«Γιατί αγαπάμε πολύ τη λογοτεχνία και […] δεν μας νοιάζει καθόλου αν θα πάρουμε προαγωγή, και τον φοβόμαστε λιγότερο τον θάνατο, γιατί εμείς έχουμε ήδη πεθάνει πολλές φορές και γιατί έχουμε δοκιμάσει τα πάντα, αχ, τα πάντα‧ έχουμε στεφθεί βασιλιάδες και έχουμε παλέψει με ξύλινα σπαθιά υπέρ της αρετής και έχουμε φορέσει κότινο, μα δάφνινο, κι άλλοτε ένα ακάνθινο στεφάνι μάς στόλιζε το κεφάλι, και στον δρόμο μάς έχουν στρώσει ένα χοντρό χαλί να περπατήσουμε και έχουμε βαδίσει πάνω σε λουλούδια διάσπαρτα και έχουμε προχωρήσει ξυπόλητοι πάνω σε κάρβουνα αναμμένα […]Και επιθυμούσαμε πάντοτε πολλές, πολλές και διαφορετικές ζωές, και μέσα στα δωμάτιά μας, με το κεφάλι σκυμμένο πάνω από ένα τραπέζι, έχουμε πεθάνει με χίλιους τρόπους κι έχουμε πνιγεί και στη θάλασσα και μας έχουνε λαβώσει και στη φτέρνα […] Και έχουμε σκοτώσει κι εμείς με τη σειρά μας άλλους και μετά έχουμε μετανοήσει με έναν παράξενο τρόπο […]. Κι ύστερα μια θλίψη ελαφριά έπεφτε επάνω μας σαν χιόνι κι ύστερα η παγωνιά, ωμή αστραφτερή, άγρια… Κι όμως…»
[από το βιβλιαράκι «Ο άνθρωπος που αγαπούσε πολύ τη λογοτεχνία», του Γκούραμ Ντοτσανασβίλι, μετάφραση Δημ. Τσεκούρας, εκδόσεις LOGGIA 2024]
Σ.Δ. Τη Λογοτεχνία, όμως, όχι ως αυτό που, λίγο πολύ, έχουμε όλοι στο μυαλό μας όταν προφέρουμε τη λέξη Λογοτεχνία, αλλά για τη Λογοτεχνία που, από ένα πολύ οριακό σημείο και μετά, μπορεί να αυτονομηθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να μην αντιμετωπίζεται πλέον ως Λογοτεχνία αυτή καθ’ εαυτήν, αλλά ως ένας άλλος τρόπος, ως ένα άλλο Βλέμμα αντιμετώπισης του Κόσμου ολόκληρου και, κατά συνέπεια, και της ανθρώπινης Ύπαρξης.
Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου: Ποια μπορεί να είναι άραγε η κατάληξη μιας στημένης κρατικής δημοσκόπησης με θέμα τις συνθήκες διαβίωσης σε μια πόλη της Σοβιετικής Ένωσης, όταν ένας τυπικός δημόσιος υπάλληλος περνάει την πόρτα ενός φωτογράφου που εννοεί να απαντήσει στο σχετικό ερωτηματολόγιο ορμώμενος αποκλειστικά και μόνο από τη λογοτεχνία; 
Η νουβέλα "Ο άνθρωπος που αγαπούσε πολύ τη λογοτεχνία", που μας έρχεται από τη «μικρούλα Γεωργία», είναι ένας ακατάπαυστος ύμνος στην υψηλή λογοτεχνία και στους μεγάλους συγγραφείς - ο Θερβάντες έχει την τιμητική του, αλλά και ένα βαθύτατα πολιτικό έργο. Με σαρκαστική ευφυΐα και με διαλόγους μονολόγους έτοιμους, συν τοις άλλοις, να παρουσιαστούν και σε σκηνή θεάτρου, ο Ντοτσανασβίλι αντιπαραθέτει δύο διαφορετικούς κόσμους: τον sui generis διανοούμενο φωτογράφο, λάτρη της λογοτεχνίας και μέντορα του καλοπροαίρετου βοηθού του Κλιμ, από τη μία, τον αθλητικό, μοντέρνο, πολλά υποσχόμενο κρατικό προϊστάμενο και τον πειθήνιο υποτακτικό υπάλληλό του, από την άλλη. Μπορεί η ζωή μέσα στην ποικιλόμορφη υπερβολή της να στριμωχτεί στα τυποποιημένα κουτάκια που προσπαθεί να τη χωρέσει η εξουσία;
Σελίδες 104, τιμή 10,80
«Ο άνθρωπος που αγαπούσε πολύ τη Λογοτεχνία» – Γκούραμ Ντοτσανασβίλι Δυο πρώτα λόγια για το Έργο και τον Συγγραφέα του και ένα απόσπασμα του έργου.
