
Γιάννης Κυπαρίσσης
Κυπαρισσό-μιλω
Μία η ΑΝ.Α.Σ..Α Και φύγαμε για εκλογές (του Συλλόγου Εργαζομένων Κερατσινίου Δραπετσώνας) + ψηφοδέλτιο + φωτογραφίες
Όταν έρχεται η στιγμή να μιλήσεις για κάτι τόσο αυθόρμητο το οποίο γεννήθηκε από μία ανάγκη συγκεκριμένης κατάστασης και έφερε στην επιφάνεια παθογένειες που χρόνια έκρυβες κάτω πό το χαλί δεν είναι τελικά τόσο απλό!
Η πολύ καλή παράσταση της Ελένης Ράντου και μία συγγνώμη
Βιολέττα Λεμόνα. Το κοινό της Θεσσαλονίκης οφείλει απόψε (23/10) ένα τεράστιο ευχαριστώ και μία εξίσου μεγάλη συγγνώμη στην Ελένη Ράντου.
Ευχαριστώ, για την τόσο δυνατή θεατρική εμπειρία που μας πρόσφερε με την ερμηνεία της στο «Πάρτυ της ζωής μου».
Συγγνώμη, γιατί περισσότερες από μία φορές στη διάρκεια της παράστασης ως κοινό αποδειχθήκαμε λίγοι.
Η απάτη της ανακύκλωσης πλαστικών
Βασίλης Ανδριανόπουλος. Εκθεση του Κέντρου για την Ακεραιότητα του Κλίματος αποκαλύπτει πως εδώ και δεκαετίες η βιομηχανία πλαστικού προωθεί την ανακύκλωση των προϊόντων της, χωρίς όμως αυτή να είναι πρακτικά εφικτής.
Από το 1950 έως το 2015, περισσότερα από το 90% των πλαστικών αποβλήθηκαν σε χωματερές, αποτεφρώθηκαν ή διέρρευσαν στο περιβάλλον. Σύμφωνα με έκθεση του Κέντρου για την Ακεραιότητα του Κλίματος που δημοσιεύθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο, τα πλαστικά απόβλητα βρίσκονται πλέον «στον αέρα που αναπνέουμε, στην τροφή που τρώμε και στο νερό που πίνουμε». Κάθε εβδομάδα καταναλώνουμε έως και πέντε γραμμάρια πλαστικού ή το ισοδύναμο μιας πιστωτικής κάρτας.
Δήμος Κερατσινίου Δραπετσώνας, μετατροπή από δημόσια υπηρεσία σε ... μαγαζί ;
Με αφορμή την σημερινή είδηση (23/01/2024) που έπεσε σαν βόμβα στον χώρο της
καθαριότητας στον δήμο Κερατσινίου Δραπετσωνας κάποιοι που τους θίγει και
οικονομικά και προσωπικά αυτή η είδηση μου έστειλαν το παρακάτω κείμενο.
Αυτό το κείμενο αφορά στην ανάκληση της πρόσφατης θετικής δικαστικής απόφασης για
επέκταση της σύμβασης μίας ομάδας 52 συμβασιούχων για 10 μήνες.
Ανάκληση την οποία πραγματοποίησε φυσικά η διοίκηση του Δήμου από εγωισμό και
πείσμα, γιατί άλλη σώφρονα αιτία δεν μπορώ νά σκεφτώ. Αναλύονται όλα παρακάτω με
αρκετές λεπτομέρειες...
Οπότε... Τα σχόλια δικά σας!
Γιάννης Κυπαρίσσης
Ακολουθεί το κείμενο.
Των τραγουδιών τα θαύματα
Λοιπόν ο Λάκης είχε μια ιδέα καλοκαιριάτικα....
Μου λέει "Γιάννη έχεις προσκυνήσει την Παναγία του έρωτα,
της φιλίας, της σχέσης και των αναμνήσεων
τον τελευταίο καιρό;
Εε τώρα είναι η ευκαιρία σου!
Άναψε δύο κεράκια στο παρεκκλήσι της σταγόνας
ως τάματα κι αναθήματα
κι άφησε τα εκεί να πάρουνε το δρόμο τους προς τη λύτρωση και την αθανασία "
Κι η ιδέα αυτή του Λάκη με πήρε και με σήκωσε!
Τζουκ-μποξ άσματα και ξεσπάσματα!
"Εφτά τραγούδια θα σας πω κι εσείς διαλέξτε τον σκοπό που θα γυριζετε με αυτόν στο παρελθόν "
Εφτά-Σεπτά τραγούδια που έρχονται από το παρελθόν κουβαλώντας την διαχρονικότητά τους σαν σταυρό στην πλάτη τους και δείχνουν με νοσταλγία τα καρφιά του μέλλοντος αιώνος!
Μνήσθητι μου Κύριε ρυθμέ και Κυρία μελωδία, σε σ'εσάς εναποθέτω ελαφριάν την καρδία μου. ...γεννηθήτω το θέλημα σας αλλά ρύσε ημάς από του προχείρου Αμήν!
Καλή μας ακρόαση!
Τζουκ μποξ άσματα και ξεσπάσματα!
Προς μια θεωρία των φωτογραφιών Polaroid με αφορμή τον Αντρέι Ταρκόφσκι
Ο πιο σκληρός μοντερνισμός συγκρούεται με έναν εξίσου σκληρό ρομαντισμό.
Ο Ταρκόφσκι από το 1977 μέχρι το 1983 παράγει μια σειρά φωτογραφιών polaroid με μια μηχανή που του χάρισε ο ιταλός σκηνοθέτης Michelangelo Antonioni. Αν και ακόμα δεν έχουν δημοσιευτεί όλες οι φωτογραφίες του αρχείου, η σειρά φωτογραφιών είναι χωρισμένη κατά βάση σε δύο κατηγορίες, οι πρώτες τραβηγμένες στην ρωσική επαρχεία με την οικογένεια του, οι δεύτερες στην Ιταλία προετοιμάζοντας την ταινία “Νοσταλγία”. Οι φωτογραφίες αποκαλύπτουν κάτι το οποίο ήταν ήδη γνωστό: ο Tarkovsky είχε μια ιδιαίτερη ματιά, και πίσω από τα μάτια του η αισθητική αντίληψη έβλεπε περισσότερα από όσα το ίδιο το φως πρόβαλε πάνω στο αισθητικό όργανο του ματιού. Οι φωτογραφίες του όμως, έδωσαν τροφή για μια επανεκκίνηση της συζήτησης γύρω από τις φωτογραφίες polaroid εν γένει, και θέτουν το ζήτημα κεντρικά: τι είναι αισθητικό σε ένα αισθητικό αντικείμενο. Και τι είναι μια polaroid;
Big Bang School: Το «σχολείο του μέλλοντος» ανοίγει στη Θεσσαλονίκη
Μας άρεσαν αυτά που διαβάσαμε γι' αυτό το νέο ιδιωτικό σχολείο που θα αρχίσει να λειτουργεί τον Σεπτέμβριο στη Θεσ/νίκη. Αν ήμουν ένας εξάχρονος μπόμπιρας κι είχαν οι δικοί μου λεφτά, μου φαίνεται ότι σε ένα τέτοιο σχολείο θα ήθελα να πήγαινα. Μαζί με τους φίλους μου φυσικά.
Υπάρχουν άραγε ελπίδες κάποια από τα υψηλόβαθμα στελέχη του υπουργείου Παιδείας αλλά και του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής να τους γεννηθεί η όρεξη για να παρακολουθήσουν από κοντά την εξέλιξη σ'αυτό το σχολείο; Κι αν οι αναζητήσεις τους τους βοηθήσουν να αναμετρηθούν μ'αυτά που θα συμβαίνουν εκεί, τι θα πράξουν στην συνέχεια στην περίπτωση που θα τους κερδίσουν; Ε, το να στείλουν τα παιδιά τους σ'αυτό το ιδιωτικό σχολείο, αναμενόμενο είναι και δικαίωμά τους. Το θέμα είναι αν θα θελήσουν από τη θέση που βρίσκονται να περάσουν στη δημόσια εκπαίδευση πράματα του Big Bang που θα τα εκτιμήσουν ως θετικά, ως επιλογές που κατά τη γνώμη τους θα ανεβάσουν την ποιότητα στα δημόσια δημοτικά. Εδώ σε θέλω κάβουρα πολιτικάντη που στα μεγάλα λόγια πάντα είσαι πρώτος και καλύτερος, αλλά τις μεγάλες πράξεις σπανίως τις ολοκληρώνεις. Γιατί βρε αθεόφοβε;
Cynthia: Το συνθετικό βακτήριο που τρώει σάρκα και έχει ξεφύγει από τον έλεγχο

Μεταξωτοί άνθρωποι, του Γιάννη Τριάντη
Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι …; Μου ‘μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας.