Όταν ο Καζαντζίδης αποφάσισε πως έπρεπε να πάρει τη φωνή του από τα γιαπιά, τα εργοστάσια, τα χωράφια και τις άλλες περιστασιακές δουλειές που έκανε για να ζήσει και να την πλασάρει στον επαγγελματικό στίβο, εκεί τον ανέλαβαν οι επαΐοντες.

Απεφάνθησαν ότι προσπαθούσε να μιμηθεί τον Τσαουσάκη.

Δεν υπολόγισαν ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον. Δεν θα μπορούσε, όχι μόνο ο Στέλιος αλλά οποιοσδήποτε τραγουδιστής που τραγούδαγε με εργαλείο το λαρύγγι του, να καταφέρει κάτι τέτοιο.

Ο Στέλιος Καζαντζίδης δεν είχε την τύχη να τραγουδήσει Γιώργο Σεφέρη, Οδυσσέα Ελύτη, ή Γιάννη Ρίτσο μελοποιημένους. Αυτό το προνόμιο έλαχε να δοθεί στον άλλον πρώτο του Ελληνικού τραγουδιού. Τον Γρηγόρη Μπιθικώτση.

Τώρα το γιατί, είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό. Μπορούν να γίνουν πολλά σενάρια, αλλά η αλήθεια θα παραμείνει κρυμμένη.

Κάποιοι λένε ότι ο Στέλιος Καζαντζίδης είναι η φωνή της Ελλάδας.

Κάποιοι άλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι ενώ έχει ωραία φωνή, δεν έχει τραγουδήσει ωραία τραγούδια.

Κάποιοι τρίτοι υπερθεματίζουν πως είναι ο εκφραστής της κλάψας, της κακομοιριάς, της μετανάστευσης, του βασανισμένου Έλληνα, του ανεκπλήρωτου έρωτα και άλλες τέτοιες παρεμφερείς σαχλαμάρες.

Σ' αυτή την τρίτη κατηγορία που υποστηρίζει αυτές τις μπουρδολογίες, δύο τινά συμβαίνουν. Ή δεν ξέρουν τα τραγούδια του Καζαντζίδη , ή δεν τους αρέσει το κλίμα που αυτά δημιουργούν.

Το να προταθείς και να εκλεγείς για Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είτε με οριακή, είτε με διευρυμένη πλειοψηφία, είναι σαν να πιάνεις το Τζόκερ ύστερα από πολλαπλά Τζακ Ποτ.

Τουτέστιν, για πέντε συναπτά χρονάκια θα κατοικείς στο Προεδρικό Μέγαρο. Στην ομορφότερη αστική τοποθεσία του κόσμου. Που όποιος θέλει να περάσει απ' έξω από την πόρτα σου, πρώτα θα περνάει από σαράντα κύματα. Στο μέγαρο που έχει τις δωματιάρες του, τους κίονές του, με τα αρχαία του, γνήσια ή ιμιτασιόν, με τα χειροποίητα χαλιά του, με τον απέραντο κήπο του, ( για μαγικές βραδιές στις επετείους για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας ντε! )

Ήμασταν, λέει, με τον Παυλίτο στο Πάπιγκο.
Είχαμε ξεσαλώσει από βραδύς στην ταβέρνα της Καλλιόπης.
Μόλις είχα σηκωθεί από το ύπνο μου και τον είδα στο απέναντι κρεβάτι που μ' ένα πανάκι καθάριζε ένα σαξόφωνο.
Τρίψε - τρίψε το είχε κάνει λαμπίκο. Από τις γρίλιες του παράθυρου τρύπωσε ο ήλιος που μόλις οι ακτίνες του συνάντησαν το όργανο, σκόρπισαν σ' όλο το δωμάτιο και δημιουργήθηκε ένα αυτοσχέδιο φωτορυθμικό.

 Ήξερα ότι ο Παύλος ήταν γεμάτος εκπλήξεις αλλά τούτο το πράγμα δεν το περίμενα.

Όταν αποφασίζεις πως θα στείλεις τα παιδιά σου στο σχολείο, πα να πει, ότι αποδέχεσαι να τα εντάξεις στην σχολική κοινότητα και να τα εμπιστευτείς σ' αυτήν.

Δηλαδή αποφασίζεις ότι, για κάποιες αρκετές ώρες της ημέρας, την ευθύνη των παιδιών σου θα την έχουν οι δάσκαλοι και οι γυμναστές του σχολείου. 

Αφήνεις, επιτρέπεις να πούμε καλύτερα, για κάποιο ικανό χρόνο την εκπαίδευση του πνεύματος και του σώματος του παιδιού σου στους επαΐοντες. 

Ήταν μια γλυκιά βραδιά, η βραδιά της Δευτέρας 23-09-2019 στο Σινέ Μελίνα.

Γλυκιά τόσο από τον ήπιο καιρό, όσο κι από την ατμόσφαιρα που δημιούργησαν πάνελ και ακροατές στην παρουσίαση του βιβλίου του Κωνσταντίνου Ζαγάρα:  "Η κατάρρευση του υπαρκτού και η διάσπαση του Κ.Κ.Ε".

 Ένα βιβλίο που πραγματεύεται την τριετία 1989-1991 με τα προεόρτια και την κορύφωση σημαντικότατων γεγονότων για το κόσμο της Αριστεράς.

Ένα πάνελ οικείο απ' άκρη σ' άκρη:

Πολιτικοί συντάκτες και αναλυτές, ισχυρίζονται ότι το ποσοστό που κατάφερε στις εκλογές ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν σημαίνει ήττα (1.781.180 ψήφοι το 2019 με μεγαλύτερη αποχή από τον Σεπτέμβριο του 2015, όπου οι ψήφοι ήταν 1.926.586)

Μάλιστα λένε, πως το ποσοστό αυτό καταδεικνύει ότι κρατάει τις δυνάμεις του και μ' αυτήν την προίκα, αναγορεύεται στον κυριότερο αξιόπιστο πόλο για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της λαϊκής  τάξης, απέναντι στις εγνωσμένες νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Δεξιάς.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά τον χρήζει σε κυρίαρχο όλων των ομόρροπων πολιτικών παρατάξεων, αν οποτεδήποτε επιχειρηθεί προσπάθεια από κοινού, να λειτουργήσουν σαν τροχοπέδη σε ό,τι αντιλαϊκό ήθελε προκύψει από τη νέα διακυβέρνηση της χώρας.

"Εξ απ' ανέκαθεν", όσοι ψήφιζαν Αριστερά και το έκαναν μάλιστα σταθερά και αδιάλειπτα, ουδόλως τους ενδιέφερε και τους απασχολούσε η εξουσία.

Κατ' επέκταση η επιλογή του κόμματος που διάλεγαν, είτε αυτό ανήκε στην παραδοσιακή, είτε στην ανανεωτική αριστερά ( δεν προχωράω σε άλλες αποχρώσεις  για να σώσω χώρο και χρόνο), δεν είχε σαν αυτοσκοπό την πρωτιά.

Ήταν ψηφοφόροι μαραζωμένοι, μονίμως παραπεταμένοι σε μια γωνιά και πάντοτε περήφανα ηττημένοι.

Αυτή η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγάλη πλάκα.

Προσπαθεί να κάνει ένα καλό ( για όποιους λόγους ) κι αυτό γυρίζει πίσω κακοφορμισμένο και μεταμφιεσμένο, σε μαύρο, κακό και άραχλο μπούμερανγκ πάνω στις κασίδες τους.

Λίγο πριν τις Δημοτικές και Ευρωπαϊκές εκλογές και με φόντο τις επικείμενες εθνικές, αποφάσισε, ανήγγειλε, και βάπτισε μια προεκλογική παροχή, 13η σύνταξη.

Προφανώς και είναι προεκλογικοί οι λόγοι.