έπεσες πάνω του, έκπληξη, και δέχτηκες μια ξεγυρισμένη μπουνιά. Πέφτοντας σου πέρασε από το μυαλό η φράση "Η τέχνη κατά γης", παραλλαγή της ταινίας του Ριβέτ " Ο έρωτας κατά γης". Τι συνέβη εδώ, αναρωτήθηκες. Το ασπρόμαυρο αυτό γκράφιτι από εδώ και πέρα και μέχρι να σβήσει θα είναι το δέρμα του κτιρίου που έχουν δει τόσα τα μάτια του; Να λοιπόν, που η τέχνη γίνεται πιο πραγματική από την πραγματικότητα, σφετερίζοντας την ιστορία των ξεφλουδισμένων τοίχων που είχαν όμως τη δική τους ιστορία.
Εσύ που μιλάς για μένα, φτάνει, φύγε τώρα. Από εδώ και πέρα ότι σκέφτηκα αφού διάβασα και τις απόψεις διάφορων.
Δεν έχω λοιπόν, καμία αντίρρηση να προσπαθούμε να δίνουμε στα μνημεία και στα πολιτιστικά αγαθά ένα άλλο νόημα, να αναδεικνύουμε παρεμβαίνοντας μια άλλη ομορφιά, να τα χρησιμοποιούμε ως μέσον για τη μετάδοση ενός άλλου μηνύματος. Αυτά όλα τα θεωρώ ως τέχνη υπερυψούμενη που με κοιτάζει στα μάτια ποθώντας την άνοδό μου. Αυτό θεωρώ ότι είναι η Τέχνη όρθια. Η Τέχνη πέφτει καταγής όταν εξαφανίζει έργα τέχνης, σύμβολα και σήματα κατατεθέν, που παράγουν το δικό τους νόημα, τη δικιά τους ομορφιά, για να επιβάλλει με το ζόρι το δικό της στίγμα. Αυτή η τέχνη που δεν συνομιλεί, δεν τη γουστάρω, γιατί θέλει να επιβληθεί με ξένες πλάτες. Γιατί δημιουργεί καταστρέφοντας. Γιατί δεν σέβεται την πραγματικότητα. Γιατί την αντλεί από ένα υπερτροφικό εγώ, γιατί εκφράζει μια χύμα νοοτροπία. Χύμα παρακαλώ, κι όχι φευγάτη.
Ένα αόρατο κάτι με σήκωσε από το δρόμο, με ξεσκόνισε, με ρώτησε αν είμαι εντάξει, μου είπε ότι αυτό το καρούμπαλο στο μέτωπα δεν είναι τίποτα θα μου περάσει και μου ευχήθηκε καλό δρόμο. Να προσέχεις όμως μου φώναξε, γιατί σε κάθε βήμα σου παραφυλάει η Μεγάλη αυθαιρεσία το αντίπαλο δέος της "Ωραίας καβγατζού", του Ριβέτ κι αυτή. Και το αόρατο εξαφανίστηκε δια παντός. Γιατί όμως μου ξεφούρνισε την Ωραία καβγατζού;
Πίνοντας ένα καφέ στο ωραιότατο καφέ μπαρ στην αυλή του Νομισματοκοπείου, ασυναίσθητα άφησα το μυαλό μου ελεύθερο να ταξιδέψει. Πέταξε εδώ κι εκεί, άνοιξε παράθυρα και βγήκε από πόρτες ώσπου θυμήθηκε και τρύπωσε στο ατελιέ ενός μεγάλου ζωγράφου. Μια πανέμορφη πόζαρε κι αυτός αγωνιούσε να περάσει σε σχήματα και χρώματα ότι πάθαινε. Ήμουν έτοιμος να φύγω όταν η πεντάμορφη άρχισε τον καυγά. Η ομορφιά της δεν άντεχε να κλειστεί σε ένα κάδρο, κι αυτή δεν ήθελε να έχει μια τελειωμένη εικόνα του εαυτού της. Ένα φαντασιακό μήνα (πέντε λεπτά γήινου χρόνου) έκατσα μαζί τους στη γωνιά μου αόρατος. Και τους είδα να αλλάζουν σιγά σιγά και είδα να βγάζουν πράματα και θάματα που ούτε φανταζόντουσαν ότι τα είχαν εντός τους. Κι άλλαζα κι εγώ ως θεατής, προς το καλύτερο υποθέτω, αφού ένοιωθα όμορφα μ'αυτές τις μεταμορφώσεις. Όλα αυτά που έγιναν κοινή συναινέσει, σκέφτηκα όταν μάζεψα το μυαλό μου, ήταν στον αντίποδα της κατάστασης που κάποιος κάνει ότι του καπνίσει και μάλιστα με την πιθανότητα να το λουστώ θέλοντας και μη, κάθε φορά που τέτοιες πράξεις γίνονται σε δημόσιους χώρους. Για να μην παραμυθιαζόμαστε, πρόκειται για αυθαιρεσία. Πριν χρόνια θα λέγαμε πως οι τύποι που ζωγράφισαν το γκράφιτι στο Πολυτεχνείο μας καπελώνουν. Η λέξη αυτή μπορεί να μην χρησιμοποιείται πια ευρέως, αλλά το αίσθημα του βιασμού με το γάντι, με το πρόσχημα της τέχνης, της θρησκείας, της πολιτικής, του κέρδους, της πατρίδας, δεν αλλάζει. Δεν άλλαξε.
Γούστα είναι αυτά και μπορεί αν ήμουν σε μια άλλη φάση να μου άρεσε αυτό το ασπρόμαυρο γκράφιτι. Ή να είχε σχεδιαστεί ένα άλλο που να με έπιανε και αντί για μπουνιά να μου έδινε ένα φιλί, ή να με τσιμπούσε σαν την αλογόμυγα του Σωκράτη. Ανεξάρτητα από το στιγμιαίο που θα μου γεννούσε κι όσο κρατούσε, σε δύο είμαι εντελώς αρνητικός. Δεν μου αρέσει που έθαψαν όλη την ιστορία του τοίχου και διαφωνώ που αυτό έγινε σε δημόσιο χώρο. Ας το έκαναν στο σπίτι τους κι ας έβαζαν και εισιτήριο. Ή αν κάποιοι βαρεμένοι πάνε ένα βράδυ με σπρέι και το γεμίσουν με μουτζούρες και συνθήματα ή ρίξουν νέφτι, θα τους αρέσει; Κι όσοι γράφουν καλά λόγια για τους γκραφιτάδες του Πολυτεχνείου εγκρίνοντας την πράξη τους, άραγε περνάει από το μυαλό τους ότι οι τύποι μπορεί να το εκλάβουν ως προτροπή για να πάρουν σβάρνα τη Βιβλιοθήκη, την Ακαδημία και το Πανεπιστήμιο; Ποιος τη χάρη μας τότε που στην πόλη αυτή Ασχήμια - Ομορφιά 4-0.
Υπάρχουν και αντίθετες απόψεις; Βεβαίως πολλές και σε πολλούς συνδυασμούς. Μία αντίθετη, που ίσως να την ασπαζόμουνα αν ήμουν πιο μικρός, πιο 24ωρος συγχυσμένος με αιτία και πιο πάνω κάτω στην Πατησίων να λιώνει η ψυχή μου, είναι της Όλγας Στέφου που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Hit&Run με τον τίτλο "Το graffiti στο Πολυτεχνείο, ένα χαστούκι". Κι εδώ αν πατήσετε θα σας εμφανιστεί το άρθρο της Φιλοθέης Βαρσάμης, "φίλης" από το fb, που ισχυρίζεται ότι το γκράφιτι αυτό της αρέσει.
