Σύμφωνα με τους Νόμους 2734/99 & 2993/2002 οι άδειες για οίκους ανοχής χορηγούνται από τους οικείους δημάρχους ύστερα από σύμφωνη   γνώμη επιτροπής, η οποία συγκροτείται με απόφαση του Περιφερειάρχη. Το Δημοτικό Συμβούλιο ενός Δήμου είναι αρμόδιο για τον καθορισμό του αριθμού των αδειών που επιτρέπεται να χορηγούνται στην περιφέρεια του Δήμου. Εισηγητικό όργανο για την άσκηση των σχετικών με την ποιότητα ζωής αρμοδιοτήτων είναι η Επιτροπή Ποιότητας Ζωής εκάστου Δήμου.

Μετά λοιπόν, από σχετική προφορική εκδήλωση ενδιαφέροντος κάποιας κυρίας για αδειοδότηση οίκου ανοχής στο χώρο της Δραπετσώνας, η αρμόδια υπηρεσία σε συνεργασία με το Δήμαρχο Κερατσινίου-Δραπετσώνας, έκρινε ότι για ένα τέτοιο ζήτημα, σωστό και δίκαιο θα ήταν εκτός των ανωτέρω να γνωμοδοτήσουν για το σχετικό θέμα και οι τοπικές Κοινότητες (Ενότητες) του Δήμου, τόσο του Κερατσινίου, όσο και της Δραπετσώνας. Στη συνέχεια να διαβιβάσουν τη γνωμοδότησή τους στην Επιτροπή Ποιότητας Ζωής του Δήμου, η οποία είναι και το αρμόδιο εισηγητικό όργανο προς το Δημοτικό Συμβούλιο, για την άσκηση αρμοδιοτήτων σχετικών με την ποιότητα ζωής, προκειμένου να καθοριστεί ή μη ο αριθμός αδειών «οίκων ανοχής» που επιθυμούν να εκδοθούν στο Δήμο τους. Σχετικό εισηγητικό διαβιβάστηκε και στις δύο κοινότητες.

Έως σήμερα έχει συνεδριάσει μόνο η Τοπική Ενότητα Δραπετσώνας για το συγκεκριμένο θέμα, στις 4/4/2013 η οποία, ομόφωνα,  γνωμοδότησε αρνητικά.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να εκφράσω και την προσωπική μου άποψη, όχι τόσο για το αν θα συμφωνούσα ή όχι να δημιουργηθεί ένας νόμιμος οίκος ανοχής στην πόλη που μένω και εργάζομαι, κάτι το οποίο δεν έχω ξεκαθαρίσει, όσο για το υψηλό επίπεδο σκοταδισμού που επικράτησε στη συγκεκριμένη συνεδρίαση του τοπικού συμβουλίου Δραπετσώνας, στη οποία έτυχε να είμαι παρούσα.

Αρχικά,  με εντυπωσίασε το γεγονός ότι κινητοποιήθηκε ένα πλήθος κόσμου που γέμισε την αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου του Δημαρχείου της Δραπετσώνας. Δεν γνωρίζω ακριβώς από πού, πιθανόν από την εκκλησία, απ’ ότι μπόρεσα να αντιληφθώ, γεγονός που επιβεβαιώνεται και με την παρουσία τριών ιερέων,  μεταξύ των οποίων και του πρωτοσύγκελου της Ιεράς Μητρόπολης Πειραιώς, ο οποίος στο τέλος έλαβε και τον λόγο για να ευχαριστήσει το Κοινοτικό Συμβούλιο για την αρνητική του γνωμοδότηση.

Έπειτα, με εντυπωσίασε το πάθος με το οποίο το πλήθος χειροκροτούσε κάθε κοινοτικό σύμβουλο που αποφαινόταν αρνητικά καθώς και το πάθος  με το οποίο μέρος του πλήθους γιουχάισε μία κοινοτική σύμβουλο, την κ. Λεοντιάδου, η οποία αν και γνωμοδότησε αρνητικά, ήταν όμως περισσότερο ενημερωμένη για τη νομοθεσία και θέλησε να θέσει κάποιες ασφαλιστικές δικλείδες. Κανείς δεν την κατάλαβε, δεν ήθελε να την ακούσει, ούτε καν οι συνάδελφοί της από την ίδια παράταξη, οι οποίοι δεν την υποστήριξαν. Μόνο ο Προέδρος, ο  οποίος κατόρθωσε να ηρεμήσει την κατάσταση, διαφορετικά το πλήθος ήταν ικανό να την λιντσάρει. Οι δε λοιποί κοινοτικοί σύμβουλοι συνέχισαν με περίσσια ζέση να υπερθεματίζουν, υπολογίζοντας πιθανόν «στα ψιφουλάκια» που θα μπορούσαν να χάσουν. Ακόμη και οι πιο προοδευτικοί του Συμβουλίου μίλαγαν «ξύλινη γλώσσα», αναφερόμενοι με γενικόλογους όρους «για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».

Σε τέτοιο κλίμα προστασίας της πόλης μας από «ανήθικους» παράγοντες κύλησε η συνεδρίαση αυτή και εύλογα αναρωτιέται κανείς:

• Γιατί δεν αντιδρούν σε κάθε παρόμοια παράνομη τέτοια δραστηριότητα που συμβαίνει μέχρι σήμερα στην πόλη τους ( όπως διαβεβαίωναν κάποιοι πολίτες, σε κάποια πηγαδάκια μετά το τέλος του κοινοτικού συμβουλίου); Δεν ενοχλεί περισσότερο ένας παράνομος αντίστοιχος οίκος, που όχι μόνο θα φοροδιαφεύγει, αλλά σίγουρα θα επιτρέπει να παραβιάζονται ακόμη και τα πιο στοιχειώδη ατομικά δικαιώματα των εργαζομένων σ'αυτόν; Το πιο σημαντικό όμως είναι, δεν ενοχλεί που είναι πάρα πολύ πιθανόν να μην τηρεί τις υγειονομικές διατάξεις (αφού δεν ελέγχεται) κι έτσι να μη διασφαλίζει την υγεία των πελατών του, που τίποτα δεν αποκλείει ανάμεσά τους να είναι και τα παιδιά τους, τα οποία κατά κόρον επικαλούνταν στη συνεδρίαση;
• Γιατί δεν αντιδρούν παρόμοια σε κάθε εκδήλωση σωματικής, ψυχικής και συναισθηματικής βίας που συμβαίνει δίπλα τους όπως είναι η περίπτωση των 100 ατόμων που κρατούνται στο Α.Τ. Δραπετσώνας μέσα σε 70 τ.μ. σε απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης;

Κατά τη γνώμη μου, με αφορμή το θέμα αυτό,  για άλλη μια φορά, δυστυχώς, είδαμε να βασιλεύει η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο!

Ο πίνακας που συνοδεύει αυτό το άρθρο είναι του Αντρέ Ματίς