Γεγονότα ημερολογίου
Δεν ακούς τη φωνή μου, Ουώλτ Ουίτμαν!, ένα άγνωστο ποίημα του Πειραιώτη Γ.Πολιτάρχη μαζί με άλλα σαν κι αυτό, στα βράχια της Πειραϊκής την Κυριακή το σούρουπο |
|||||
|
|||||
|
|||||
![]() Στέκομαι στο πλατύ στήθος του Αιγάλεω
κι αντικρύζω το όραμα του φωτισμένου Πειραιά.
Τριγυρνάω όλος ψυχή στο λιμάνι μας
και λούζω το κορμί μου στον αγέρα του.
Ακουμπάω την καρδιά μου στο στήθος του πλακόστρωτου
κι ακούω τις μηχανές του γκαζάδικου που σαλπάρει.
Παλιέ μου φίλε, φοράς στραβά το καπέλο σου
κι ανασαίνεις τους καπνούς από τις φάμπρικες του Μπρούκλιν.
Έχουμε και στον Πειραιά φάμπρικες
κ' εδώ δουλεύει ο άνθρωπος τ' ατσάλι και το σίδερο
βαπόρια ξεπετάνε τα ναυπηγεία μας
χιλιάδες μπλε μπλούζες πλημμυρίζουν τους δρόμους μας
άντρες, γυναίκες σε ίσια γραμμή,
ακούνε το τραγούδι της μηχανής
κι ανασαίνουν λάδι κι αρμύρα της θάλασσας.
Δεν ακούς τη φωνή μου, Ουώλτ Ουίτμαν!
Ο Πειραιάς, ο Πειραιάς μου είναι όλο υγεία,
είναι ανοιχτή παλάμη, είναι αγκαλιά που καλωσορίζει.
Τα σπίτια μεγάλωσαν κι ανεβαίνουν στον ουρανό.
Ο γερανός τρώει την πέτρα κι ανοίγει τη θάλασσα.
Ο Πειραιάς είναι η φωνή της πατρίδας μου.
Αν μπορούσες ν' ακολουθήσεις την πορεία μας
να κινήσεις για το ταξίδι της ζωής
κάτω απ' το γαλάζιο ουρανό τον ευδαίμονα
στη δροσιά του νερού και του ανέμου
μ' ένα καράβι που μπαίνει στο λιμάνι σφυρίζοντας
να δεις το Κερατσίνι, Ουώλτ Ουίτμαν,
την ξερή πέτρα, τη θάλασσα με τις μέδουσες
τους δυνατούς ανθρώπους να δεις
που οργώνουν τα κύματα...
Σου στέλνω τις ελπίδες μου, αδελφέ μου
μια κάρτα με το λιμάνι μας.»
Σαμσών Ρακάς. Μια ενότητα τέτοιων λησμονημένων πειραιώτικων ποιημάτων ετοιμάζω προς ανάγνωση αυτή την Κυριακή στα βράχια της Πειραϊκής, σαν το υστερόγραφο μιας βιωματικής χορογραφίας 14 ανθρώπων που θα προηγηθεί, συνυπάρχοντας παρά θίν' αλός, Εξασκώντας τη λύτρωση, εκεί γύρω στο σούρουπο, σε ένα έργο-μη έργο // φώτο από τις πρόβες της χορογραφίας: Εύη Ψάλτου]
|