Δοκίμιο - στοχασμοί (148)
Πώς η pop μουσική έβαλε το “queer” στο κέντρο της σκηνής
Επιλέγουσα ή Συντάκτρια Ράνια Ροκιά
Γιάννης Παπαϊωάννου. Το "The Secret Public" του Jon Savage είναι ένα συγκλονιστικό
πολιτισμικό χρονικό που καταγράφει την ανάδυση της queer ταυτότητας μέσα από την pop
και rock μουσική, φωτίζοντας πέντε καθοριστικές στιγμές που μεταμόρφωσαν την
κουλτούρα για πάντα, από το boogie του Little Richard μέχρι τη disco επανάσταση του
Sylvester.
Φαντάσου έναν καθρέφτη σπασμένο σε χίλια κομμάτια. Κάθε κομμάτι αντανακλά μια σκηνή: ένα φτερωτό μπουά, ένα κραγιόν στα κρυφά, μια ηλεκτρική κιθάρα να ουρλιάζει την επιθυμία.
* Το Φλος Ρουαγιάλ ή αλλιώς βασιλικό χρώμα, αντιπροσωπεύει τον ισχυρότερο συνδυασμό στο παιχνίδι του Πόκερ και της Πόκας. Αποτελείται από τα 10, J, Q, K, A του ίδιου συμβόλου, και είναι ανίκητο. Η πιθανότητα να σχηματίσετε Φλος Ρουαγιάλ σε ένα παιχνίδι με τράπουλα 52 φύλλων είναι μόλις 0.000154% (4 στις 2.598.960 πιθανούς συνδυασμούς 5 φύλλων).
Τεύκρος Μιχαηλίδης. Όπως ο απειροστικός λογισμός είναι το μαθηματικό υπόβαθρο της νευτώνειας φυσικής, όπως οι μη ευκλείδειες γεωμετρίες είναι η βάση της σχετικότητας και η θεωρία των πιθανοτήτων η βάση της κβαντομηχανικής, έτσι και η γεωμετρία των φράκταλ είναι η γλώσσα της επιστήμης του χάους. (2025, Πίσω από το πέπλο).
Πέδρο Αλμοδόβαρ - Καβαγιέρο: Παρότι δεν ήμουν ο τύπος του γενναιόδωρου γιου με επισκέψεις και διαχύσεις....από το fb
Επιλέγων ή Συντάκτης Φώτης Νυχτολέας
Παρότι δεν ήμουν
ο τύπος του γενναιόδωρου γιου
με επισκέψεις και διαχύσεις,
η μητέρα μου είναι
ουσιώδες πρόσωπο στη ζωή μου.
Δεν είχα την ευγένεια
να συμπεριλάβω το επώνυμό της
στο ονοματεπώνυμό μου,
όπως θα ήθελε να έχω κάνει.
''Εσένα σε λένε
Πέδρο Αλμοδόβαρ - Καβαγιέρο!
Podcast με την Εύη Καρκίτη στο Cafe Voltaire:Βασίλης Κάλφας
Επιλέγουσα ή Συντάκτρια Σούζη Παλαιοκώστα
Vivian Efthimiopoulou.Το πρωί μόλις κατάλαβα ότι χρειαζόμουν τη διπλάσια από τη συνηθισμένη ενέργεια για να βγω από το σπίτι, χωρίς να το πολυσκεφτώ, άνοιξα το app της ErtEcho και έβαλα στο search «Καρκίτη».
Πραγματι, μου έβγαλε την εκπομπή «Καφέ Voltaire» της Evi Karkiti στον 95,8 της Θεσσαλονίκης.
Θυμόμουν ότι ήταν από τις πρώτες εκπομπές και σκρόλαρα μέχρι που τη βρήκα: 8 Φεβρουαρίου, καλεσμένος ήταν ο καθ. Φιλοσοφίας στο ΑΠΘ Βασιλης Καλφας, ο μεταφραστής του Αριστοτελη (μεταξύ άλλων).
Τριανταένα χρόνια από το θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι, του Χρήστου Χωμενίδη, από το fb
Επιλέγων ή Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Τριανταένα χρόνια από το θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι (15 ιουνίου 1994) και η μνήμη του δεν έχει ξεθωριάσει.
Παραμένει εξαιρετικά έντονη, παράδοξα ζωντανή, σε μιαν εποχή και σε μια κοινωνία, η οποία τείνει να αφαιμάζει και να μουμιοποιεί τους μύθους της, συχνά πριν καν πεθάνουν.
Ο Μάνος Χατζιδάκις δεν έχει καταντήσει ούτε φάντασμα ενός ένδοξου παρελθόντος ούτε σημείο αναφοράς για κάποιους λίγους μυημένους. Ανακαλύπτεται καθημερινά από νέους ανθρώπους, οι οποίοι δεν είχαν καλά-καλά βγει απ’το αβγό όταν εκείνος αποχαιρετούσε τη ζωή. «Έφηβοι τώρα με τη δική του έκφανση του ωραίου συγκινούνται…» όπως θα το διατύπωνε ο Κωνσταντίνος Καβάφης.
Η Τζοκόντα και η Μπιγιονσέ, της Ελεάννα Βλαστού
Επιλέγουσα ή Συντάκτρια Σούζη Παλαιοκώστα
Καθόλου δεν θα σας απασχολήσω σήμερα με επικαιρότητα, αλλά με μια προσωπική εμμονή. Είναι το Μουσείο του Λούβρου. Τρεις πτέρυγες, 30.000 εκθέματα, όσα και η επισκεψιμότητά του ημερησίως, 25 επίπεδα, 980.000 τετραγωνικά για περπάτημα, 70 ασανσέρ που ποτέ δεν θα χρησιμοποιήσω και ελάχιστα λειτουργικά μπάνια που μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει. Η εφημερίδα Figaro υπολόγισε ότι εάν καθόμουν 15 δευτερόλεπτα μπροστά από το κάθε έκθεμα, θα χρειαζόμουν 145 ώρες, δηλαδή 18 ημέρες με τα οκτάωρά τους. Αυτά όμως τα διαβάζετε και στο Ιντερνετ.
Τέλη Σαμαντά, από το fb : «Πανσέληνος της Φράουλας», λένε, η σημερινή,
Επιλέγουσα ή Συντάκτρια Σούζη Παλαιοκώστα
Αντί όμως να κοιτάξουμε ψηλά ας στρέψουμε το βλέμμα χαμηλά -όπου συμβαίνουν, ίσως, και τα σημαντικότερα:
«Ἐδῶ ἔβγαιναν οἱ ὡραιότερες φράουλες. Δὲν κοίταζαν νὰ κρυφτοῦν διακριτικὰ ὅπως τὸ συνήθιζαν ἀλλοῦ. Ἔκοβαν τὸ δρόμο αὐτῶν ποὺ τὶς ἔψαχναν. Ἔτρεμαν βαριὲς ἀπ᾽ τὰ λεπτὰ ἀλλὰ ἀνθεκτικὰ κοτσανάκια τους. Ἦταν μεγάλες καὶ φύτρωναν τόσο χαμηλά, τόσο κοντὰ στὸ χῶμα, ὄχι ἀπὸ ταπεινοσύνη ἀλλὰ ἀπὸ περηφάνια. Ἔπρεπε νὰ σκύψεις γιὰ νὰ τὶς μαζέψεις. Τὰ μῆλα, τὰ κεράσια καὶ τ᾽ ἀχλάδια τεντώνεσαι γιὰ νὰ τὰ φτάσεις. Σὲ ἀναγκάζουν νὰ σκαρφαλώσεις. Μικρὰ σβολαράκια χῶμα ἦταν κολλημένα στὶς φράουλες, τόσο μικρὰ ποὺ δὲν φαίνονταν μὲ γυμνὸ μάτι – κι ἔτσι τά ᾽βαζες στὸ στόμα σου. ῎Ετριζαν ἀνάμεσα στὰ δόντια, ἀλλὰ ὁ χυμὸς τῆς φράουλας τὰ παράσερνε καὶ ἡ ἁπαλὴ ψίχα τοῦ φρούτου σοῦ χάιδευε τὸν οὐρανίσκο».
Δύο ακόμα που τα βρήκαμε καλά και δυνατά για τον Βασίλη Παπαβασιλείου, το ένα της Όλιας και το άλλο δικό του
Επιλέγων ή Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Όλια Λαζαρίδου, σήμερα από το fb: ΓΙΑ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
(Στη Στέλλα Χαραμή , στο Monopoli)
@Όλια Λαζαρίδου, ηθοποιός – σκηνοθέτρια: «Υπάρχουν ακόμα μερικά πουλιά αυτής της σπάνιας ράτσας σαν του Βασίλη γύρω μας. Ας τα νοιαστούμε»
Ο Βασίλης ήταν ένας λευκός κλόουν. Σπαρακτικός και αστείος. Οικείος μα και απρόσιτος. ΄Ισως αυτό το τελευταίο του χαρακτηριστικό ήταν που τον έκανε να μας γλιστρήσει έτσι ξαφνικά από τα χέρια.
Για τον πολίτη Χρήστο Ράμμο, του Nicolas Sevastakis, από το fb
Επιλέγων ή Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Μερικοί άνθρωποι δεν ταυτίζουν το αξίωμα και τη θεσμική τους διαδρομή με τη σιωπή, τα στραβά μάτια, τις εκδουλεύσεις στους κυβερνητικούς μηχανισμούς. Επιμένουν, με τον τρόπο τους, να πιστεύουν μέσω της πράξης τους στην res publica, στην ελεύθερη πολιτική κοινότητα όπου δεν έχουν τον πρώτο λόγο αδιαφανή δίκτυα, κρατικο-επιχειρηματικά κονσόρτσιουμ, παρασκηνιακά αντιδημοκρατικά παιχνίδια. Ο Χρήστος Ράμμος, ο "Ράμμος της ΑΔΑΕ" (Αρχής Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών), ήταν - και είναι- μια τέτοια περίπτωση. Μέσα από την καρδιά του δικαστικού σώματος και συγχρόνως με μια αίσθηση επείγοντος για τα δικαιώματα που παραβιάζονται και επιπλέον για την αλήθεια.
Όση αλλεργία έχω στον προσηλυτισμό, άλλη τόση έχω και στην παραβίαση του προσώπου μου από αγνώστους, του Yorgos Kyriakopoulos, από το fb
Επιλέγων ή Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Χτες το μεσημέρι, έξω από το συμπαθέστατο νοσοκομείο Λευκός Σταυρός, όπου εγχειριζόταν επιστήθιος φίλος, με πλησιάζει ένας καθ'όλα αξιοπρεπής κύριος με καρώ κοντομάνικο πουκάμισο παλιάς σχολής, μπεζ παντελόνι και καστανό μαλλί κολλημένο με "τσατσάρα" σε άψογη φόρμα "Βαλεντίνο". Κάπνιζα αφηρημένος στην αγωνία μου γιατί η εγχείρηση κρατούσε σχεδόν τον διπλάσιο χρόνο από τον προβλεπόμενο και υποθέτω ότι δεν θα ήμουν στα πιό κοινωνικά μου. Τεντώνει λοιπόν το χέρι του ο υπεράνω υποψίας κύριος, κρατώντας ένα γυαλιστερό φυλλάδιο και μου λέει "Χριστιανικό Ραδιόφωνο". Προς στιγμήν και απορροφημένος σε δυσάρεστες σκέψεις όπως ήμουνα δεν κατάλαβα την παραίνεση και είπα ένα αδιάφορο "ευχαριστώ πολύ", τραβώντας την τζούρα μου.