Δεν το συνηθίζω. Δεν κάνω συγκρίσεις. Αν βρεθώ μπόσικος καμία φορά και παρασυρθώ κάτι ψελίζω όπως: ωραίος αυτός, χάλια αυτή κι έπειτα μετανιώνω. Κυρίως αποφεύγω τις ανίερες συγκρίσεις.

Το βράδυ όμως του Σαββάτου 26-04-2014, παρακολουθώντας την εκπομπή "Στην υγειά μας"  που ήταν αφιερωμένη στον Δημήτρη Μητροπάνο, προκλήθηκα βάναυσα. Η πρόκληση είχε έντονες παρενέργειες με σοβαρότατες συνέπειες. Έπαθα ίκτερο, έβγαλα ιλαρά. Ψάχνοντας  στο κομοδίνο, κάτι ξεχασμένα εμβόλια είχαν λήξει.

Σήμερα, λέω, να μη μουβάρω απ' το σπίτι  για πουθενά.

Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, για πολλά χρόνια το παλεύω, αλλά στο τέλος δεν τα καταφέρνω.

Πάντα με κερδίζει ο δρόμος. Και μία γαρίδες σαγανάκι.

Μπαίνεις στο σούπερ μάρκετ. Το ψυγείο με τα γάλατα είναι τίγκα. Λες, θα ψωνίσω όλα τ' άλλα που έχω στη λίστα και στο γυρισμό, τελευταίο, θα πάρω το γάλα, όσο πιο λίγο μείνει εκτός ψυγείου, τόσο το καλύτερο. Αφέλεια; Απλώνεις το χέρι και πιάνεις ένα μπουκάλι . Είναι το τελευταίο που απόμεινε. Ευτυχώς πρόλαβες. Τώρα το ψυγείο  χάσκει άδειο.

Κι εκεί που με τον Ιορδάνη και τον γιο του, το Γιώργο, καθόμαστε στο "sweet and ice",που είναι απέναντι από το σπίτι μου... Κι εκεί που βλέπουμε στην τηλεόραση του μαγαζιού την Αεκάρα, να παίζει με τον Μανδραϊκό και ήδη έχει αρχίσει να καθαρίζει νωρίς-νωρίς το παιχνίδι...  Κι εκεί που αρχίζω να  σνομπάρω πρώτα το ματσάκι και ύστερα  την πορτοκαλάδα  που παράγγειλα...

Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ, Ισαάκ δε εγέννησε τον Ιακώβ, Ιακώβ δε εγέννησε τον Ιούδαν και τους αδελφούς αυτού, Ιούδας δε εγέννησε τον Βαγγέλη Διαμαντόπουλο, ο οποίος με το παρατσούκλι παπά-σούρας εγέννησε την Μαρία Αντωνίου, την οποία μετέπειτα μετάλαβε από το γουδί που είχε για δισκοπότηρο. Αντωνίου δε, εγέννησε τον Ευαγγελάτο,

Η εκκλησία επιβλητική. Βασιλική μετά τρούλου.

Το προαύλιο, ανάλογο με το κύρος του ναού με παρτέρια γύρω - γύρω, καλαίσθητα παγκάκια τοποθετημένα με τάξη και γούστο, με φωτιστικά μιας άλλης εποχής και στη μέση ένα συντριβάνι θαρρείς κλεμμένο από Ιταλική πλατεία, προφανώς ταπεινή δωρεά κάποιου μαφιόζου για να συγχωρεθούν τα πεθαμένα του κι οι αμαρτίες  του, δεσπόζει στο χώρο.

Ένα γλυκύ βραστό στο πλαστικό και ένα OSCAR εκατό χιλιοστών!

Κεραυνοβολήθηκα!

Η αγριοφωνάρα του φορτηγατζή που έδωσε την παραγγελία, με ξύπνησε απ' τον  λήθαργο και μάλιστα με πολύ βίαιο τρόπο.

Όταν παίζει ένα τραγούδι και η ανυπέρβλητη δύναμη της μουσικής σου αφήνει περιθώρια να δώσεις λίγη σημασία και στον στίχο, τότε αρχίζεις ν’ ανακαλύπτεις ότι το αλατοπίπερο σ’ένα τραγούδι είναι ο στίχος του. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούγοντας ένα ποίημα ή ένα στίχο,

Τι ομάδα είσαι;

Oπακός απάντησα.

Στην Δραπετσώνα, στην οδό Καστρακίου* που τελείωνε στην Καλοκαιρινού, οδό που χώριζε τους ιθαγενείς από τους πρόσφυγες, η απάντηση ήταν μία, δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη: Ολυμπιακός. Κάτι άλλο ήταν αίρεση.

Πήγα γιατί ο φίλος μου ο Ιορδάνης μου είπε:

Έλα ρε να δείς μια παράσταση που κάνουμε για το τέλος της χρονιάς, ωραία θα είναι.

Ο Ιορδάνης ο Μαυρουδής εκτός από φίλος μου είναι και διευθυντής του 6^ου Γυμνάσιου Κερατσινίου. Έχει και την τύχη να έχει στο σχολείο του για καθηγητή μουσικής τον Ιάκωβο Κονιτόπουλο.