά αισθητικά, ξέρετε κινηματογραφική γραμματική και συντακτικό. Οι άλλοι τρεις ήταν ο αμερικανός Ντέιβιντ Γκρίφιθ ( Κεντάκι, 1875 - Χόλυγουντ, 1948), ο Ρωσοεβραίος Σεργκέι Αϊζενστάιν (Ρήγα, 1898 - Μόσχα, 1948) και ο αμερικανός Όρσον Γουέλς ( Κενόσα, 1915- Χόλυγουντ, 1985). Αργότερα διαπίστωσα πως αυτή η εκτίμηση του Ραφαηλίδη είναι κοινός τόπος για όσους εντρυφούν στην 7η τέχνη.
Όταν ξεκίνησα στα μέσα της δεκαετίας του '70 να βλέπω ταινίες του, ένιωσα ότι βρήκα ως τέντζερης που κύλησε, το καπάκι μου. Όλες οι ταινίες του κάτι ασυνήθιστο μου προκαλούσαν. Μετά από χρόνια κατέληξα να ήμουν ο μόνος από τους φίλους και τις φίλες που έβλεπα μαζί τους ταινίες που του άρεσε ο Γκοντάρ, που με ήλκυε αυτός ο εν πολλοίς αυτοσχεδιαστικός τρόπος του να βγάζει σπίθες στην οθόνη η επαφή του με την πραγματικότητα.
Αυτό που μου δημιουργούσαν οι ταινίες του ήταν ένα πρωτόγνωρο αίσθημα ελευθερίας που μου προκαλούσε απελεθερωτικούς συνειρμούς και διαθέσεις που δεν μπορούσα να τις κατατάξω στις γνωστές μου. Σα να ήταν οι ταινίες του η μπαλίτσα που έπαιζε φλιπεράκι το μυαλό μου και χαιρόντουσαν τα μέσα μάτια μου. Και την άλλη μέρα το πρωί μια ισχυρή διάθεση να αρχίσω να γυρίζω τις δικές μου ταινίες.
Να προσθέσω επίσης σ'αυτήν την περιπέτεια την Άννα Καρίνα, που πέθανε σε ηλικία 79 ετών πριν ένα χρόνο, μούσα του και πρωταγωνίστρια στις πρώτες ταινίες του και υπήρξε μία από τις πεντέξι ηθοποιούς που είχα "ερωτευθεί" στο πανί όταν ήμουν νέος ( εδώ για το με εισιτήριο διαδικτυακό αφιέρωμα στην Άννα Καρίνα της Ταινιοθήκης της Ελλάδας και του Γαλλικού Ινστιτούτου, 8-12.12).
Εκτός από το "Με κομμένη την ανάσα" οι άλλες ταινίες του που τις έχω δει και τις έχω ευχαριστηθεί περισσότερες από μία φορά, είναι οι "Ζούσε τη ζωή της", "Δυο τρία πράγματα που ξέρω γι'αυτήν", "Η περιφρόνηση", "Αλφαβίλ", "Ο τρελλός Πιερό","Αρσενικό - Θηλυκό ή τα παιδιά του Μαρξ και της κόκα κόλα" , "Ένα σαββατοκύριακο", "Η Κινέζα", " Ο σώζων εαυτόν σωθήτω", "Όνομα Κάρμεν", "Χαίρε Σεράγεβο", "Η ελεγεία ενός έρωτα", "Film Socialisme", "Αποχαιρετισμός στη γλώσσα". Ταινίες που μου υπέβαλλαν την ιδέα το πως θα μπορούσε οι εξτρίμ ταινίες να μας ξελογιάζουν, όπως λόγου χάρη οι πίνακες του Μπος, πέρα από εκείνες που μαζί τους μεγαλώσαμε και αγαπήσαμε. Ο ασυμβίβαστος μέχρι τέλους Γκοντάρ, αυτό το αυθάδικο πνεύμα αντιλογίας, είχε ένα χαρακτηριστικό, άλλαζε τους κανόνες σε οποιοδήποτε παιχνίδι συμμετείχε και οι ταινίες του φανερώνουν αυτό το χούι του.
Κατά δηλώσεις τους ο Γκοντάρ έχει επηρεάσει, εκτός από θεατές σαν κι εμένα μένα και πολλούς από τους ξεχωριστούς μεγάλους σκηνοθέτες που διέπρεψαν στο σινέμα από το '70 και μετά.
Να και μερικά από τα ωραία που έχει πει αυτά τα 60 χρόνια ένας άνθρωπος που εξέλιξε το σινεμά όσο κανένας άλλος.
Νομίζω πως οι γυναίκες δεν θα πρέπει ποτέ να περνάνε τα 25. Οι άντρες ομορφαίνουν καθώς περνάνε τα χρόνια. Οι γυναίκες όχι. Είναι φοβερά άδικο για μια γυναίκα να γερνάει.
Το να σκοτώνεις έναν άνθρωπο για να υπερασπισθείς μια ιδέα, δεν είναι η υπεράσπιση μιας ιδέας, είναι ο φόνος ενός ανθρώπου.
Μια ταινία πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος, και οι δικές μου, που μου προσάπτουν ότι δεν έχουν, έχουν, όχι όμως απαραίτητα μ’ αυτήν τη σειρά.
Η τέχνη μας ελκύει μόνο αποκαλύπτοντας τον πιο μυστικό μας εαυτό.
Όταν το σεξ γίνεται προβληματικό, τότε εισβάλει ο ολοκληρωτισμός.
Ό,τι χρειάζεσαι όλο κι όλο για μια ταινία, είναι ένα όπλο κι ένα κορίτσι.
Η τηλεόραση παράγει τη λήθη. Ο κινηματογράφος παράγει αναμνήσεις.
Μερικές φορές η πραγματικότητα είναι υπερβολικά περίπλοκη. Οι ιστορίες που λέμε της δίνουν κάποιο σχήμα.
Οι Αμερικάνικες ταινίες συνήθως δεν έχουν ένα θέμα, έχουν μια ιστορία. Μια ωραία γυναίκα δεν είναι ένα θέμα. Η Τζούλια Ρόμπερτς να κάνει τούτο και τ’ άλλο δεν είναι ένα θέμα.
Τα πρώτα χρόνια της Ελληνικής κρίσης έχει εκφράσει με τον τρόπο του την συμπαράστασή του στους Έλληνες λέγοντας ανάμεσα στα άλλα και τα παρακάτω.
«Η Δύση οφείλει πολλά στην Ελλάδα, τη χώρα της φιλοσοφίας, της δημοκρατίας, της αρχαίας τραγωδίας. Ξεχνάμε πάντα τους δεσμούς ανάμεσα στην τραγωδία και στη δημοκρατία. Χωρίς τον Σοφοκλή δεν θα υπήρχε ο Περικλής. Χωρίς τον Περικλή δεν θα υπήρχε ο Σοφοκλής. Ο κόσμος της τεχνολογίας μέσα στον οποίο ζούμε χρωστά τα πάντα στην Ελλάδα »
Κάθε φορά που κάποιος λέει σε οποιαδήποτε γλώσσα τη λέξη «επομένως» να καταβάλλει στην Ελλάδα πνευματικά δικαιώματα! Γιατί; Διότι ο Αριστοτέλης διατύπωσε την επαγωγική σκέψη, και, κατά το συλλογισμό του Γκοντάρ: «Χρωστάμε στους Έλληνες τη λογική». Συμπεριέλαβε μάλιστα στους χρεοφειλέτες μας και την Άνγκελα Μέρκελ (και όχι αναφερόμενος στις «γερμανικές αποζημιώσεις» που δεν είδαμε ποτέ), αλλά, γιατί, όπως είπε, κάθε φορά που η Μέρκελ λέει «σας δανείσαμε τόσα χρήματα, επομένως πρέπει να μας τα επιστρέψετε με τόκο», χρησιμοποιεί τη λέξη «επομένως» και... επομένως πρέπει να τους πληρώνει!
Αυτά φτάνουν.