"Είμαστε επιρρεπείς στα πάθη και μέσα από αυτά μαθαίνουμε" λέει η δικιά μας, Δραπετσωνίτισσα,  Έλλη Ιγγλίζ!

Σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη στην Χριστίνα Φαραζή στο click@ life που αναρτήθηκε στις 3.5.19, απλώνει μικρές πτυχές απ' τη ζωή της και την καριέρα της.

Εν αρχή ην ο Αντώνης.

Μιλάμε για τον Αντώνη, τον πρεσβύτερο γιο του Δημήτρη Κυριακάκη και της δικιάς μας, Δραπετσωνίτισας, Νένας Σιδηροπούλου.

Με τον καιρό κι ο Δημήτρης έγινε δικός μας. Το ύφος του, το ήθος του, το πραγματικό,  ανιδιοτελές του ενδιαφέρον μας έκανε να τον προσθέσουμε στους φίλους μας  χωρίς αναστολές.

Θα μου πείτε ποιόν ενδιαφέρουν όλα αυτά. Εμ πως, να μη ξέρουμε από που εκπορεύεται το φιντανάκι.

Μετά από ένα μαγικό βράδυ, το ξημέρωμα με βρίσκει σε ένα δώμα στην Καστέλα. Αυτά τα μικρά με τα κεραμίδια, που είναι σα σοφίτες πάνω απ' το κυρίως κτίσμα.

Η γκόμενα που με φιλοξένησε χθες βράδυ, τώρα είναι στην κουζίνα και φτιάχνει τηγανίτες.

Αυτό με ξύπνησε. Το τσίριγμα του λαδιού και η μυρωδιά του μελιού.

Δυο χαρτοπετσέτες απλωμένες στον πάτο της πιατέλας, προσπαθούν να παγιδέψουν  τη λαδίλα.

Οι στρώσεις απ' τις τηγανίτες φανερώνουν τουλάχιστον δυο τηγανιές.

 Παίρνω μια από τις πάνω-πάνω τη μπλαστρώνω με μέλι και της δίνω να καταλάβει. Δεν θέλω και πολύ για να στανιάρω ο χριστιανός.

Στο Κέντρο Περίθαλψης Παιδιών με αναπηρία στα Λεχαινά Ηλείας  οι ασθενείς κρατούνταν, λέει, σε κλουβιά. Ασθενείς που κυρίως ήταν παιδιά. Μάλιστα πρόβαλαν το κραυγαλέο παράδειγμα, νεαρής ψυχικά ασθενούς, που επιπρόσθετα ήταν και τυφλή. Ζούσε σε κλουβί από επτά χρονών και είχε ήδη φτάσει στα δέκα οκτώ της,  χωρίς να έχει μετακινηθεί από την "φυλακή της" . Πριν 2,5 χρόνια, λέει, κατάλαβε πως είχε όνομα...

Είναι σαν μια συνέχεια του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Λέρου,  όταν και είχαμε υποστεί έντονα την παγκόσμια κατακραυγή.

-Ένα πακέτο ασπιρίνες παρακαλώ.

-Ορίστε. Τσαντούλα θέλετε;

-Αφήστε, θα τις πάω τσουλώντας!

Παλιό, παμπάλαιο ανέκδοτο.

 Σαχλαμάρα αλλά είναι επίκαιρο, ένεκα το περιβαλλοντολογικό νομοσχέδιο.

Ότι κι αν ψωνίσεις σήμερα η μόνιμη επωδός των πωλητών είναι μία: "τσάντα θέλετε;". 

Η αλήθεια είναι ότι η κλασική μουσική δεν είναι το φόρτε μου.

Έχω κάνει άπειρες προσπάθειες για να μου αρέσει αλλά, δεν.

Και δίσκους κλασικούς αγόρασα και το τρίτο πρόγραμμα έβαλα στη ζωή μου και βιογραφίες μεγάλων μουσικών διάβασα για να μορφωθώ, αλλά μπα.

Έχω φίλους ψαγμένους με πολλά χιλιόμετρα κλασικής μουσικής, συνδυασμένα με ατέλειωτες μελέτες σε βίους αγίων, (των μεγάλων μουσουργών εννοώ) και σε παρακολουθήσεις κλασικών συναυλιών.  Που μόλις αποφοιτήσουν, αρχίζουν και λένε κάτι περίεργα πράγματα του στυλ: "εγώ τώρα πλέον,  μόνο κλασσική μουσική ακούω", υπονοώντας και υποδηλώνοντας  μια εμφανή ανωτερότητα, τρομάρα τους.

Περιμένοντας τον Θανάση Παπακωνσταντίνου έξω από το στούντιο που κάνει πρόβες πριν από τις συναυλίες του με τον Σωκράτη Μάλαμα, αναρωτιόμουν από πού να ξεκινήσω τις ερωτήσεις. Καθώς είμαστε άνθρωποι της ίδιας γενιάς, μεγαλωμένοι με τα σαχλά τραγούδια της χούντας και έχοντας κάνει περίπου της ίδιες μουσικές ανακαλύψεις που έκαναν όλοι οι σημερινοί σχεδόν 60άρηδες η περίπτωση του Θανάση Παπακωνσταντίνου και η εξαιρετική δημοφιλία του κυρίως στο πολυπόθητο ηλικιακό κοινό 25-40, με περισσότερα από 14.000 εισιτήρια προπωλημένα για τη sold out πλέον συναυλία στις 9 Ιουνίου στην Πλατεία Νερού

Και ότι  καταλάβατε, καταλάβατε!

Και ότι αποκρυπτογραφήσατε, αποκρυπτογραφήσατε!

Πρώτη φορά διαβάζω τον Πιτσιρίκο να τα λέει όλα! Μα όλα!

Με ακρίβεια, με σαφήνεια, με ψυχραιμία, με πειθώ.

Όλη η παθογένεια του  Ελληνικού Κράτους.  Όλη η ατιμωρησία του πελατειακού Κράτους της μεταπολίτευσης. Όλη η αλαζονεία που εξέθρεψε το κράτος της Δεξιάς και του Πα.Σο.Κ . και έφερε σε καίριες θέσεις σιχάματα, λαμόγια, κοπρόσκυλα, απόλυτα μηδενικά.

Υπάρχουν κάποια τραγούδια που έχουν μια ξεχωριστή ιδιότητα που καταλήγει να μετατρέπεται  σε ιδιαιτερότητα. Μια ιδιότητα που από τραγούδια τα αναδεικνύει σε τραγουδάρες.

Πριν σας  αποκαλύψω αυτή την ιδιότητα θα παραθέσω μερικά παραδείγματα με μια μικρή αναφορά στο κάθε ένα απ αυτά τα τραγούδια. Στη καριέρα τους, στη αποδοχή τους από το κοινό, στις διασκευές τους και στις πάμπολλες ερμηνείες τους.

«Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, πρέπει πρώτα να αλλάξεις εσύ», είχε πει ο Μαχάτμα Γκάντι, ένα απόφθεγμα που πρέπει να αποτελεί κριτήριο για αυτούς που εκλέγονται από τον κόσμο και εμπιστεύονται στα χέρια τους τις δικές τους τύχες. Μπορεί αυτό να μην είναι πάντα εύκολο, αλλά τουλάχιστον αυτό θέλουν να πετύχουν στον δήμο Κερατσινίου - Δραπετσώνας, με την ανάπλαση που επιχειρείται στην έκταση των Λιπασμάτων. Ένα μεγαλόπνοο σχέδιο, το οποίο ωστόσο έχει και αρκετές δυσκολίες στο να υλοποιηθεί, όπως τόνισε στο newsbeast.gr ο δήμαρχος, Χρήστος Βρεττάκος.

Ο δάσκαλος, στο πρόσωπο του οποίου οι πολίτες της βασανισμένης -μαύρης θα έλεγε κανείς- περιοχής ευελπιστούν ότι θα δώσει σε αυτήν μια πνοή, κρατάει… χαμηλά την μπάλα, αλλά ταυτοχρόνως θέλει να κινητοποιήσει και τον κόσμο, καθώς θεωρεί πως μόνο με τη διάθεση της δημοτικής Αρχής, δεν μπορεί να υλοποιήσει το όποιο σχέδιο. Άλλωστε, κατά τον Σωκράτη, «εκείνος που θέλει να ταρακουνήσει τον κόσμο, ας ταρακουνήσει τον εαυτό του».