Μιλάμε για μια ανάσταση που εξαρτάται από εμάς. Από την πίστη
μας, τη φαντασία μας, τα μαγικά μας κόλπα, το ενεργειακό μας δυναμικό, και τις εκ βαθέων άτακτες επιθυμίες μας που ανάμεσα στα άλλα κοντράρουν την περιρρέουσα του αυταρχισμού του άκρατου καταναλωτισμού και της καλπάζουσας αδιαφορίας. Μιλάμε δηλαδή, για τις κρυφές μας δυνάμεις που βοηθάνε να αναστήσουμε αυτά που συμπαρασυρόντουσαν στο θάνατο κάθε φορά που υπήρξαμε άσκεφτοι μαθητές, στρατιώτες, μέλη, οπαδοί και υπάλληλοι, με άλλα λόγια βαρετοί. Όλα δηλαδή εκείνα τα στοιχεία μας που τα καταχωνιάσαμε μέσα μας και για χι μυστήριους λόγους θεωρούμε ότι τώρα, όπως κάθε χρονιά τις μέρες του Πάσχα, αξίζει ο κόπος να βγουν από την κατάψυξη που τα βάλαμε, να ξυπνήσουν από την νάρκωση και να θεραπευτούν από την λοβοτομή που τους κάναμε, και να πετάξουν τα σάβανα που τα τυλίξαμε.Όλα αυτά μπορεί να τα επαναφέρουμε στη ζωή αρκεί να το έχουμε μεγάλη ανάγκη και να πιστεύουμε ότι αξίζει ο κόπος. Να τα επαναφέρουμε λοιπόν, ας πούμε, με εκείνο το απαλό φιλί του πρίγκηπα που ξύπνησε την Χιονάτη.
Μιλάμε γι'αυτά που θα μας βοηθήσουν να ζήσουμε αυτά που μας ξεσηκώνουν, προσφέροντας δωρεάν την αγάπη μας, αυτή, που όσοι δεν την έχουν, η ζωή τους κλίνει προς το άχαρη. Μιλάμε όμως προπάντων για την ανάσταση της θυσιαστικής αγάπης που θέλω να πιστεύω ότι φωλιάζει ακόμα και στους άκαρδους.
Απόσπασμα από το ποίημα " Μιλώ" του Μανώλη Αναγνωστάκη ( Θεσσαλονίκη 1925 - Ἀθήνα 2005) για τους μαθητές της χριστιανικής Αγάπης που περιλαμβάνεται στη συλλογή του ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1970).
....................................................................................
Μὰ πιὸ πολὺ μιλῶ γιὰ τοὺς ψαράδες
Π᾿ ἀφήσανε τὰ δίχτυά τους καὶ πήρανε τὰ βήματά Του
Κι ὅταν Αὐτὸς κουράστηκε αὐτοὶ δὲν ξαποστάσαν
Κι ὅταν Αὐτὸς τοὺς πρόδωσε αὐτοὶ δὲν ἀρνηθῆκαν
Κι ὅταν Αὐτὸς δοξάστηκε αὐτοὶ στρέψαν τὰ μάτια
Κι οἱ σύντροφοί τους φτύνανε καὶ τοὺς σταυρῶναν
Κι αὐτοί, γαλήνιοι, τὸ δρόμο παίρνουνε π᾿ ἄκρη δὲν ἔχει
Χωρὶς τὸ βλέμμα τους νὰ σκοτεινιάσει ἢ νὰ λυγίσει
Ὄρθιοι καὶ μόνοι μὲς στὴ φοβερὴ ἐρημία τοῦ πλήθους.
Το ποίημα αυτό μου άρεσε πριν το μελοποιήσει ο Μίκης Θεοδωράκης (Χίος, 1925 - Αθήνα, 2021) το 1974. Αυτός ο εμβατηριακός τόνος που του έδωσε δεν κούμπωσε καθόλου με τον μελαγχολικό ψίθυρο που ένιωσα όταν πρωτοδιάβασα το "Μιλώ" σε ηλικία 23 ετών, τότε, στην αναβράζουσα εποχή των φοιτητικών αγώνων ενάντια στη Χούντα.
Live εκτέλεση το 1974 από τον Μίκη Θεοδωράκη του ΜΙΛΩ
Και δώρο στους επισκέπτες
μία έξοδος για όσους ανασταίνονται με το "Χριστός ανέστη" (σε δύο εκδοχές παρακαλώ)
ΕΔΩ στην κλασσική των Βατοπαιδινών πατέρων
και ΕΔΩ στην διασκευή με την Ειρήνη Παπά και τον Βαγγέλη Παπαθανασίου
