Να ξαναπούμε για άλλη μια φορά αυτά που έχουμε πει για το REX, τον δικό μας δημοτικό χειμερινό σινεμά που αρκετά χρόνια τώρα δε λειτουργεί. Το REX, που βρίσκεται στην αρχή της Αγίου Δημητρίου, δίπλα στο χαλβατζίδικο του Κοσμίδη, έχοντας ένα μεγάλο φουαγιέ, γύρω του σουβλατζίδικα και μπαράκια και από κοντά του να περνάνε πολλές λεωφορειακές γραμμές, νομίζουμε πως βρίσκεται σε ιδανική θέση, όχι μόνο για τους συνδημότες μας, αλλά και για τους Περαματιώτες και για τους Πειραιώτες. Όλος αυτός ο κόσμος που πηγαίνει σινεμά και ο άλλος που εν δυνάμει θέλει να πάει, για να εντάξει το REX στις συνήθειές του, πιστεύω ότι θα πρέπει απαραιτήτως να έχει τα στάνταρ που έχουν όλοι οι κινηματογράφοι την σήμερον ημέρα. Καλή οθόνη, ήχο και εικόνα, καλά καθίσματα και ρυθμιζόμενη θερμοκρασία, άψογη καθαριότητα και ωραία διακόσμηση και φωτισμό είναι τα απαραιτήτως βασικά. Από εκεί και πέρα όπως ξέρει και η κουτσή Μαρία, παίζει ρόλο ο προγραμματισμός, η διαφήμιση, οι προσφορές για φτηνά εισιτήρια, τα προϊόντα του μπαρ και ότι άλλο προσφέρεται για να εμπλουτιστούν οι προβολές με συζητήσεις, αφιερώματα και άλλες παράλληλες εκδηλώσεις.

Αυτή είναι μια επιλογή, που αν όλα γίνουν σωστά και με σχέδιο, τότε πολύ γρήγορα πιστεύω ότι θα υπάρξει απόσβεση της κάπως υψηλής χρηματοδότησης που απαιτείται. Η δεύτερη επιλογή είναι να διατεθούν λίγα χρήματα, απότοκο μιας φτωχομπινεδιάρικης λογικής. Μια τέτοια εξέλιξη μοιάζει σαν κτίσμα στην άμμο και δύσκολα κατά τη γνώμη μας θα περπατήσει στις μέρες μας, όταν μάλιστα ο πιο σκληρός ανταγωνιστής του κάθε σινεμά είναι το DVD και το Home Cinema. Η τρίτη επιλογή, που είμαι υπέρμαχός της, είναι να γκρεμιστεί το REX και να φτιαχτεί στη θέση του ένα υπερσύγχρονο κινηματοθέατρο. Η αλήθεια είναι ότι το ρίσκο στην περίπτωση αυτή είναι μεγάλο, κάτι που στην συγκυρία της κρίσης την καθιστά σχεδόν απαγορευμένη. Επιθυμία μας όμως είναι να μπουν σε μια τροχιά τα πράματα και για τους δύο δημοτικούς θερινούς κινηματογράφους, ώστε το γρηγορότερο να λειτουργήσουν με όσο γίνεται καλύτερους όρους. Αυτό όμως εξαρτάται αποκλειστικά από τη δημοτική αρχή. Εμείς απλώς αναμένουμε στο ακουστικό μας.

Ας συνεχίσουμε με τα καλά νέα. Λοιπόν, αγαπητοί κινηματογραφόφιλοι σας πληροφορούμε ότι στον Πειραιά ξανάνοιξε η ΖΕΑ, αυτό το σινεμά τσέπης που τα τελευταία χρόνια ανοιγοκλείνει σταθερά. Σ'αυτό το σινεμά - Χαρ. Τρικούπη 39, στο δρόμο που βρίσκεται και το Μουσείο του Πειραιά - έχουμε δει πολλές ταινίες κάνοντας αρχή από τα εφηβικά μας χρόνια. Η ΖΕΑ ήταν και είναι ένας διαφορετικός κινηματογράφος. Πέρα από το μικρό του μέγεθος, που σε έφερνε πιο κοντά με τους άλλους θεατές, είχε μια, για τα μέτρα της εποχής, προχωρημένη διακόσμηση και το περίεργο πορτοκαλί που πρόβαλλε στην οθόνη στα διαλείμματα, του έδιναν ένα ασυνήθιστο ύφος που δεν το ξεχνούσες.

Τώρα ξανάνοιξε τις πόρτες του αφού έκανε μια ριζική ανανέωση. Η νέα του μηχανή είναι Barco 4K Ultra HD, που σημαίνει ότι προσφέρει βάθος, ευκρίνεια και ανάλυση 8εκ.pixels, που κάνει πιο απολαυστική την παρακολούθηση των ταινιών. Οι ιδιοκτήτες πρόσεξαν φυσικά και την δυνατότητα να ρυθμίζουν τη θερμοκρασία της αίθουσας. Και αποφάσισαν να υιοθετήσουν την προβολή ακόμα και τριών διαφορετικών ταινιών την μέρα. Μια παιδική, μια εμπορική και μια που παίζει ανάμεσα στις εμπορικές και τις ταινίες με νόημα που λέγανε και οι παλιοί. Οπότε μαζί με το δημοτικό Σινεάκ ο Πειραιάς, που είχε πριν περίπου τριάντα χρόνια 15 σινεμά, τώρα έχει δύο και έναν - το ΑΤΤΙΚΟΝ - κλειστό. Φυσικά υπάρχει και το ΟΛΥΜΠΙΚ επί της Φίλωνος, που λειτουργεί ακόμα και παίζει κάθε μέρα τρεις σούπερ σεξ ταινίες. Τα παλιά χρόνια έπαιζε ένα πορνό, ένα καουμπόικο και ένα καράτε εναλλάξ. Πάντως, όσο στον Πειραιά ξεμπαρκάρουν ναυτικοί απ'όλον τον κόσμο περιμένοντας να ξαναμπαρκάρουν, το Ολυμπίκ δεν πρόκειται να κλείσει.

Το άλλο καλό νέο για τους σινεφίλ είναι ότι ξανάνοιξε και το ΑΛΚΥΟΝΙΣ στην Αθήνα - Ιουλιανού 42, στην περιοχή της Βικτώριας. Το για πολλά χρόνια κλειστό Αλκυονίς μαζί με το επίσης κλειστό ΣΤΟΥΝΤΙΟ της πλατείας Αμερικής, μάζευαν τη δεκαετία του '70 και του '80 όλους τους κινηματογραφόφιλους Αθηνών, Πειραιώς και περιχώρων. Ιδιαίτερα τα χρόνια της χούντας το Αλκυονίς ήταν σαν ένα κρυφό σχολειό, όπου εκτός από την συνομιλία με τις εικόνες σφυρηλατούσαμε παράλληλα και το αντιδικτατορικό μας φρόνημα. Ασφαλίτες σχεδόν πάντα υπήρχαν μέσα στην αίθουσα, διότι και αντιδικτατορικά συνθήματα ακουγόντουσαν μέσα στο σκοτάδι και φέιγ βολάν έβρισκες πεταμένα εδώ κι εκεί και στις τουαλέτες υπήρχαν γραμμένα σβησμένα και ξαναγραμμένα συνθήματα εναντίον της Χούντας.

Το στίγμα όμως των δύο αυτών κινηματογράφων ήταν οι ταινίες που διάλεγαν να προβάλλουν. Ταινίες που δεν παιζόντουσαν κάπου άλλου και που ξέφευγαν από τα συνηθισμένα. Ήταν οι αποκαλούμενες ταινίες των δημιουργών, που κόντρα στα τυποποιημένα προϊόντα των μεγάλων στούντιο, αυτές έσπερναν σπόρους μιας άλλης αισθητικής και άνοιγαν ένα παράθυρο στον κόσμο με διαφορετική θέα. Όλα αυτά σε έκαναν όταν έβγαινες από την αίθουσα να αισθάνεσαι - στην περίπτωσή μας ευτυχώς για λίγο - κάπως ξεχωριστός, κάτι πιο πολύ και λίγο υπεράνω των άλλων μπανάλ περαστικών. Εκεί είδες επίσης να παρελαύνει και ο νέος ελληνικός κινηματογράφος που ξεκίνησε εκείνη την εποχή, εκεί είδες και την Ευδοκία που σε ξεμυάλισε εντελώς. Σου άρεσε αφάνταστα εκείνα τα σκοτεινά χρόνια να χώνεσαι σ'αυτές τις δύο τρύπες σαν υπνωτισμένος, λες κι έμπαινες σε κατακόμβες κι όπου κακοί Ρωμαίοι ήταν όλοι όσοι κυκλοφορούσαν έξω και αδιαφορούσαν για τις ταινίες εκείνες και τη ζωή που της έδιναν ένα βήμα.

Μια μέρα που συναντήσαμε τυχαία τον νέο ιδιοκτήτη, μας είπε ότι το νέο Αλκυονίς στην ουσία είναι ένας πολυχώρος που θα φιλοξενεί κι άλλες εκδηλώσεις εκτός από τις ταινίες. Μας είπε επίσης πως στα σχέδια τους είναι να ανοίξουν και το Στούντιο και πως ενδιαφέρονται να κάνουν κάτι παρόμοιο και στον Πειραιά. Αυτή τη βδομάδα το Αλκυονίς από την Παρασκευή έως την Κυριακή με ελεύθερη είσοδο έχει ένα αφιέρωμα σε πέντε Έλληνες κομμουνιστές δημιουργούς. Ευχόμαστε τόσο το ΖΕΑ, όσο και το ΑΛΚΥΟΝΙΣ να βρουν σύντομα το κοινό τους και να τους πάνε όλα καλά.

Το 27ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα από 16-26/10 στο Άστυ και στο Ααβόρα με 70 ταινίες, από ότι υποστήριξαν οι διοργανωτές του, πήγε καλά. Αυτό στην πιάτσα σημαίνει πως και καλές ταινίες παίχτηκαν και πολύς κόσμος τις παρακολούθησε. Καλεσμένος του φεστιβάλ ήταν ο διάσημος Παλαιστίνιος κινηματογραφιστής Ελία Σουλεϊμάν και ο σεναριογράφος του Κεν Λόουτς, Πολ Λάβερτι. Πολύς κόσμος επίσης παρακολούθησε το αφιέρωμα του φεστιβάλ στους Έλληνες αντικομφορμιστές σκηνοθέτες από τα τέλη της δεκαετίας του '60, με ταινίες που άντεξαν στο τεστ του χρόνου. Ένα άλλο αφιέρωμα ήταν το "Οχτώ Έλληνες σκηνοθέτες διαλέγουν την αγαπημένη τους ταινία", που κι αυτό μάζεψε πολύ νεαρόκοσμο.  

Το μεγάλο βραβείο της κριτικής επιτροπής απενεμήθη στην γεωργιανή ταινία "Corn Island" του Γκιόργκι Οβασβίλι. Οχτώ ήταν οι διαγωνιζόμενες ταινίες του φεστιβάλ και στην ίδια ταινία απενεμήθη και το βραβείο κοινού. Στην τελετή λήξης καταχειροκροτήθηκε η τελευταία ταινία του Κεν Λόουτς "Jimmy's Hall".

Τελείωσε και το 55ο διεθνές φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Τον "Χρυσό Αλέξανδρο" (πιο ταιριαστό όνομα θα ήταν κατά τη γνώμη μας, το "Χρυσός Αριστοτέλης") τον πήρε η μεξικάνικη ταινία "Ατέρμονη θλίψη" ("La tirisia") του Χόρχε Πέρες Σολάνο, ενώ ο "Αργυρός Αλέξανδρος" πήγε στην ταινία "Δίπλα της" του Ασάφ Κορμάν από το Ισραήλ. Ο "Χάλκινος Αλέξανδρος" απενεμήθη στην ταινία "Μάθημα" στους Κριστίνα Γκρόζεβα και Πέταρ Βαλτσάνοφ από τη Βουλγαρία. Ελληνικές ταινίες που κέρδισαν κάποια από τα πολλά βραβεία του φεστιβάλ ήταν η "Νορβηγία" του Γιάννη Βεσλεμέ, η ταινία "Πολκ" των Νίκου Νικολόπουλου και Βλαδίμηρου Νικολούζου, η ταινία "Το μικρό ψάρι" του Γιάννη Νικολαΐδη και η ταινία "Dark Illusion" του Μάνου Καρυστινού.

Στο φετινό φεστιβάλ όλες οι τελετές ήταν λιτές, περιεκτικές και σύντομες. Αυτή τη γραμμή επέλεξε ο διευθυντής του Δημήτρης Εϊπίδης και πήγε περίφημα. Αρκετές ταινίες που επέλεξε για το φεστιβάλ εστίαζαν σε παιδιά και νέους ήρωες που αντιμετωπίζουν σύγχρονα κοινωνικά και υπαρξιακά προβλήματα και που οι σκηνοθέτες τους προσπαθούν να μιλήσουν με μια όσο γίνεται πιο προσωπική γλώσσα, μέσω εικόνων φρέσκων και ζωντανών. Το άλλο ελπιδοφόρο γεγονός ήταν όπως μεταδίδουν οι απεσταλμένοι μας, οι ασφυκτικά γεμάτες αίθουσες του φεστιβάλ. Για μία παρουσίαση όλων των βραβείων και για τα σχετικά τρέιλερ πατήστε εδώ .

Για όποιον παρακολουθεί έστω και λίγο τον Ελληνικό κινηματογράφο θα έχει καταλάβει πως το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, είναι καθοριστικός παίχτης της ντόπιας παραγωγής. Αυτός ο κρατικός οργανισμός μαζί με ευρωπαϊκά προγράμματα καθορίζουν σχεδόν ολοκληρωτικά την παραγωγή των ελληνικών ταινιών, μιας και χρηματοδότες ιδιώτες σπανίζουν. Το λιγοστό ελληνικό χρήμα περνάει από το ΕΚΚ και εκεί αποφασίζουν ποιες ταινίες θα χρηματοδοτήσουν και με ποιους όρους, με αρμόδιο βασικά τον διευθυντή του. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, ο τότε υπουργός πολιτισμού Πάνος Παναγιωτόπουλος διόρισε πρόεδρο του ΕΚΚ τον Πέτρο Μάρκαρη και ένα νέο 6μελές Δ.Σ. Αυτήν την εποχή παίζεται η θέση του γενικού διευθυντή του ΕΚΚ που μέχρι τώρα είναι ο κ. Γρηγόρης Καραντινάκης. Η θέση αυτή είναι αποφασιστικής σημασίας για την λειτουργία του ΕΚΚ και γι'αυτό έχει ξεσπάσει μία γερή κόντρα ανάμεσα στο Δ.Σ και τον κ. Καραντινάκη. Τέσσερα μέλη του Δ.Σ πρότειναν για τη θέση αυτή τον πρόεδρο της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών κ. Χάρη Παπαδόπουλο, άνθρωπο που υποστηρίζει σθεναρά των παρουσία συνδικαλιστών στα διάφορα καλλιτεχνικά όργανα, ενώ μόνο ο Μάρκαρης ψήφισε τον Καραντινάκη. Σχεδόν όλες οι οργανώσεις και εταιρίες των Ελλήνων που εργάζονται στο σινεμά δείχνουν Καραντινάκη. Την ίδια εμπιστοσύνη στις ικανότητές του και στην προσωπικότητά του δείχνουν να έχουν και σχεδόν όλοι οι σοβαροί Ευρωπαίοι κινηματογραφιστές και διευθυντές φεστιβάλ. Προσωπική γνώμη δεν έχουμε.Την συμμετοχή όμως συνδικαλιστών στα καλλιτεχνικά συμβούλια την θεωρούμε καταστροφική. Το μόνο διαχρονικό κριτήριο που έχουν για την επιλογή των ταινιών που χρηματοδοτούνται είναι το αν είναι ή όχι δικός τους ο αιτών. Πάντως κρίνοντας από τα αποτελέσματα των τελευταίων χρόνων, οι επιλογές του κ.Καραντινάκη ήταν αξιόλογες. Οι Ελληνικές ταινίες άρχισαν να είναι ευπρόσδεκτες σε πολλά διεθνή φεστιβάλ και αρκετές απ'αυτές κερδίζουν σημαντικά βραβεία. Ένα σημείο που αξίζει να συζητηθεί όσο γίνεται πιο σοβαρά, είναι το πρόβλημα αυτών των ταινιών, που εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν μπορούν να ελκύσουν το μεγάλο κοινό. Αυτό όμως πιστεύω ότι είναι πρόβλημα και του μεγάλου κοινού. Θα είχε ενδιαφέρον πιστεύω και θέλω πολύ να ζήσω την εποχή εκείνη που το ευρύ κοινό θα συναντάει μια πλειάδα ξεχωριστών ταινιών και βιβλίων και μουσικών και πινάκων και παραστάσεων που θα έχουν κερδίσει και τη διεθνή αναγνώριση. Ίσως τότε να έχουμε στα σκαριά έναν ακόμα Χρυσούν Αιώνα. ( Καλέ μιλάτε σοβαρά, είναι δυνατόν να γίνουν τέτοια πράματα σ'αυτήν την χώρα που πάει κατά διαόλου στην νιοστή, ρώτησε η απελπισμένη μικρή που τα βλέπει όλα μαύρα. Ναι, και είναι και γι'αυτό το λόγο ακριβώς, επειδή πάει κατά διαόλου, της απάντησε ο σοφός αστείος γέροντας). 

Η αλήθεια είναι ότι σ'αυτό το άρθρο για τον κινηματογράφο, μιλήσαμε για όλα εκτός από ταινίες κι αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Η άλλη αλήθεια είναι πως αυτό τον καιρό και σε σχέση με τα δικά μας στάνταρ, είδαμε ελάχιστες από τις νέες ταινίες που παίζονται στους κινηματογράφους. Μια όμως που είδαμε και μας άρεσε πολύ είναι η Πολωνέζικη ταινία "Ida" του 57χρονου Πάβελ Παβλικόφσκι που γεννήθηκε στην Πολωνία και από τα 14 του συνέχισε στην Αγγλία. Γι'αυτό τις προηγούμενες ταινίες του τις γύρισε εκεί. Τώρα όμως ο Παβλικόφσκι επέστρεψε στη γενέτηρά του κι εκεί γύρισε αυτήν την ασπρόμαυρη ταινία, που μας μιλάει για την Πολωνία στις αρχές της δεκαετίας του '60. Μια ταινία δίχως κόλπα και εφέ, δίχως περίπλοκες ιστορίες και σάλτσες τηλεοπτικής λογικής. Πρόκειται για ένα φίλμ που δεν ξέρω πως μου καρφώθηκε όταν βγήκα από το σινεμά, μα ήμουν σίγουρος πως θα άρεσε και στον Παπαδιαμάντη. Οι σινεφίλ θα διακρίνουν τις σκιές κάποιων σκηνοθετών να περνούν πίσω από τα πλάνα του Παβλικόφσκι και να βάζουν το χεράκι τους, όμως θα αισθανθούν εν τέλει το δικό του σύμπαν να τους μιλάει καθαρά και στα ίσα. Η ταινία αυτή σαφώς και ταυτίζεται με τα περιστατικά της εποχής εκείνης. Μιλάει γι'αυτά από κάποια απόσταση και με ειλικρινή συγκίνηση για πρόσωπα που ξεπερνώντας την εικόνα τους διατήρησαν μια αυθεντικότητα στην συμπεριφορά τους πλασμένη από μια δύσκολη καθημερινότητα. Μια σχεδόν ακίνητη κάμερα δεν χάνει από το μάτι της τις δύο γυναίκες που πρωταγωνιστούν πιάνοντας κάθε σπασμό τους και κάθε σκίρτημά τους. Ιδιαίτερο βάρος έχει η μουσική, που την ακούμε μαζί με τους ήρωες και δεν είναι καθόλου τυχαία. Περιλαμβάνει τζαζ του Κολτρέιν, Μπαχ, τα ποπ ιταλικά και πολωνέζικα τραγούδια της εποχής που ήταν μια διαφυγή από το βαρύ κλίμα του πολέμου που είχε προηγηθεί και του καταθλιπτικού σταλινισμού που είχε πλακώσει στην Ανατολική Ευρώπη. Στο τέλος ένας Μότσαρτ παίρνει στις πλάτες του μόνο τους θεατές, τάχατες για να τους ξαλαφρώσει; 

Κεντρικά πρόσωπα είναι η νεαρή μοναχή Ίντα και η μοναδική της συγγενής, θεία Βάντα, που συναντιούνται για πρώτη φορά στη ζωή τους. Μαζί ξεκινούν ένα ταξίδι για να βρουν τους τάφους των γονιών της Ίντας, ταξίδι που γίνεται αφορμή να βγουν στην επιφάνεια αλήθειες μπαζωμένες στην επαφή τους με την πραγματικότητα. Με εσωτερική ένταση πολλών Ρίχτερ παρακολουθούμε τις αλληλοεπιδράσεις αυτών των δύο γυναικών, όπου η μεγάλη παλιά είχε επιλέξει την έφοδο στον ουρανό μέσω της ιστορίας και η μικρή το ίδιο, αλλά μέσω της θρησκείας. Και οι δύο όμως δεν αντέχουν τον εαυτό τους στο κόσμο όπως είναι και αναχωρούν απ'αυτόν και την μετριότητά του. Η αδυναμία τους να κυκλοφορήσουν μέσα σε μια πραγματικότητα που διαμόρφωσαν κομμουνιστές και καθολικοί και εναλλάξ ύψωσαν και βύθισαν αυτόν τον ταλαιπωρημένο λαό. Κι όπως στην πραγματικότητα έτσι και στην ταινία η διάθεση για υπέρβαση που κατατρώει τις ηρωίδες είναι αυτή που μας περνάει με μια ανεξήγητη φυσικότητα. Δίχως να μας κάνει μάθημα ή κήρυγμα, δίχως να μας μιλάει αφ'υψηλού και δίχως να στρογγυλεύει τις αντιφάσεις της αλήθειας τους. Απλά και ποιητικά μας ανοίγει μια ελευθερία σαν κόψη ξυραφιού γεμίζοντάς μας με κάτι όμορφο και δυνατό συνάμα .

Όλα τα χρόνια που πηγαίνω σινεμά σπανίως πηγαίνω μόνος μου, αν και αυτό δεν μου είναι βαρύ, όπως λόγου χάρη στο θέατρο και αδύνατο όπως στις μουσικές εκδηλώσεις. Το αξιοσημείωτο είναι ότι όταν επρόκειτο για ταινία επιστημονικής φαντασίας, εκτός μίας εξαίρεσης, παρέα ποτέ δεν έβρισκα. Οι ταινίες αυτές, όταν είναι πράγματι επιστημονικής φαντασίας, έχω παρατηρήσει ότι είναι αδύνατον να αιχμαλωτίσουν εκείνους τους θεατές που ο φανταστικός κόσμος αποκτάει μέσα τους τόσο πολύ βάρος, που η λογική τους δεν τον αντέχει και τον απορρίπτει ως αυθαίρετο και άχρηστο. Για τους φίλους της Ε.Φ, ο άλλος κόσμος που αναδύεται στα βιβλία και στις οθόνες, όταν όντως έχει σχεδόν ελάχιστη σχέση με τον δικό μας, τότε είναι σαν να πιάνουμε λαχείο. Ξεφορτώνουμε τον κόσμο μας και την καθημερινότητά του και πάμε γι'άλλους, εφικτούς ή ανέφικτους δεν έχει τόσο σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι πως όλα είναι δυνατόν να συμβούν, αλλά όχι στο κενό και όχι δίχως λόγο. Σημεία και τέρατα θα έλεγε η μάνα μου αν έβλεπε αυτές τις ταινίες. Ναι, αυτό είναι, αλλά απ'αυτά τα τέρατα που αποκτούν μια φυσικότητα τέτοια που στο τέλος εμείς φαινόμαστε οι αφύσικοι. Εξ ου και το εκπληκτικό που μου συνέβαινε με τις ταινίες αυτές όταν με συνάρπαζαν, ήταν όταν έβγαινα από τον σινεμά. Τότε ένοιωθα όλα τριγύρω μου σαν ούφο, σαν ένα κόσμο ξένο που έπρεπε να τον οικειοποιηθώ πάλι από την αρχή. Αυτή η αλλαγή πλαισίου μάλλον είναι η αιτία που με τραβάνε από τη μύτη αυτές οι ταινίες. Γιατί μαζί με τον κόσμο που αλλάζει, έχω μια άνεση ν'αλλάζω κι εγώ τουλάχιστον όσο κρατάει η προβολή. Τώρα αν σας πω ότι έχω δει και όνειρα στον ύπνο μου επιστημονικής φαντασίας θα με πιστέψετε; Κι όμως...

Επ'ευκαιρία της sci - fi ταινίας "Interstellar" που βγήκε αυτή τη βδομάδα στις αθηναϊκές αίθουσες το Αθηνόραμα επέλεξε τις 20 καλύτερες ταινίες του είδους.  Δυο τρεις που δεν τις έχω δει, θα τις δω οσονούπω. Για τις περισσότερες χάρηκα που βρίσκονται στη λίστα αυτή. Ιδιαίτερα με την ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ Blade Runner που την τοποθέτησε το περιοδικό στην πρώτη θέση, μια ταινία που σε κανέναν από όσους πήγα να την δουν δεν του άρεσε. Χάρηκα επίσης με το Σολάρις του Ταρκόφσκι ( 4η θέση), με το Allien 1 πάλι του Ρίντλεϊ Σκοτ (5η θέση), και με το κινουμένων σχεδίων Γουόλ - Υ του Άντριου Στάντον (13 θέση ).

Στη δικιά μου λίστα σίγουρα θα υπήρχε μια θέση για το Αλφαβίλ του Γκοντάρ, για το Minority Report με τον Τομ Κρουζ του Στίβεν Σπίλμπεργκ και για το Απόδραση από το Λος Άντζελες του Τζον Κάρπεντερ. Αυτές μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό, αλλά είμαι σίγουρος πως αν κάτσω και το σκεφτώ θα θυμηθώ κι άλλες και τότε θα δυσκολευτώ να φτιάξω τη δικιά μου εικοσάδα. Πατώντας εδώ θα σας εμφανιστεί η εικοσάδα του Αθηνοράματος. 

Οι κινηματογράφοι μας αρέσουν. Όπως μας αρέσει και να βλέπουμε όνειρα, ακόμα κι αν αυτά μας μελαγχολούν, ακόμα κι αν προμηνύουν το κακό που μας πλησιάζει. Οι σκοτεινές αίθουσες για μας, είναι μια ακραία κατάσταση αυταπάτης όπου στην πραγματικότητα ονειρευόμαστε μαζί με άλλους με ορθάνοιχτα μάτια και αυτιά. Ανήκουμε σ'εκείνη την φυλή που η μεγάλη οθόνη μας τραβάει εντός της σαν μια ρουφήχτρα και που ηδονικά της παραδινόμαστε, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι μπορεί και να χαθούμε - στα ψέμματα φυσικά.

Αλλά πρόκειται από εκείνα τα ψέμματα που σου δίνουν την ευκαιρία να βιώσεις εμπειρίες, από δεύτερο χέρι φυσικά, σαν να είναι όμως αληθινές. Και όπως για όλους τους θεατές έτσι και για μας, τα φιλμ είναι οι σαΐτες του χωροχρόνου, που πάει να πει ότι είμαι δίπλα σου και το ίδια στιγμή είμαι και κάπου αλλού, εκεί που όλα έχουν ενδιαφέρον και νόημα και ο τζόγος ανεβαίνει συνεχώς, μαζί κι ο πυρετός αν τύχει και είναι ανάφτρας ο σκηνοθέτης. Κι αν και η ταινία είναι ανάφτρα κι αυτή, λιλιπούτειος ήλιος δηλαδή, τότε διαλύονται ακαριαία οι ομίχλες της ζωής μας. Αυτό σημαίνει ότι είναι η φάση που όλα κι όλοι ξετυλίγονται όπως είναι στ'αλήθεια κι εμείς παίρνουμε θάρρος να τα αντικρίσουμε κατάματα. Για όλους αυτούς τους λόγους δηλώνουμε υπεύθυνα, ότι εκ γενετής το σινεμά μας αρέσει και ότι όλες οι ταινίες που μ' έφτιαξαν και τις πίστεψα και τις λάτρεψα .