Την χρονιά '86-'87 που παρουσιάστηκε στην ΕΡΤ η εκπομπή "Ζήτω ή ζητώ το ελληνικό τραγούδι" του Διονύση Σαββόπουλου, είμασταν ήδη έτοιμοι για να μας κερδίσει. Αν θυμάμαι καλά πρέπει να παρακολούθησα όλα τα επεισόδια αυτής της εκπομπής που ήταν για μας μακράν η καλύτερη όλων των εκπομπών εκείνης της εποχής. Ξεχώριζε όπως η αλογόμυγα του Σωκράτη και η σπάνια χρυσόμυγα του λαού στα πάνω του, ανάμεσα στις σκατόμυγες των κακόγουστων και ατάλαντων που κυριαρχούσαν στα δημόσια κανάλια εκείνη την εποχή (τα ιδιωτικά έκαναν την εμφάνισή τους το 1989). Κι αυτό συνέβη, γιατί όπως γράφει η Μαρία Κατσουνάκη στο άρθρο που ακολουθεί, ήταν έργο ανθρώπων που ξεπερνούσαν τον εαυτό τους, είχαν μεράκι, επιμονή κι επιθυμία να κάνουν ένα διαρκώς επόμενο βήμα. Και το έκαναν.  

Λέω να την ξαναδώ τουλάχιστον στην αρχή. Έχω μια περιέργεια αν θα με φτιάξει, όχι φυσικά όπως παλιά, αλλά όπως σε γλυκαίνει όταν μετά από χρόνια συναντάς τυχαία μια παλιά σου αγάπη.  

 Μια εκπομπή για όλες τις εποχές

Από το 1986, χρονιά που παρουσιάστηκε η εκπομπή «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι» με τον Διονύση Σαββόπουλο στη δημόσια τηλεόραση, μας χωρίζουν 34 έτη. Η Ελένη Δήμου με λεονταρίσια χαίτη, κούρεμα ’80ς, τραγουδάει «πάρε πασά μου την οδοντόβουρτσά μου», ο Νίκος Πορτοκάλογλου «εγώ κι εσύ μόνοι πάνω στη γη», ο Νίκος Παπάζογλου «ραγίζει απόψε η καρδιά...», ο Στράτος Διονυσίου «πήγαινέ με όπου θέλεις ταξιτζή», ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης δίνει συνέντευξη και ομολογεί ότι «το τραγούδι παίζει πολύ μεγάλο ρόλο σε μια χώρα». Ο Δ. Σαββόπουλος τραγουδάει μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη, κάνει ρεπορτάζ και σχόλια για το μουσικό τοπίο της εποχής, έχει γύρω του εκλεκτούς συνεργάτες: Γιώργος Κοντογιάννης, Σωτήρης Κακίσης, Αντζελίνα Καλογεροπούλου. Ο Σταμάτης Φασουλής είναι η φωνή ενός τζουκ μποξ (αλλά γράφει και κείμενα μαζί με τον Σαββόπουλο και τροφοδοτεί με ιδέες), ο Νίκος Πετρόπουλος υπογράφει τα σκηνικά, ο Γιώργος Πανουσόπουλος στην αρχή και ο Κώστας Μαζάνης στη συνέχεια, τη σκηνοθεσία.

Ολοι και όλα αλλιώς. Ζωντανοί και νεκροί καλλιτέχνες, νέοι, τότε, και ακμαίοι, συνθέτουν, εκ των υστέρων, το σκηνικό ενός ακατάτακτου θεάματος με μεικτές επιρροές, απροσδόκητες, που συνταιριάζει με οίστρο τα, φαινομενικά, ασυνταίριαστα και τα καταφέρνει, με αυτήν τη φόρα, την τόλμη και την έξω από νόρμες επινοητικότητα και αφηγηματικότητα, που ήταν και το αποτύπωμα του οικοδεσπότη της. Κλαις και γελάς μαζί, όπως επιτάσσει η νοσταλγία, συμμετέχεις νοερά σε μια εποχή που την όριζε η νιότη και τη «σκίαζε» η αγωνία της προοπτικής, η εικόνα του κόσμου ήταν φορτωμένη από επιλογές και επιθυμίες. Την περασμένη Τρίτη και Τετάρτη (και κάθε Τρίτη και Τετάρτη στις 11μ.μ ) η ΕΡΤ2 άρχισε να μεταδίδει σε επανάληψη αυτήν την «κορυφαία μουσική εκπομπή» (όπως χαρακτηρίστηκε και δικαίως), ψηφιοποιημένη.

Οσοι επιθυμούν μπορούν να την παρακολουθήσουν και στο Διαδίκτυο (ΕΡΤ Web TV και τα 18 επεισόδια) και να αφιερώσουν και λίγα λεπτά παραπάνω για να δουν έναν «πρόλογο» του Δ. Σαββόπουλου, με σκάιπ, από το σπίτι του. «Εχει περάσει καιρός… Η εικόνα σκοτεινιάζει, ο ήχος συναχώνεται... Θέλω να σωθούν αυτές οι εκπομπές. Τις έκανα με μεγάλο κέφι και ενθουσιασμό», λέει. «Υπάρχουν εποχές», ομολογεί, «που φυτρώνουν τα τραγούδια σαν εθνικοί ύμνοι και άλλες που θέλει πολύ ψάξιμο για να βρεις κάτι να μας ενώνει τόσο καλά και για τόσο πολύ καιρό… Τότε, υπήρχε ευφορία και παραγωγή, η δισκογραφία ήταν στα πάνω της, το τραγούδι ήταν βαριά βιομηχανία, αλλά ήταν και έντονα τα σημάδια της επερχόμενης ξηρασίας». Γι’ αυτό και επέλεξε ως τέλος των εκπομπών το «Χάρτινο το φεγγαράκι» του Μάνου Χατζιδάκι...

Το «Ζήτω –ή ζητώ– το ελληνικό τραγούδι» ανασύρθηκε από τα αρχεία της δημόσιας τηλεόρασης «φρεσκαρισμένο» ψηφιακά. Η λέξη «αρχείο» από μόνη της δεν καθαγιάζει το περιεχόμενο. Δεν σημαίνει αυτομάτως ότι περιλαμβάνει μια μνήμη συλλογική που αφορά και επηρεάζει μεγάλο μέρος του πληθυσμού μιας χώρας. Τα τραγούδια, όμως, πράγματι, γεννούν, όσο κρατούν, ένα κοινό αίσθημα. Αυτά τα ελάχιστα λεπτά φτιάχνουν κοινότητα, συμμετοχή, οικειότητα. Μπορούν να θυμίσουν χωρίς διδακτισμό, να εξιστορήσουν χωρίς ακαδημαϊσμό. Ακόμη κι αν για τις σημερινές γενιές είναι ξένα εντελώς, εκτός συστήματος σκέψης και συναισθήματος, έχουν ρυθμό· και κάθε ρυθμός έχει τη δική του δύναμη να απευθυνθεί, να συστηθεί ακόμη και εξαρχής.

Η δημόσια τηλεόραση έχει πολλές όψεις. Δεν είναι σκοπός μας, σε αυτό το κείμενο, ούτε να την αποτιμήσουμε ούτε να την επιτιμήσουμε. Εχει, όμως, στο αρχείο της πτυχές της ελληνικής πραγματικότητας που, αναδεικνύοντάς τες, μεθοδικά και στη σωστή στιγμή, βοηθάει να κατανοήσουμε τον εαυτό και τον κόσμο. Δεν είναι πληροφορία το αρχείο ούτε υπενθύμιση/υπόμνηση. Είναι ένα bypass στην εκάστοτε πραγματικότητα. Ανοίγει διαδρομές για να συναντηθούμε με το παρόν όπως, ίσως, δεν το έχουμε φανταστεί.

Το «ελληνικό τραγούδι» με τον Διονύση Σαββόπουλο είναι μια διαρκής πρόσκληση. Ποια είναι η δύναμή του στον χρόνο; Οτι συνυπήρξαν γι’ αυτό άνθρωποι που δούλευαν όχι μόνο με επαγγελματισμό. Δεν φτάνει για να συντηρηθεί η διαχρονικότητα. Ξεπερνούσαν τον εαυτό τους, είχαν μεράκι, επιμονή, επιθυμία να κάνουν ένα διαρκώς επόμενο βήμα. Και το έκαναν.

Πηγή:  kathimerini.gr