Το ελισαβετιανό σονέτο κορυφώνεται ως είδος

που δημιουργήθηκε τον 14ο αιώνα στην Ιταλία από τον Πετράρχη

μέσα από τα 154 άτιτλα,

δεκατετράστιχα αριθμημένα σονέτα

του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ («Shakespeare's Sonnets»)

που για πρώτη φορά δημοσιεύτηκαν το 1609. 

127

Παλιά το μαύρο για όμορφο δεν το περνούσε ο κόσμος,
Δεν είχε τ’ όνομα του ωραίου. Τώρα πια όλοι ορίζουν
Το μαύρο να ν’ της ομορφιάς νόμιμος κληρονόμος,
Κι ότι γεννάει μπάσταρδα την ομορφιά όλοι βρίζουν,
Αφού όλοι χέρι απλώσαν πια στης Φύσης την ισχύ,

Θα ξυπνάμε περασμένα μεσάνυχτα μ'ένα τσούξιμο στην ουρήθρα και μαρμαρυγή στους κόλπους της καρδιάς. Θα αδυνατούμε να να αναγνωρίσουμε τον χώρο και θ'απορούμε για το φως στην άκρη του διαδρόμου. Εκεί ο νερόλακκος όπου χάνονται τα βήματά μας στην ανηφόρα της ράχης του Άι Γιώργη. Πυρώνουν τα τζιτζίκια στον κουρνιαχτό του μεσημεριού. Εκεί κι ο αγροφύλακας με κρεμασμένο το όπλο και αφημένα τα θηράματα στους καναπέδες. Λαγός και κάτι πέρδικες και φασιανός με λιωμένο κεφάλι στα ξεραμένα αίματα.