Το 1947 πραγματοποιεί  2 ατομικές εκθέσεις με υδατογραφίες και θεατρικά προσχέδια, το 1950 ταξιδεύει ξανά  στο Παρίσι και το 1951, εκθέτει έργα του εκεί αλλά και στο Λονδίνο, το 1953 υπογράφει συμβόλαιο με την γκαλερί Ιόλας της Ν. Υόρκης, το 1958 συμμετείχε στην Μπιενάλε της Βενετίας, το 1967 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και το 1982 εγκαινιάζει το Μουσείο Γιάννη Τσαρούχη στο Μαρούσι, στο σπίτι του, παραχωρώντας την προσωπική συλλογή των έργων του. Ο Τσαρούχης ασχολήθηκε επίσης με τη θεατρική σκηνοθεσία, τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία. 

Στο έργο του διακρίνεται η προσπάθεια να συνυπάρξουν αρμονικά η παράδοση, τα λαϊκά και λαογραφικά στοιχεία με τις σύγχρονες καλλιτεχνικές τάσεις, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους με διεθνή προβολή.

ΕΔΩ  ο βίος και το έργο του Γιάννη Τσαρούχη στη Βικιπαίδεια

Το Αρχείο της ΕΡΤ με αφορμή την επέτειο από το θάνατο του Γιάννη Τσαρούχη στις 20 Ιουλίου 1989, παρουσιάζει την εκπομπή:

ΕΔΩ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Η ΕΥΡΩΠΗ

Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΤΟΥ ΤΣΑΡΟΥΧΗ

Το συγκεκριμένο επεισόδιο της σειράς «Εδώ γεννήθηκε η Ευρώπη» παρουσιάζει ένα οδοιπορικό στον Πειραιά των παιδικών χρόνων του Γιάννη Τσαρούχη, με οδηγό τον ίδιο. Ο Τσαρούχης μιλά για τα παιδικά του χρόνια στον Πειραιά της δεύτερης δεκαετίας του 20ου αιώνα, τις κοινωνικές τάξεις της εποχής, το σπίτι των παιδικών του χρόνων, τις αναμνήσεις, τις επιρροές που δέχτηκε από αυτό, τις καλλιτεχνικές ιδέες που του έχει εμπνεύσει, το αγαπημένο του παιχνίδι που έπαιζε ως παιδί, τα πλούσια σπίτια της Καστέλας και την επιρροή που δέχτηκε από αυτό τον τρόπο ζωής.

Σ.Δ. Μάνος Σ. Στεφανίδης, από το fb

Συνομιλώντας με το φίλο μου, ζωγράφο Κώστα Σπυριούνη

Τον ρωτάω: Τί θυμάσαι από τον Τσαρούχη; Απαντάει: Κάποτε του διαβάζαμε ένα αλλοπρόσαλλο κείμενο που είχε γράψει μία τεχνοκριτικός. Τότε αυτός σχολίασε:

 "Αυτή, καλέ, δεν είναι τεχνοκρίτης. Πού τα είδε όλα αυτά; Μήπως είναι ονειροκρίτης;"

 Η μεγάλη προσφορά του Τσαρούχη, συμπληρώνω, ο ιδιότυπος μοντερνισμός του, έχει να κάνει με το ό,τι, ήδη από τη δεκαετία του '30, τόλμησε, αυτός μόνος να ζωγραφίσει αδιαμεσολάβητη, χωρίς υπονοούμενα, την επιθυμία. Και μάλιστα την ομοφυλόφιλη. Ασυμβίβαστα. Κι ήταν μόλις είκοσι χρονών. Σε μία κοινωνία άκρως συντηρητική. Τόλμησε, που λέτε, να ζωγραφίσει τον έρωτα, το ξεγυμνωμένο σώμα, το αντρικό κορμί, χωρίς ακαδημαϊκή προσέγγιση, μανιερισμούς, ή ωραιοποιήσεις. Την υγρασία του ιμέρου, την κάβλα ... δηλαδή το ανδρικό γυμνό χωρίς την φορμαλιστική νοοτροπία της (κάθε) σχολής καλών τεχνών.

 Αυτό είναι η μεγάλη του προσφορά και το μεγάλο το μάθημα. Αυτός είναι ο μοντερνισμός του. Και αυτό είναι η απάντησή μου σε όσους με θεωρούν ομοφοβικό. Που θα πει ότι η politically correct νοοτροπία τους αντιλαμβάνεται τα πράγματα τόσο διαστρεβλωμένα ώστε να αγγίζουν τα όρια της πιο απεχθούς συντήρησης. Κυρίως όταν αντιλαμβάνονται την επιθυμία και τη διαφορά ως συνδικαλιστική διεκδίκηση.

Ο Τσαρούχης, λίγο πριν από τον Φρόιντ, αγωνιά και αποδίδει το ίδιο θέμα: Την ανθρώπινη φιγούρα ανυπεράσπιστα γυμνή τόσο στον έρωτα, δηλαδή τη ζωή όσο και στο θάνατο.