Το κείμενο που ακολουθεί το διάβασα πριν μερικές μέρες στο fb, αναρτημένο από μία από τις πολλές ομάδες που έχουν ως θέμα το σμυρνέικο, το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι. Αν κάποιος δεν έχει συντονιστεί συχνά με αυτά τα τραγούδια, τότε είναι απίθανο να έχει ακούσει κάτι για τον Μπάτη, παρόλο που θα είναι πολύ πιθανό να έχει υπόψιν του τους πρωτοκλασάτους Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, Καζαντζίδη και άλλους ξεχωριστούς αυτής της μουσικής μας παράδοσης. Το όνομα του Μπάτη το πρωτάκουσα το 1972 στο τραγούδι του Σαββόπουλου " Ζεϊμπέκικο" που σε ένα στιχάκι του λέει ποιητική αδεία: " Ο πατέρας μου ο Μπάτης / ήρθε από τη Σμύρνη το εικοσιδυό / κι έζησε σαράντα χρόνια/ σ'ένα κατώι μυστικό". Μου κίνησε την περιέργεια και ρωτώντας και ψάχνοντας, κάτι που εκείνα τα χρόνια δεν ήταν καθόλου εύκολο, στο τέλος με όσα έμαθα, πολυτάλαντος, πολυτεχνίτης και πολυμήχανος τύπος της πιάτσας είπα και του έβγαλα το καπέλο. Μεταφέρω λοιπόν αυτό το άρθρο (συν κάτι λίγα που πρόσθεσα) μιας και το βρήκα περιεκτικό και αρκετά καλό για όσους ψάχνονται προς αυτήν την μουσική μεριά.
Ο Γιώργος Μπάτης γεννήθηκε το 1885 περίπου στα Παλαιά Λουτρά Μεθάνων και σε ηλικία 8 ετών μετακόμισε στον Πειραιά. Στρατεύτηκε το 1908 και υπηρέτησε έως το 1920! Έμαθε μπαγλαμά στις στρατιωτικές φυλακές, όπου τον έκλειναν τακτικά γιατί λιποτακτούσε. Από το 1915 έπαιζε μπαγλαμά και τραγουδούσε στους τεκέδες και τα ταβερνάκια του Πειραιά.
Το 1925 άνοιξε το πρώτο του χοροδιδασκαλείο «Κάρμεν» στα σύνορα Δραπετσώνας και Αγ.Σοφίας, στο ισόγειο του σπιτιού του. Στο χώρο αυτό, που διαφημιζόταν με ταμπέλα και φειγ βολάν, διδάσκονταν «Νότες, μπουζούκι, μπαγλαμάς, ευρωπαϊκοί χοροί, ταγκό, ζεϊμπέκικο, τσιφτετέλι κλπ.» και το «παίζει» χοροδιδάσκαλος «καθηγητής εκ Παρισίων - Ζωρζ Μπατέ» ενώ ταυτόχρονα ήταν στέκι για χρήση χασίς (δεν είχε νομοθετηθεί ακόμα η απαγόρευση της κατοχής, χρήσης και καλλιέργειας της ινδικής κάνναβης). Νωρίτερα έκανε τον οδοντίατρο, τον ενεχυροδανειστή μουσικών οργάνων και άλλα επαγγέλματα. Μέχρι και αυτοσχέδια φάρμακα για τον πονόδοντο έφτιαχνε. Παίζει μπαγλαμά, ενώ μπουζούκι έμαθε περί το τέλος της δεκαετίας.
Το 1931 ο Μπάτης ανοίγει στα Λεμονάδικα, στο λιμάνι, το ιστορικό καφενείο «Οδός Απελπισίας - Ζωρζ Μπατέ».
Σε αυτό το λίκνο του ρεμπέτικου συναντιέται όλο το «συνάφι». Βαμβακάρης, Δελιάς, Παγιουμτζής, Μπαγιαντέρας, Παπαϊωάννου (σε μικρή ηλικία), Νικ.Μάθεσης και πολλοί άλλοι περνούν από εκεί. Εκεί κατεβαίνει και ο ποιητής Ναπολέων Λαπαθιώτης. Η «οδός Απελπισίας» γίνεται στέκι έως το 1937 που την κλείνει ο Μπάτης.
Το 1934, ο Μπάτης προσπαθούσε -και κατάφερε τελικά- να πείσει τον
βαρκάρη Παγιουμτζή, που όπως έλεγαν όλοι που τον είχαν ακούσει, είχε αηδόνια στο λαιμό του, τον Βαμβακάρη στο μπουζούκι και στη σύνθεση– που τότε δούλευε σφαγέας στη Δραπετσώνα- και τον δεξιοτέχνη του μπουζουκιού Δελιά, ώστε να φτιάξουν ένα συγκρότημα. Έτσι γεννήθηκε η Τετράς του Πειραιά, η πρώτη ρεμπέτικη κομπανία όλων των εποχών. Η Τετράς αυτή (2 μπουζούκια, μπαγλαμάς και τραγούδι) εμφανίστηκε στη Δραπετσώνα κοντά στο νεκροταφείο της Ανάστασης, στο μαγαζί του Κωνσταντόπουλου. Ήταν η «Τετράς η ξακουστή του Πειραιώς», όπως την ονόμασε ο ίδιος. Η Τετράς αυτή έκανε μεγάλο πάταγο και στην ουσία μ'αυτήν ξεκίνησε επίσημα η ιστορία του ρεμπέτικου τραγουδιού στη χώρα μας.
Με λίγα λόγια, η μεγαλειώδης αυτή χαρακτηριστική προσωπικότητα της εποχής του, υπήρξε εκείνα τα δύσκολα χρόνια συνδετικός κρίκος και καθοδηγητής όλων των ανθρώπων του Ρεμπέτικου.
Στη δεκαετία του ’50 ο Μπάτης άνοιξε άλλο ένα καφέ-ουζερί, με ζωντανή μουσική στην οδό Αλιπέδου, στον Πειραιά. Όπου έπαιζαν ο ίδιος, ο γιός του Θανάσης Τσορός (πέθανε πριν τον Μπάτη), ο Χρηστάκης και ο κιθαρίστας Νίκος Ξαγοράκης. Εκείνη την εποχή τον εντόπισε ο Αλέκος Σακελλάριος και του έδωσε έναν ρόλο στην ταινία του «οι παπατζήδες» όπου υποδύεται «τον έχοντα το γενικό πρόσταγμα σε αυτοσχέδια μπαρμπουτιέρα», μαζί με τον Ν. Σταυρίδη και τον Πέτρο Γιαννακό.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τριγύριζε στα γνωστά του στέκια, ταβέρνες και καφενεία του Πειραιά, παίζοντας στις παρέες τραγούδια από το ένδοξο παρελθόν του. Πέθανε στις 10 Μαρτίου 1967 και κηδεύτηκε -σύμφωνα με την επιθυμία του- παρέα με τον αγαπημένο του μπαγλαμά (έργο του Τσακιριάν).
Μαζί με τον Μάρκο χάραξαν τους δρόμους που πρωτοπερπάτησε η λαϊκή μουσική μας παράδοση. Επιθυμία του ήταν όταν πεθάνει να ταφεί μαζί με το μπαγλαμαδάκι του, πράγμα το οποίο και έγινε. Ο Γιώργος Τσώρος , όπως ήταν το πραγματικό του όνομα πέθανε το 1967 σε ηλικία 82 ετών.
(απόσπασμα από το βιβλίο "Η ιστορία του Ρεμπέτικου τραγουδιού").
Τα 17 τραγούδια σε γραμμόφωνο
Αν και ηχογράφησε μόνο 17 τραγούδια σε δίσκους γραμμοφώνου, υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές του κλασικού πειραιώτικου ρεμπέτικου τραγουδιού. Οι σημαντικότερες επιτυχίες του: «Ο τεκές του Μπάτη», «Ο Ωρωπός», «Από κάτω απ’ το ραδίκι», «Βάρκα μου μπογιατισμένη», «Η Παπαδιά», «Ο Θερμαστης», «Κάτω στην Άγια Μαρίνα», «Ατσιγγάνα με φωνάζουν», «Εφουμέρναμε χασίσι», «Ο γαλατάς», «Η Αλεξάνδρα», «Γιαχνί σοκάκι», «Κάτω στο γυαλό στην άμμο», «Φωνογραφητζήδες», «Βλέπω τέσσεροι παρέα», «Στρατώνα», «Καμηλιέρικο», «Ζεϊμπεκάνο Σπανιόλο» («Ζούλα σε μια βάρκα μπήκα»), «Ο Mπουφετζής», «Σού ‘χει λάχει», «Μάγκες καραβοτσακισμένοι», «Το μπαρμπεράκι», «Γυφτοπούλα στο χαμάμ» κ.ά.
