γράψε "ξυλόφωνο"), και να'ναι όλη η φύση 

σαν ένα στέκι όπου παίζει η κομπανία 

των μουσικών που' χες μικρός, ηχογραφήσει 

και που σε μένα προκαλούσανε ανία

ίσαμε κείνη τη στιγμή, αλλά που τώρα 

θα'νιωθα αίφνης τι μου εμπιστευόταν: 

ότι των φίλων μας τα χρέη είναι δώρα.

(κι έχω τρεις στίχους για το τέλος ή για όταν

σε ξαναδώ στη λάμψη κήπων μεθυσμένων

απ'την ηχώ μελλοντικών παρακειμένων)

                                                                                                                      Ευγένιος Αρανίτσης             

Σ.Δ. Όταν πολλά χρόνια πριν πρωτοδιάβασα αυτό το ποίημα ένιωσα μια στιγμιαία ταχυπαλμία υπερηψούμενος σε έναν ανθισμένο ουρανό; Πολλά χρόνια μετά, μια νύχτα με φίλους και φίλες γύρω από ένα ταβερνίσιο τραπέζι την ώρα που σηκώναμε τα ποτήρια μας δίχως να το σκεφτώ μου ήρθε να ευχηθώ "στους φίλους, που τα χρέη τους είναι δώρα" και για ώρα νόμιζα ότι ήταν μία πάσα του ασυνείδητού μου και ήμουν καταχαρούμενος. Μετά θυμήθηκα ότι ήταν ένας στίχος από το ποίημα Χ.Β. αλλά η χαρά εκεί, με μεθούσε που λέει ο λόγος. 

Ο πίνακας Rimbaud (1976) είναι του Φρανκ Αούερμπαχ ( Βερολίνο, 1931 - Λονδίνο, 2024)