Μην ζητάς άφεση αμαρτιών, αλλά σωμάτων

Μην ψάχνεις, μην εξαντλείσαι στο άπιαστο

Μην κρατάς πολύ αυτό που δεν θ’ αφήσεις

Μην χορεύεις – πέτα

Μην αναβάλλεις – μην κοιτάζεις το θάνατο

Μην κλαις αγάπη μου, μην κλαις

 ΥΓ

 Σήμερα πήρα ταξί να φτάσω κάπου έγκαιρα. Ο ήλιος έκαιγε, ένα προσφυγάκι βουτούσε στο συντριβάνι και δύο κοπέλες όμοια ντυμένες φωνάζαν στις άλλες με το κινητό : "ας χορέψουμε". Σταματήσαμε να περάσουν απέναντι και το πεζοδρόμιο κοίταγε μαρτυρικό ένα λιωμένο χωνάκι βανίλια. Τότε ένα παιδί που κράταγε μια μπάλα έδωσε μια δυνατή κλωτσιά στην πόλη που ανέβηκε, στροβιλίστηκε 

και έπεσε αλώβητη στο ίδιο σημείο. "– Πού πέφτει; "

"Μετά την διασταύρωση, εκεί που τελειώνει ο δρόμος (και αρχίζει η άβυσσος)" είπα στον ταξιτζή που όλη την ώρα άκουγε δημοτικά: 

Μην σε γελάσει ο Χάροντας και 

Μην σε ξεπλανέψει... 

 – Παιδιά, αυτή είναι η χώρα μας στον ήλιο κι αυτή είναι η μόστρα της και η μάσκα της που μόνο ο θάνατος θα της την βγάλει. Όχι στον θάνατο, ναι στην αναρχία του. 

.

Η φωτογραφία: Summer tourists in Greece, 1983, by Tod Papageorge 

Καλόν Ιούλη!