Απ' όταν πρωτοπήγα στο γήπεδο κι από τότε που πολιτογραφήθηκα ΑΕΚΤΖΗΣ, ένας παίκτης κράτησε ξαναμμένη την τρέλα μου να πηγαίνω στο γήπεδο ακόμα και σήμερα.

Ναι, για τον Μίμη Παπαϊωάννου μιλάω!

Στις περιπτώσεις που ο Μίμης ήταν τραυματίας και θα απουσίαζε από την ομάδα, ίσαμε που δεν έκανα κέφι να πάω στο γήπεδο. Η ομάδα χωρίς το Μίμη μου φάνταζε λειψή, ανάπηρη, αναιμική. Όπως μια ορχήστρα που δίνει μια συναυλία και της λείπει ο μαέστρος της. Παρ' όλο που οι σολίστες που κατά καιρούς τον περιέβαλαν ήταν μαγκιόροι και περιωπής, όταν έλειπε ο Μίμης απουσίαζε και ο ρυθμός που έδινε με την μπαγκέτα του.

Τα παιδικά του χρόνια, η ΑΕΚ, ο Νεστορίδης, η δόξα, ο Στέλιος Καζαντζίδης, το ποδοσφαιρικό φινάλε, η αναγνώριση και η αιωνιότητα…      Ο Μίμης Παπαϊωάννου από χθες το πρωί πέρασε στην αιωνιότητα… Έφυγε στα 81 του χρόνια. Για πάντα όμως θα είναι εκεί: στη δική του γωνιά στην Αγιά Σοφιά, στον δικό του πυλώνα στο σπίτι μας, στις καρδιές όλων μας!    Η οικογένεια της ΑΕΚ πενθεί… Όμως γυρίζοντας το χρόνο πίσω και σκαλίζοντας την ιστορία της ζωής του Μίμη, θυμόμαστε και μαθαίνουμε πόσο σημαντικός ήταν και ως παίκτης και ως άνθρωπος. Ολη τη χθεσινή ημέρα η ΠΑΕ ΑΕΚ με ποσταρίσματά της στα social media έκανε μία αναδρομή στη ζωή του μεγάλου Μίμη Παπαϊωάννου. Αυτές τις ιστορίες, όπως κι άλλες θα δούμε παρακάτω…

Το όνομα που σου δώσανε οι γονείς σου και μ' αυτό συμφώνησαν οι γιαγιάδες σου κι οι παππούδες σου, οι θείες σου και οι θείοι σου, οι δικοί σου άνθρωποι δηλαδή, είναι για πέταμα. Είναι της πλάκας! Δε πα να'ναι το πιο όμορφο όνομα του κόσμου. Δεν παύει να είναι ένα όνομα για το οποίο δεν σε ρώτησε κανείς αν σ'αρέσει, αν το θες.Το κακό μεγεθύνεται όταν αυτή η ερήμην σου επιλογή,  καθαγιάζεται στην εκκλησία. Τότε που σε πιάνει ένας Ιερωμένος, έτσι τους λένε, που με τις λαδωμένες χερούκλες του, που πρεσβεύει πως είναι και αμόλυντες, σε αρπάζει απ' τις μασχάλες, ενίοτε κι από τις πατούσες, ανάλογα με την τρέλα του, σε βουτάει στην κολυμπήθρα και περιχαρής απαγγέλει: Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού Ονούφριος στο όνομα του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος. Αμήν! Τι κι αν κλαίς, τι κι αν οδύρεσαι, τι κι αν υποφέρεις, το μυστήριο πρέπει να περατωθεί. Τούτο 'δω επαναλαμβάνεται δυο-τρεις φορές και κανείς δεν αντιδρά, κανείς δεν ζορίζεται. Κάποιοι Χάχες γελάνε κιόλας. Δείχνουν να το φχαριστιόνται. Γελάνε και απολαμβάνουν το μαρτύριο σου κι ο Ιερωμένος αντί να άδει το "είναι πικρά, είναι βαριά τα ξένα χέρια", λέει κάτι άλλες περίεργες και ακατάληπτες δοξασίες. Γιατί; Γιατί το μυστήριο πρέπει να ολοκληρωθεί. Να πάει μέχρι και στο τελευταίο Αμήν. Άσχετα αν εσύ έχεις φτάσει προ πολλού στο αμήν!

Γέμισε γραμμές ο ουρανός

είναι δρομολόγια θανάτου

έδωσε εντολή ο Ιαπετός

βγήκαν τα σπαθιά απ' τα παιδιά του.

Μάνα πικραμένη και βουβή

'γίναν ποταμοί τα δάκρυα σου

κι ένα ατελείωτο γιατί

χρόνια τώρα καίει την καρδιά σου.

Νίκος Μαραντζίδης*. Γεννήθηκα στη Σαλονίκη, τρίτη γενιά Σαλονικιών. Εκατό δύο χρόνια απ’ την πλευρά του πατέρα μου, ενενήντα εννέα απ’ τη μάνα. Και τον μέσο όρο να πάρεις, τον έκλεισα τον αιώνα. Τρίτη γενιά, σιγά τ’ αυγά! Ο φίλος μου ο Λέων Ναρ, θα γελούσε. «Πεντακόσια χρόνια είναι η οικογένεια μου σε αυτήν την πόλη» τον φαντάζομαι να μου λέει με ύφος μπλαζέ. Κι όμως τρεις γενιές πάρε-δώσε με τη Σαλονίκη, εμένα μου φτάνουν για να βγάλω από πάνω μου την άβολη και μεταβατική ταυτότητα του πρόσφυγα με την οποία μεγάλωσα και για χρόνια συστηνόμουν. Δεν γεννήθηκα απλώς στη Σαλονίκη, είμαι Σαλονικιός πια. 

Όταν μια οβίδα φεύγει από μια χώρα, διανύει μια πορεία πολλών χιλιομέτρων και πέφτει σε μια πολυκατοικία μιας άλλης χώρας, που το πιθανότερο δεν ξέρεις και αν είναι κατοικημένη, γάμησε τα.

 Ήδη, το 'χεις χάσει το παιχνίδι. Όποιον ισχυρισμό κι αν προτάξεις θα πάει στον βρόντο. Το μόνο που θα βρει στόχο και δεν θα πάει στον βρόντο, θα είναι η οβίδα σου. Και τι στόχο, την καρδιά της ανθρωπότητας! Όποια δικαιολογία κι αν επικαλεστείς , ο θάνατος έστω κι ενός ανθρώπου θα την επισκιάσει. Προσπαθείς να υπολογίσεις πώς σκέφτεται αυτός που την πυροδότησε, αλλά προ πάντων ποιός έδωσε την εντολή γι' αυτή την αλητεία και άκρη δεν βγάζεις.

Δείτε και την συνέχεια. Ένα τσούρμο  στρατιώτες, μιας ευρωπαϊκής χώρας, μπουκάρουν σε μια περιοχή, έξω από την χώρα τους, σε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα και σκοτώνουν αμάχους, βιάζουν  γυναικόπαιδα και καταστρέφουν ότι έχει απομείνει από τους βομβαρδισμούς. Όλη αυτή η επιχείρηση δεν θα έχει καμία επιτυχία, αν προηγουμένως, δεν έχεις μπολιάσει τον λαό σου με αβυσσαλέο μίσος,  ή η προπαγάνδα που έχουν υποστεί τους έχει κάνει αδίστακτους.

Η παρέα κάθεται στη καλλίτερη θέση που διαθέτει το καπηλειό. Ξεχωρίζει σαν την μύγα μες το γάλα. Και προκαλεί ενδιαφέρον. Πρώτα απ' όλα είναι μικτή. Κορίτσια και αγόρια μες την καλή χαρά. Με ρούχα επώνυμα που ξεχωρίζουν από μακριά. Διασκεδάζουν! Σε  ιδανική απόσταση από τα ηχεία του στερεοφωνικού. Να μη σε ξεκουφαίνουν, αλλά να μπορείς να μιλήσεις κιόλας. Πως βρέθηκαν σ' αυτό το μαγαζί ένας θεός το ξέρει.

Φαίνονται ενημερωμένοι  για το τι ακούνε.

-Ωραίο τραγούδι, αποφαίνεται, ένα κορίτσι της παρέας.

-Λοΐζος! Παρεμβαίνει ένας γαλανομάτης νεαρός! Και Πυθαγόρας, συνεχίζει. Μη ξεχνάμε και τους στιχουργούς. Πυθαγόρας!

Πόσο υπομονή πρέπει να έχουμε για να καταπίνουμε όσα μας σερβίρουνε;

Δεν είναι θεμιτό. Δεν είναι ηθικό.

Είναι σκανδαλώδες.

Πόσες φορές και πόσοι αβαντάρουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη και από ζαβό (δεν τον  λέμε εμείς),  τον έχουν αναγάγει σε πετυχημένο πρωθυπουργό;

Πόσες φορές ; Πόσοι; Ποιοί;

Πόσοι και ποιοί επικοινωνιολόγοι προσπαθούν να  μας πείσουν για την επάρκειά του. Πώς και με ποιά τεχνάσματα, μετατρέπουν έναν καταγέλαστο πολιτικό, σε λαοπρόβλητο ηγέτη; Σε λαϊκό είδωλο;

Να μια ανάρτηση που έκανε το φιλαράκι μου η Δήμητρα στο φέησμπουκ, την οποία καταθέτω αυτολεξεί και βεβαίως την προσυπογράφω: "Ανεμβολίαστοι ή εμβολιασμένοι να είστε καλοί άνθρωποι, μην είστε μουνόπανα". Μ' αυτό το ερέθισμα  να πω κι εγώ λίγα πραγματάκια.

Ας αφήσουμε στην άκρη το τι λέει ο Τσιόδρας (Πες μας Σωτήρη}, ο Σύψας, η Λινού, ο Βασιλακόπουλος, ή ο Τζανάκης. Ας αφήσουμε στην άκρη τι μας πασάρουν οι επιτροπές, οι επαΐοντες, οι στατιστικές, οι έρευνες. Ας αφήσουμε στην άκρη τι λέει ο Μητσοτάκης, ο Τσίπρας, ο Κουτσούμπας. Στην άκρη τα ποσοστά των εμβολιασμένων, των αρνητών, των ψεκασμένων.

Στην άκρη ακόμα και το τι σκατά βλέπουν στα σκατά μας  και από αυτά που βλέπουν μας τρομοκρατούν ή μας χαλαρώνουν.

Στην πρεμιέρα του "Δώρα" (Μετά από κάμποσες παλινωδίες, αποφάσισα να μην μη το ξαναπώ "Μελίνα"), βρέθηκα μ' ένα τσούρμο κορίτσια δίπλα μου. Όμορφα κορίτσια! Πίσω μου, μπρος μου, αριστερά μου. Ανάμεσα τους η Βαρβάρα, η Φωτεινή, η Θένα, η Φραντζέσκα.

Είπα, πρώτη ταινία του φετινού καλοκαιριού είναι, πάμε να δούμε ένα φιλμάκι. 'Οτι και να 'ναι.

Εκεί την πάτησα.

Με το που άρχισε να παίζει η ταινία, αντί για έργο τα μάτια μου έβλεπαν ένα ποταμάκι. Γεμάτο με λάγαρο, πεντακάθαρο, αμόλυντο, λυτρωτικό νεράκι. Που άρχισε να περιδιαβαίνει τις πλαγιές του Πηλίου.