Ήταν Μάιος του 2021 όταν ο αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας Πολυμέρης Βόγλης μας προέτρεπε, μέσα από συνέντευξή του στην Εποχή, «να είμαστε προετοιμασμένοι για το απρόβλεπτο» εκτιμώντας πως «είμαστε στο μεσοδιάστημα». «Επικρατεί» έλεγε «η αγωνία, το άγχος για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, για το τι επιφυλάσσει η δήθεν κανονικότητα. Επικρατεί ένα μούδιασμα. Το πότε και πώς θα εκδηλωθεί αυτή η δυσαρέσκεια, είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει».Μήπως η δυναμική που αναπτύσσεται γύρω από το αίτημα για απόδοση δικαιοσύνης, η ενσώματη συμμετοχή σε αυθόρμητα καλέσματα όπως η συναυλία στο Καλλιμάρμαρο, οι πρόσφατες πολυπληθείς συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα αλλά και σε πόλεις του εξωτερικού, οι αντίστοιχες που ετοιμάζονται για τις 28 Φεβρουαρίου –στην επέτειο για τα δύο χρόνια από το τραγικό δυστύχημα- καθώς και το λαϊκό πέπλο προστασίας που έχει απλωθεί γύρω από τον σύλλογο των συγγενών των θυμάτων, δεν είναι παρά οι ισχυρότατες ενδείξεις πως η δήθεν ατάραχη επιφάνεια μιας επίπλαστης και κατασκευασμένης κανονικότητας την οποία επί χρόνια πλασάρει η κυβέρνηση της ΝΔ, δεν πείθει πια κανέναν. Και πως η αντίσταση ήρθε για να μείνει.
Κακά τα ψέματα, μόνο όποιος δεν θέλει, δεν βλέπει πως ο δρόμος εξακολουθεί όχι μόνο να διατηρεί αλλά και να αυξάνει τη δύναμή του. Πως παραμένει το μέσο για την πολιτική σύγκρουση που μετατρέπει τον λαϊκό παράγοντα σε ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων. Η αναδίπλωση, άλλωστε, του Κυριάκου Μητσοτάκη σε σχέση με τα Τέμπη ήρθε μέσω τηλεοπτικής του συνέντευξης αμέσως μετά τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της 26ης Ιανουαρίου.
Η αλλαγή αφηγήματος είναι εμφανής όπως εμφανής είναι και ο εκνευρισμός στις τάξεις των κυβερνώντων καθώς νιώθουν πως και η μιντιακή υπεροπλία την οποία απολάμβαναν από την αρχή της διακυβέρνησής τους έχει υποστεί σοβαρότατες ρωγμές. Κι αυτό γιατί και τα ΜΜΕ, στο σύνολό τους πια και όχι κάποια κατ΄εξαίρεση όπως συνέβαινε μέχρι σήμερα, θορυβημένα από τις εικόνες χιλιάδων πολιτών στους δρόμους, αποφάσισαν να ξαναθυμηθούν τη δημοσιογραφική δεοντολογία και να κάνουν απλώς τη δουλειά τους: να θέτουν ερωτήματα, να ελέγχουν την εξουσία, να αναζητούν απαντήσεις. Υποχρεώθηκαν να αντιμετωπίσουν την τραγωδία των Τεμπών ως ένα βαθιά πολιτικό θέμα που αφορά τους πάντες γιατί πολύ απλά η παρουσία του κόσμου στους δρόμους ήταν τέτοιου μεγέθους που δεν μπορούσε να αγνοηθεί.
Είναι λοιπόν τα Τέμπη το «απρόβλεπτο»; Μένει να φανεί. Το σίγουρο πάντως είναι πως οι 57 τραγικοί θάνατοι, σε συνδυασμό με τη συσσωρευμένη οργή για την επιεικώς προβληματική λειτουργία της δικαιοσύνης,ακριβώς επειδή αγγίζουν το συναίσθημα, δεν πρόκειται να ξεχαστούν.
Το αν το αίτημα για δικαίωση των θυμάτων και τιμωρία των υπεύθυνων δρομολογήσει ευρύτερες ανακατατάξεις, είναι κάτι που δεν μπορεί να απαντηθεί σήμερα με σιγουριά. Αυτό όμως για το οποίο δεν μπορεί να υπάρχει καμιά αμφιβολία είναι πως όσο οι δρόμοι πλημμυρίζουν με ανθρώπους που αντιδρούν, τίποτα και κανείς δεν μπορεί να τους αγνοήσει. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως η ροή της Ιστορίας αλλάζει μέσα από τους αγώνες του λαού και της νεολαίας. Εκεί έξω υπάρχει μια πολύχρωμη νέα γενιά που έχει ανάγκη να δώσει το δικό της περιεχόμενο στη σχέση της με την πολιτική. Χαμένοι θα είναι μόνο όσοι δεν καταφέρουν να την ακούσουν.
Πηγή: epohi.gr/articles
