Σ.Δ. Αυθόρμητα τι βγαίνει στους εμβολιασμένους στα διλήμματα που θέτει η ζωή; Να γίνει ο εμβολιασμός έναντι του covid -19 υποχρεωτικός, αν όχι σε όλο τον πληθυσμό οπωσδήποτε σε όσους εργάζονται σε δομές υγείας και φροντίδας. Και καπάκι να ψηφιστούν ευνοϊκοί όροι όσον αφορά στην κοινωνική ζωή και μετακίνηση όλων εκείνων που έχουν εμβολιαστεί. Το δεδομένο είναι πως ένα αρκετά μεγάλο μέρος του πληθυσμού σε όλες τις χώρες είναι επιφυλακτικό έως και αρνητικό απέναντι στον εμβολιασμό. Το θέμα είναι πως η κυβέρνηση δεν κατάφερε να πείσει πολλούς από αυτούς που κρατούν απόσταση από τον εμβολιασμό ( Η Ελλάδα, μαζί με τη Γαλλία, είναι οι τελευταίες ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες που μελέτησε ο οίκος ) και πολλές φορές έδινε την αίσθηση ότι τελειώνουμε με την πανδημία τροφοδοτώντας έτσι ένα κλίμα χαλαρότητας. Και το βασικό, δεν κατάφερε να φτιάξει ένα εθνικό μέτωπο με όλα τα κόμματα, τις διάφορες κοινωνικές ομάδες και οργανώσεις και εκείνους τους θεσμικούς παράγοντες που ήταν ανοιχτά υπέρ του εμβολιασμού ως του μόνου δρόμου να φτιαχτεί το τείχος ανοσίας και να αποφύγουμε τα χειρότερα.

Ό,τι πιο σάπιο  έχει αναφανεί στην Ελλάδα τα τελευταία

χρόνια, έχει αναπτυχθεί στη θερμοκοιτίδα των σόσιαλ.

Γραμμένο με άνεση, θράσος και μίσος. Με πιο πρόσφατο και

πιο επικίνδυνο το λεγόμενο «αντιεμβολιαστικό κίνημα».

Μ’ AΡΕΣΕΙ ο ευθύς τρόπος με τον οποίο μιλά ο Μπάιντεν για τα social media. «Υπάρχουν περίπου 12 άτομα που παράγουν το 65% της παραπληροφόρησης για τα εμβόλια στους ιστοτόπους κοινωνικής δικτύωσης. Όλοι τους είναι ενεργοί στο Facebook, ενώ ορισμένοι εκδιώχθηκαν από τις άλλες πλατφόρμες», σχολίασε.

Ο Φάουτσι χθες, υπήρξε πιο γλαφυρός. «Αν υπήρχε facebοok  την εποχή της ευλογιάς, η ευλογιά δεν θα θεραπευόταν ποτέ».

Στο τραπέζι μιας ταβέρνας στο Κάρσο της Τεργέστης, οι φίλοι που είχαν έρθει για να δροσιστούν λιγάκι παρατηρούν με ειρωνεία ένα ζευγάρι σε ένα τραπέζι, που είναι μάλλον αντρόγυνο. Καθισμένοι ο ένας ενώπιον του άλλου και ενώπιον του ποτηριού τους, δεν ανταλλάσουν ούτε μία λέξη, ο καθένας παλεύει με το δικό του i Phone ή με κάποιο άλλο παρόμοιο μαραφέτι. Κάθε τόσο μιλάνε, όχι μεταξύ τους αλλά με αόρατους συνομιλητές, εν γένει όμως είναι σιωπηλοί, απορροφημένοι στον εαυτό τους και στις συσκευές τους. ριν από μερικά χρόνια θα είχαν πιθανόν παρεμβάλει μεταξύ τους μία εφημερίδα, ένα παραπέτασμα σχεδόν σιδηρούν, που τώρα έχει αντικατασταθεί από νέους μονωτικούς και πιο εξηζητημένους τοίχους. 

Το δημοσιογράφο Στάθη Τσαγκαρουσιάνο τον παρακολουθώ από τη δεκαετία του '80, από τότε που αρθρογραφούσε στην "Ελευθεροτυπία" και κάθε φορά διαβάζοντάς τον αισθάνομαι ότι έστω και για λίγο αλλάζει εντός μου ο ρυθμός του κόσμου. Την τραγουδίστρια Φλέρυ Νταντωνάκη, που αρέσει πολύ στο φίλο μου το Στέφανο, την πρωτοάκουσα στον "Μεγάλο Ερωτικό" του Μάνου Χατζιδάκι και από τότε την έχω σταθερά στην πρώτη πεντάδα των Ελληνίδων τραγουδιστριών που με σαγήνευσαν. Ακόμα θυμάμαι μια φορά που την είχα ακούσει ζωντανά σε μία μπουάτ και με είχε αναστατώσει όσες λίγες φορές στη ζωή μου μουσική παράσταση. Τότε ανάμεσα στα άλλα είχε τραγουδήσει εξαιρετικά το "Άνοιξε, άνοιξε γιατί δεν αντέχω" και το "Αφιλότιμη". Σαν σήμερα πέθανε το 1998 αυτή η ξεχωριστή τραγουδίστρια. Η συνέντευξη αυτή δημοσιεύτηκε στη lifo το καλοκαίρι του 1986 και ξαναδιαβάζοντάς την με πήρε στην τρελλή αγκαλιά της πάλι. 

Στις 12.7 διεξήχθει δια τηλεδιάσκεψης το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Κερατσινίου με θέμα την ανάπλαση των 640 στρεμμάτων στη Δραπετσώνα (  εδώ ). Ο επικεφαλής της κίνησης "Η δική μας πόλη" Γ.Τσιρίδης εισηγήθηκε μία πρόταση (  εδώ ) που ψηφίστηκε και από τις παρατάξεις των Π.Διαλινάκη, Π.Καμά και Ε.Δαβγιώτη. Η πρόταση που υπερψηφίστηκε από την συμπολίτευση ήταν αυτή της Δημοτικής Αρχής ( εδώ  ). Η τρίτη πρόταση που τέθηκε σε ψηφοφορία ήταν της "Λαϊκής Συσπείρωσης" της οποίας ο άξονας ήταν η απαλλοτρίωση δίχως αντίτιμο σε κανένα από τους ιδιοκτήτες των 640 στρεμμάτων.