Κατάφερε να αποδυναμώσει το στρατό, αυτό το βαθιά συντηρητικό στήριγμα του κοσμικού κεμαλικού κράτους. Πέτυχε να προωθήσει ιδέες και απόψεις, της έστω και ήπιας ισλαμικής θεώρησης του κόσμου, πιστός στις εξαγγελίες του. Άνοιξε πολλά παράθυρα από όπου η θεοκρατία εισβάλλει πιεστική σε όλο το φάσμα της ζωής των Τούρκων. Έστησε μία οικονομία που από τα αρνητικά βάθη όπου χρόνια τσαλαβουτούσε έχει πετύχει θετικούς δείκτες. Ένα μεγάλο τμήμα του φτωχού πληθυσμού ξέφυγε από εκείνη την αθλιότητα όπου δεκαετίες  επιβίωνε με τα χίλια ζόρια, αν δεν ξενιτευόταν. Με τις πρωτοβουλίες που πήρε έκανε αισθητή την παρουσία του σε πολλά επεισόδια της περιοχής μας και από κανέναν δεν θεωρείται δεδομένος. Κι όμως οι πλατείες γεμίζουν από κόσμο, που τον αμφισβητεί ευθέως και παρόλη την σκληρή αστυνομική βία - τρεις νεκροί μέχρι τώρα - το κίνημα αυτό δεν λέει να τα παρατήσει. Να σημειώσουμε εδώ πως η αμφισβήτηση αυτή του Ερντογάν δεν τροφοδοτείται από κάποιο κόμμα, μιας και η αντιπολίτευση στην Τουρκία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Τι συμβαίνει; Από όσα καταλαβαίνουμε φαίνεται πως οι νέοι που γεμίζουν τις πλατείες και κατεβαίνουν στους δρόμους, νοιώθουν πως το ισλαμικό κατεστημένο που εκπροσωπεί ο Ερντογάν, έχει βάλλει στο μάτι ελευθερίες που γι'αυτούς είναι αδιανόητο να μην υπάρχουν στο σύγχρονο κόσμο. Ένας κόσμος που τα στάνταρ του είναι όχι μόνο οι ελευθερίες συμπεριφοράς και έκφρασης, τα ατομικά δικαιώματα, αλλά και η εύκολη πρόσβαση σε κάθε είδους καταναλωτικά αγαθά και δίχτυα.

Ο Ερντογάν, ας το πούμε λαϊκά, καβάλλησε το καλάμι. Η έλλειψη δημοκρατικής παιδείας που χαρακτηρίζει, όχι μόνο το κόμμα του, αλλά το σύνολο της πολιτικής ζωής της Τουρκίας, τον έχει οδηγήσει σε μία " αυταρχική και καταπιεστική, χωρίς ευαισθησία πολιτική ", όπως δήλωσε και ο νομπελίστας Τούρκος λογοτέχνης Ορχάν Παμούκ. Η αποφασιστικότητα των ανθρώπων που υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους είναι αυτό που δίνει στον Παμούκ, αλλά και σ'εμάς, ελπίδα για ένα μέλλον φωτεινό και φιλικό στους αγωνιζόμενους Τούρκους. Το θέμα πάντως είναι από αυτά που δεν λύνονται εύκολα. Η μισή Τουρκία είναι με την κυβέρνηση του Ερντογάν και η άλλη μισή θέλει να είναι πιο κοντά σ'αυτό που λέμε πολίτης ενός σύγχρονου κράτους παρά υπήκοος μιας αλλαζονικής, σουλτανικής υφής, εξουσίας.

Αν πατήσετε  εδώ θα σας ανοίξει ένα ωραίο κείμενο του Νίκου Σαραντάκου, όπου παίρνοντας αφορμή από ένα βίντεο σχολιάζει με τον ιδιαίτερο τρόπο του, αυτά που συμβαίνουν στη γείτονα χώρα. Το βιντεάκι είναι ένα αυτοσχέδιο τραγούδι που το έφτιαξαν και το τραγουδούν κάποιοι από τους νεαρούς που γεμίζουν τις πλατείες και δεν παραδίνονται στη μοίρα τους. Έχει ενδιαφέρον και μια πηγαία αυθεντικότητα. Η διεύθυνση του τραγουδιού, αν δεν σας ανοίξει με το άρθρο είναι : http://youtu.be/o-kbuS-anD4 .