Το έργο του Αλεξάκη είναι εξίσου αναγνωρισμένο στην Ελλάδα (κέρδισε το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος το 2004 για τις "Ξένες λέξεις") και τη Γαλλία (Βραβείο Medicis για τη "Μητρική γλώσσα", 1995, Μεγάλο Βραβείο Μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας για το "μ.Χ". το 2007). 

Αυτά που θυμάμαι από το έργο του Αλεξάκη με το οποίο έχω έρθει σε επαφή είναι το θεατρικό "Εγώ δεν..." που το είδα σε μία παράσταση με τον Κωνσταντίνο Τζούμα και μου άρεσε πολύ. Από τα τρία μυθιστορήματά του που έχω διαβάσει μου άρεσε το "Η πρώτη λέξη"  που έχει ως κεντρικό πρόσωπο την αδελφή ενός καθηγητή φιλολογίας που αναζητούσε πριν πεθάνει την πρώτη λέξη που ξεστόμισε ποτέ ο άνθρωπος, και η οποία συνέχισε την έρευνά του, αλλά όσο κι αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να θυμηθώ τι βρήκε στο τέλος.

Επίσης, δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί ενώ τον τίτλο του μυθιστορήματός του " Μήπως πρέπει να κλείνουμε τα συντριβάνια όταν βρέχει;" τον βρήκα διεγερτικό δεν το αγόρασα. Τέλος, όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να εντοπίσω το στίγμα του συμπαθέστατου Αλεξάκη, κάτι τέλος πάντων που σε προκαλεί να χορέψεις στη δικιά σου πίστα από φώσφορο, μολονότι η γνώμη μου για τα έργα του που διάβασα και τη ζωή του γενικά ήταν από τότε που τον έμαθα, καλή. Ίσως το ότι τα μυθιστορήματά του είχαν μια εξαιρετική διαύγεια και λέξεις και φράσεις και περάσματα από παράγραφο σε παράγραφο που διώχνανε την καταστατική τους τους ομίχλη, να είναι η κατάκτησή του. 

Πατώντας  εδώ  θα σας εμφανιστούν ο βίος και τα έργα του Βασίλη Αλεξάκη όπως είναι καταγεγραμμένα στη βάση της Βιβλιονέτ. 

Κι  εδώ  μία συνέντευξή του που παραχώρησε στη Δέσποινα Τριβόλη τον Απρίλιο του 2011 όπου αναφέρεται εν συντομία στην πορεία ενός παιδιού που γεννήθηκε το 1943 στην Καλλιθέα, έφυγε το 1960 για την Γαλλία, όπου ξαναεπέστρεψε αφού έκανε το στρατιωτικό του, όπου μετά το 1968 διέπρεψε ως συγγραφέας και επέστρεψε στην Ελλάδα για να συνεχίσει ένα εξαιρετικό έργο.