Κοντά στη θάλασσα υπήρχε ένα μεγάλο πέτρινο εργοστάσιο, υπήρχαν τα Σφαγεία, υπήρχαν και άλλα μεγάλα εργοστάσια, διάσπαρτα εδώ και εκεί, που έμοιαζαν νυσταγμένοι δράκοι, τυλιγμένοι στη σκόνη. Υπήρχαν άνθρωποι που περνούσαν την πύλη του εργοστασίου νύχτα και έβγαιναν έξω πάλι νύχτα. Ήταν άνθρωποι που ήρθαν από μακριά, από μιαν άλλη θάλασσα, που ήρθαν από τα βουνά ή από ξερότοπους και ξερονήσια, άνθρωποι που διέσχισαν τον χώρο, που κουβάλησαν τον χώρο, που τεμάχισαν και αναδημιούργησαν τον χώρο, όλοι τους αθώοι και απελπιστικά αφελείς στη δίνη της προσωπικής τους γεωγραφίας. Άνθρωποι που σου έλεγαν απλώς "θέλω να ζήσω".

Υπήρχαν και παιδιά, που είχαν στραμμένο το βλέμμα πάντα προς τη θάλασσα, άλλοτε μαύρη σαν κατράμι και άλλοτε κόκκινη από το αίμα των Σφαγείων. Υπήρχαν ανήσυχα παιδικά κεφάλια, ανέμελα κάτω από τις θεόρατες τσιμινιέρες που ξερνούσαν σκόνη, καπνό και θάνατο. Κάτω από τη σκιά μιας τσιμινιέρας, τα παιδιά εκείνα άκουγαν τον ήχο από ένα μακρινό ραδιοφωνάκι:

"Μες τη χασάπικη αγορά ένα χασαπάκι με την ελίτσα και τα φρύδια τα σμιχτά όταν με βλέπει και περνώ από μπροστά του τη μαχαιρίτσα του στο κούτσουρο χτυπά".

Εκδόσεις "Ταξιδευτής", ημερομηνία έκδοσης 11/07/2025, σελίδες 258, τιμή 15.75 ευρώ. 

Σ.Δ.  ΜΕΣ ΤΗ ΧΑΣΑΠΙΚΗ ΑΓΟΡΑ, ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ, ΣΤΕΛΛΑ ΧΑΣΚΙΛ, Μουσική, στίχοι του Μάρκου Βαμβακάρη. Ερμηνεύει η Στέλλα Χασκίλ. Ηχογραφήθηκε το 1947. Ορχήστρα με δύο μπουζούκια, κιθάρα, ακορντεόν. Δίσκος Odeon GA 7400 και Odeon Τουρκίας 275225.

Εργάτης Τιμημένος - Κώστας Ρούκουνας  του Παναγιώτη Τούντα, ηχογραφήθηκε το 1932.

Και το στιχάκι με το οποίο ξεκινάει ένα γνωστό ποίημα της Γαλάτειας Καζαντζάκη:

Στη Σμύρνη Λέλα, / Ηρώ στη Σαλονίκη, / στο Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό…/ Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Νίκη…

Ο τόπος μου ποιός ήταν; / Ποιοί οι δικοί μου; Αν ξέρω, ανάθεμά με! / Σπίτι, πατρίδα μου έχω τα μπορντέλα…