Η τύχη; Η περίπτωση; Η ειμαρμένη; Η ευλογία;

Ωχ! άρχισα να υπερβάλω!

Κάτι όμως απ' όλα αυτά σου δίνει την χαρά να βρίσκεσαι στο πιο στενάχωρο μέρος την καταλληλότερη στιγμή.

Δεν ήμουνα στην Αστυπάλαια, οπότε όλο και κάποιο φεγγάρι, έπαιζε να αναδύονταν μέσα από την θάλασσα τεράστιο πύρινο αλώνι και να μου έφτιαχνε το κέφι! Σάμπως  ήμουνα στο πορθμό του Ευρίπου την ώρα που τα τρελά νερά της Χαλκίδας άλλαζαν κατεύθυνση, για να δικαιολογήσουν το όνομά τους, παρασύροντας στην δίνη τους τις αισθήσεις μου!

Ακαδημαϊκός, ερευνητής, συγγραφέας, ευρωβουλευτής με το «Ποτάμι». Ο Γιώργος Γραμματικάκης δεν είναι απλά ένας άνθρωπος του πνεύματος. Είναι το φως. Μας μίλησε για την Ελλάδα, για τις αξίες που ανυψώνουν το Έθνος, για το βασικό λάθος του Αλέξη Τσίπρα, για κάτι το παράδοξο που πιθανόν θα δούμε από το «Ποτάμι» αλλά και για τη συγκίνηση που του δίνει ο Ουρανός έναστρος.

– Η Δικαιοσύνη ανυψώνει το Έθνος. (Σολομών). Ισχύει; Τι πάει λάθος στην Ελλάδα; 

Η κυρία Βάσω. Από μόνο του τ' όνομα της,  μου δημιουργεί μια ευφορία. Με παραπέμπει σε αγαπημένες μου φίλες. Τη Βάσω, τη Βασιλική, τη Βασούλα, τη Βάσια.

Η κυρία Βάσω. Ιδιοκτήτρια ενός μαγαζιού χωρίς όνομα. Στα σύνορα Καμινίων  -  Άγιου Ιωάννη Ρέντη.

Μας το έμαθε ο Γιώργος ο Λούλος. Στη προηγούμενη επίσκεψη μας ήταν εκεί με μια μεγαλούτσικη παρέα.

Ταβέρνα δε το λες. Κουτούκι;  δε νομίζω. Μαγειρειό; Μπα. Κρασοπουλειό μου ακούγεται καλύτερα. Την βρήκαμε την ιδιότητα, ας του δώσουμε τώρα κι ένα όνομα.

Εύκολο. "Το κρασοπουλειό της κυρά Βάσως".

Γράφτηκαν αρκετά άρθρα στις εφημερίδες και στα κοινωνικά δίχτυα αυτές τις μέρες σχετικά με τη συναυλία του Σαββόπουλου στο Καλλιμάρμαρο. Ιδού δύο απ'αυτά που τα έγραψε ο ίδιος αρθρογράφος και αναρτήθηκαν στο Αλ Τσαντίρι. Το πρώτο αναρτήθηκε στις 13.7 με τον τίτλο "Όλοι μαζί δεν μπορούμε", και το δεύτερο στις 14.7 με τον τίτλο "Αφήστε ήσυχο τον Διονύση Σαββόπουλο".

Απόγευμα της 16ης του Ιούνη του σωτηρίου έτους 2017.

Έξω η μπόρα θυμίζει Φθινόπωρο. Η Ε.Μ.Υ έχει προειδοποιήσει για καταιγίδα.

Καταιγίδα, ξεκαταιγίδα θα πάω με πολύ καλή  παρέα, στην ταβέρνα του Ρούκουνα.

Όχι καλέ για να φάμε, ή μάλλον όχι, θα φάμε κιόλας.

Το πρωτεύον όμως είναι η παράσταση που θα λάβει χώρα στην ταβέρνα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά "Άνοιγμα στη πόλη".

Και το όνομα αυτής:

"Κώστας Νούρος. Ξένος δυο φορές".

Με τον πρεσβύτερο γιό  μου, τον Κυριάκο,  κάπου πάμε. Με το αυτοκίνητό του. Όταν μπαίνω στο αυτοκίνητό του,  το μαγνητόφωνο πάντα κάτι παίζει.  Τις πιο πολλές φορές το ελάχιστο που θέλω είναι να το χαμηλώσει και το μέγιστο να το αλλάξει και να βάλει κάτι στο ράδιο. Συνήθως ακούει κάτι μπάντες με θορυβώδη τύμπανα, που ακούγονται σαν τον Υπερσιβηρικό στη μέγιστη ταχύτητά του, κάτι που μου ανακατεύει το στομάχι και μόλις μπαίνουν τα φωνητικά, κάτι κραυγές και ουρλιαχτά, νοιώθω πως θα σπάσουν τα δικά μου τύμπανα. Έχουν κι αυτά τη χάρη τους αλλά δεν τους κάνω τη χάρη.

Αυτή τη φορά η μουσική είναι δική μου. Παίζει το "Abbey road", των Beatles.

Σάββατο πρωί, στα Εξάρχεια, μπήκα σε ένα μικρό ψιλικατζίδικο, στην οδό Μαυρομιχάλη, για να πάρω το «Δρόμο της Αριστεράς». Περιμένοντας τα ρέστα, είδα πάνω στον πάγκο της κυρίας που είχε το κατάστημα δυο μικρά μακρόστενα κουτιά με διάφορα CD: 2 ευρώ τα δεξιά και 0,50 τα αριστερά. Καθώς τα έψαχνα, ξεχώρισα το Sticky Fingers των Rolling Stones και το 15 λαϊκά τραγούδια με τον Δημήτρη Μητροπάνο. Τα έχω σε μεγάλους δίσκους, αλλά θα μου ήταν χρήσιμα, γιατί μερικές φορές είναι μεγάλο το βάρος από τα βινύλια που κουβαλάω στο ραδιόφωνο. Επί πλέον, ειδικά το LP των Stones, το αυθεντικό του εξώφυλλο, με πραγματικό φερμουάρ στο παντελόνι που απεικονίζεται μπροστά, κάτι που δεν υπάρχει στην ελληνική έκδοση, πρέπει να σωθεί από τη φθορά των μετακινήσεων. 

Αν ζούσε σήμερα ο Τσε θα είχε κινητό τηλέφωνο;

Έχει κάνει ο Άδωνις αντιλυσσικό ορό;

Το ξέρει η Χριστιάνα, πως μου τι δίνει, που σταμάτησε να τραγουδάει;

Θα μέτραγε ο Φιντέλ στους παρισταμένους στην κηδεία του, τον Αλέξη Τσίπρα;

Ποιές και ποιούς ηθοποιούς θα επέλεγε σήμερα ο Κάρολος Κουν, να στελεχώσουν το Θέατρο Τέχνης;

Ποιός νοιάζεται σήμερα για τον Οτσαλάν;

Η Αιμιλία έχει πάει σ' ένα βιβλιοπωλείο για να ξεμπερδεύει με  τη μεσημεριανή βαρεμάρα της. Δίπλα στο όμορο με το βιβλιοπωλείο τυροπιτάδικο, περιμένοντας την, ζαχαρώνω κάτι ελκυστικές σφολιάτες. Τα κιλά μου είναι σε καλή κατάσταση και για να τα διατηρήσω έτσι, γυρίζω την πλάτη μου στους οπτικογευστικούς πειρασμούς και κάθομαι σ' ένα παγκάκι της δημοσιάς.

H Ουγγρική Ραψωδία Νο 2, S.244 / 2, είναι η δεύτερη σε μια σειρά από 19 Hungarian Ραψωδίες του συνθέτη Franz Liszt ( Ράιντινγκ Ουγγαρίας, 1811 - Μπαϊρόιτ Γερμανίας, 1886)  και είναι μακράν το πιο διάσημο του συνόλου. Λίγες άλλες σόλο πιάνο έχουν επιτευχθεί τόσο ευρεία δημοτικότητα, προσφέροντας στον πιανίστα την ευκαιρία να αποκαλύψει εξαιρετική επιδεξιότητα ως βιρτουόζος, παρέχοντας ταυτόχρονα στον ακροατή μια άμεση και ακαταμάχητη μουσική ευχαρίστηση.