Υπάρχει κάποια ελληνική ταινία που σας αρέσει πιο πολύ από όλες τις άλλες; Η Ευδοκία του Αλέξη Δαμιανού, ασυζητητί. Το '71 όταν πρωτοπαίχτηκε στην Αλκυονίδα, θυμάμαι ότι μέσα σε δέκα μέρες την είδα τρεις φορές. Είχα μαγευτεί. Κάθε φορά που την έβλεπα ήταν σαν να ξαναγεννιόμουν. Σχεδόν σωματικά βίωνα ένα μυστήριο χαρμάνι χαράς και λύπης, πόθου, ντροπής, πόνου και εξέγερσις, ανακαλύπτοντας ότι μου ταίριαζε ως εκκολαπτόμενο πρόσωπο στα καλύτερά μου. Η ταινία Ευδοκία είναι σαν ένα καθαρόαιμο λαϊκό τραγούδι.Φυσικά αν ήμουν πιο μεγάλος είναι πολύ πιθανόν να μου άρεσε πιο πολύ απ'όλες η "Κάλπικη λίρα", ίσως ο "Δράκος" ή και γιατί όχι και η "Στέλλα", ταινίες που κάποιοι μεγαλύτεροι φίλοι μου όποτε μιλάνε γι'αυτές στάζει μέλι από το στόμα τους. Κι αν ήμουν λίγο διαφορετικός μπορεί να είχα πάθει την πλάκα της ζωής μου με το "Θίασο" ή λίγο αργότερα να παραμιλούσα με "Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα". Και πολύ διαφορετικός, θα ψήφιζα και με τα δυο χέρια τον "Μπακαλόγατο", "Το κοροϊδάκι της δεσποινίδας" ή το "Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο", αλλά και κάμποσες ακόμα απ'αυτές τις ασπρόμαυρες με τους εξαιρετικούς ηθοποιούς που με ευχαρίστηση τις βλέπουμε και τις ξαναβλέπουμε στην τηλεόραση. Μια ταινία που μια δεκαετία αργότερα πλησίασε μέσα μου την Ευδοκία σε απόσταση αναπνοής ήταν "Οι Απέναντι" του Πανουσόπουλου και περίπου δέκα χρόνια μετά, το φιλμ του Παναγιωτόπουλου "Αυτή η νύχτα μένει". 

Ο Αλέξης Δαμιανός, αυτή η δυνατή φωτιά, γύρισε όλες κι όλες τρεις ταινίες στη ζωή του. Αλλά και οι τρεις ήταν πρώτες. Έκανε όμως και άλλα πράματα στη ζωή του αυτός ο άνθρωπος που για αρκετά χρόνια υπήρξε αγρότης στην Εύβοια. Ως καλλιτέχνης ήταν και ηθοποιός και ποιητής και συγγραφέας. Φέτος κλείνουν δέκα χρόνια από το θάνατό του και γι'αυτό το λόγο πραγματοποιείται αυτές τις μέρες ένα αφιέρωμα στον κινηματογράφο Αλκυονίδα. Πατώντας  εδώ  θα σας εμφανιστεί μια σύντομη παρουσίαση του Δαμιανού και το πρόγραμμα του αφιερώματος.