Τέσσερα πέντε βιβλία  έχω διαβάσει στη ζωή μου με θέμα την επανάσταση του '21 και στο περίπου έχω φτιάξει μία ιδέα γι'αυτήν που αποκλίνει αρκετά από όσα μάθαμε στο σχολείο και που πιστεύω ότι είναι πιο κοντά στις αλήθειες της. Αυτά που περισσότερο και καλύτερα με φώτισαν ήταν τα δύο βιβλία του Κωστή Παπαγιώργη (Νεοχώρι Υπάτης, 1947-Αθήνα, 2014) "Κανέλλος Δεληγιάννης" (2002) και "Τα καπάκια, Βαρνακιώτης, Καραϊσκάκης, Ανδρούτσος" (2003). Προφανώς θα κυκλοφορούν κι άλλα αξιοσημείωτα βιβλία που όμως δε βρίσκω πια το λόγο να τα αγοράσω, να τα διαβάσω. Καμιά φορά αναρωτιέμαι τι επιπλέον μπορώ να μάθω γι'αυτήν την άκρως ενδιαφέρουσα περίοδο της πατρίδας μας και αν αυτά θα φωτίσουν το βλέμμα μου και θα εμπλουτίσουν το είναι μου ως προς το πως θα βιώνω το εδώ και το τώρα της ζωής μου. Κι αναρωτιέμαι επίσης αν αυτό το βίωμα θα έχει άραγε και κάποιες επιπτώσεις στον τρόπο που θα βλέπω τη δημόσια ζωή και τις δυνατότητές της για το αύριο. 

Αγαπητές Φίλες, αγαπητοί Φίλοι,

Το οριστικό τέλος των Αγορών Χωρίς Μεσάζοντες είναι πλέον γεγονός.

Αιφνιδιαστήκαμε; Ίσως. Η τρίμηνη παράταση (μέχρι τέλος Απριλίου) για τη διεξαγωγή των Αγορών Χωρίς Μεσάζοντες μάς δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι θα βρισκόταν τρόπος για την απρόσκοπτη συνέχιση τους. Ειδικά τώρα, που η υγειονομική και η ενεργειακή κρίση πλήττουν μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μας και δεν αφήνουν περιθώρια οικονομικής ανάσας, η λειτουργία τους είναι αναγκαία περισσότερο από ποτέ.

Όμως, η κατάργηση τους είναι οριστική! Ο νέος νόμος (4849/2021) για το υπαίθριο εμπόριο καθρεφτίζει την ικανοποίηση αιτημάτων ιδιωτών-μεγαλομεσαζόντων. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας υπέκυψε στις πιέσεις τους, όπως και στην περίπτωση του ηλεκτρικού ρεύματος για την εφαρμογή της ρήτρας αναπροσαρμογής.

Οι δύο φωτογραφίες είναι του ίδιου μαγαζιού. 

Την 1η την τράβηξα το

Δεκέμβριο του '21,

λόγω μιας συνήθειας που έχω

να τραβάω κάποιες φορές

φωτογραφίες από τους δρόμους

της πόλης όταν κάτι μου κάνει

ένα κλικ, 

ενώ τη 2η την τράβηξα

τον Απρίλιο του '22

γιατί κάτι θολό κι άσχημο

 γεννήθηκε μέσα μου όταν είδα τη νέα ταμπέλα. 

Η αλλαγή βεβαίως πέρα από τις λέξεις έγινε και στον τύπο των γραμμάτων και στα χρώματα,

 που στην 1η είναι της ρώσικης σημαίας,

τα πιροσκί όμως που τα φτιάχνουν και τα πουλάνε οι ίδιοι άνθρωποι

εξακολουθούν να είναι το ίδιο νόστιμα.

Σίγουρα θα υπάρχουν αρκετοί συνάνθρωποί μας που όπως κι εμείς θα πρόσεξαν την αλλαγή

και θα αναρωτήθηκαν το γιατί οι ιδιοκτήτες του μαγαζιού μπήκαν σε τέτοια έξοδα

σ'αυτή τη δύσκολη φάση που περνάμε.

Εμείς απλά κάποιες υποθέσεις θα κάνουμε

που ίσως και να έχουν μια κάποια σχέση με την πραγματικότητα.

Το 1ο, Ελένη Τοπαλούδη , είναι του Φοίβου Δεληβοριά και περιέχεται στο νέο του άλμπουμ "ΑΝΙΜΕ". Με συγκίνησε, η μουσική του πιο πολύ, που πήρε πάνω της στίχους και ερμηνεία και τα έβγαλε ασπροπρόσωπα. 

Ως 2ο διαλέγετε και παίρνεται ή το Σταγόνα  ή και το  Άγρια Ορχιδέα .  Και τα δύο είναι των Do Not Trust Robots που είναι τo νέο σχήμα που αποτελείται από τον Μonsieur Μinimal και τον Ηiras και όπως γράφουν οι μουσικές στήλες, προσεγγίζει την electronica μέσα από vintage ψυχεδελικούς ήχους, αναλογικά synthesizers και μελωδικές γραμμές στα φωνητικά. Τι λέτε, το Σταγόνα να το διαλέξουμε για εθνικό ύμνο της stagona4u.gr ;

Το 3ο λαϊκότροπο είναι και δεν το κρύβει μιας και διαθέτει την στις καλές στιγμές λαϊκής ενσυναίσθησης, κάτι που φαίνεται και στον τίτλο  Όπως και να 'χει σε προσέχω  των Κώστα Φασούλα- Φώτη Σιώτη, με τους Γιάννη Διονυσίου και Ιουλία Καραπατάκη και περιλαμβάνεται στο άλμπουμ "Πρώτη βόλτα"

Τα μηνύματα ότι σε πολλούς δήμους της Αττικής πολλά δεν πάνε καλά με το πράσινό τους όλο και πληθαίνουν. Εδώ και πολλά χρόνια είναι γνωστόν στους ενδιαφερόμενους ότι 9 τ.μ πράσινου ανά κάτοικο είναι το όριο που έχει θέσει για τις πόλεις ο ΠΟΥ  και 8 τ.μ που έχει θέσει ως κατώτατο όριο η ελληνική νομοθεσία. Είναι ζήτημα όμως αν ο Μ.Ο του πράσινου στο λεκανοπέδιο φτάνει τα 3 τ.μ ανά κάτοικο και οι λόγοι γι'αυτήν την κακή επίδοση κατά κύριο λόγο έχουν να κάνουν με την στάση των Δημοτικών Αρχών απέναντι στο πράσινο. 

Και αν όλα τα πολλά προηγούμενα χρόνια το θέμα επαφίετο στην πράσινη συνείδηση ελάχιστων δημοτών και κάποιων δημάρχων που είχαν την άποψη ότι οι χώροι πρασίνου στις πόλεις έχουν θετική επίδραση στη σωματική και ψυχική υγεία των ατόμων τώρα πια το θέμα αυτό πέρασε στην κλίμακα της προστασίας του πλανήτη μιας και συσχετίζεται στενά με τον αγώνα ενάντια στην κλιματική αλλαγή, στο μέτρο φυσικά που αναλογεί σε κάθε θεσμικό φορέα, σε κάθε υπηρεσία, σε κάθε δημότη.

Και ο δήμος Κερατσινίου Δραπετσώνας είναι ένας από αυτούς τους δήμους που οι επιδόσεις του εδώ και 20 χρόνια στην φροντίδα του πράσινου και στην αύξηση των δένδρων και των θάμνων στην πόλη, κυμαίνεται, κατ'εκτίμηση πολλών που τους ενδιαφέρει το θέμα, γύρω από τη βάση, τόσο ως προς την ποσότητα του πρασίνου όσο και ως προς την ποιότητά του και των χώρων που υπάρχει.

Θοδωρής Αντωνόπουλος. Δέκα χρόνια χωρίς ελαφρυντικά στον κοσμηματοπώλη και τον μεσίτη, που κρίθηκαν ένοχοι για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, αθώοι οι τέσσερις αστυνομικοί.

«ΠΡΩΤΑ ΕΙΔΑΜΕ ΤΙΣ ΦΡΙΚΤΕΣ, ΑΠΑΝΘΡΩΠΕΣ σκηνές. Τη βία, το μίσος, την οργή, τον ρατσισμό, τα γυαλιά, τα αίματα. Μετά διαβάσαμε τα ψέματα, τις κατηγορίες, την κάλυψη ευθυνών, τις δικαιολογίες, τη λάσπη. Στο δικαστήριο ακούσαμε τις προσβολές, τις αναλήθειες, τις απειλές, τις ειρωνείες. Όλο αυτόν τον καιρό μας πλησίασαν και μας άγγιξαν άνθρωποι που στάθηκαν στο πλευρό μας, μοιράστηκαν μαζί μας τις εμπειρίες τους, τη γνωριμία ή τη φιλία με το παιδί μας. Έφτιαξαν πανό, τραγούδια, συνθήματα, ελπίδες για δικαίωση και αποκατάσταση της αλήθειας. Τώρα ήρθε η ώρα της απονομής δικαιοσύνης…».

Ένα άρθρο του δημάρχου Κερατσινίου Δραπετσώνας Χρήστου Βρεττάκου δημοσιεύτηκε πρωτομαγιάτικα στο ΠΑΡΟΝ της Κυριακής με τον τίτλο "Κερατσίνι – Δραπετσώνα: Μια διαρκής μάχη για τα αυτονόητα". Σ'αυτό το άρθρο (στο τέλος) ο δήμαρχος θέτει για μια ακόμα φορά τα τέσσερα μεγάλα προβλήματα του δήμου, προβλήματα που εδώ και δέκα χρόνια ρίχνουν την ποιότητα της καθημερινής ζωής και εκφέρει προτάσεις για την επίλυσή τους προς όφελος του κόσμου. Γι'αυτά τα προβλήματα ιδιαίτερα τα τελευταία έξι χρόνια δόθηκαν μάχες από το δήμο με όσες δυνάμεις διέθετε και με τους κλασσικούς τρόπους διεκδίκησης, όπως με συγκεντρώσεις και πορείες, με παρουσιάσεις τους στα ΜΜΕ και με προσφυγές στη δικαιοσύνη. Στο δια ταύτα κανένα από αυτά τα προβλήματα δεν έχει μπει μέχρι τώρα σε τροχιά επίλυσης. 

Η ακρίβεια, οι τιμές του ρεύματος που σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, οι μισθοί που χρόνια τώρα είναι από τους χαμηλότερους στην Ε.Ε, η ανεργία, που παρόλο που σημείωσε μια μικρή υποχώρηση εξακολουθεί να είναι η δεύτερη χειρότερη στην Ε.Ε μετά την Ισπανία, είναι όλα αυτά που προκαλούν δικαιολογημένα έντονα αρνητικά συναισθήματα σε μια μεγάλη πλειονότητα από αυτούς που ζουν κι εργάζονται σ'αυτή την χώρα. Είναι κάτι που το πιάνεις στον αέρα, το λένε και οι δημοσκοπήσεις και εύκολα το συμπεραίνει και η κοινή λογική.

Όσο περνούν οι μέρες τα μέτρα της κυβέρνησης αποδεικνύονται όλο και πιο ανεπαρκή, και οι κριτικές εστιάζουν και στο ότι δεν προνόησε να προλάβει το κακό. Όσο για τις αιτίες πολλές και σύνθετες.

Η γνώση της Ιστορίας, χωρίς υπεραπλουστεύσεις, πλαστογραφίες και παρερμηνείες, ερμηνεύει το παρόν, αλλά από μόνη της ούτε νομιμοποιεί πράξεις ούτε καν εξηγεί τα κίνητρά τους.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ δημιούργησε μια νέα γερμανική λέξη: «Putinversteher». Είναι αυτοί που δείχνουν κατανόηση στον Πούτιν, δικαιολογώντας την επίθεσή του στην Ουκρανία. Επιχειρηματολογούν κυρίως με αναφορές στην Ιστορία: στην υποτιθέμενη εθνοτική συγγένεια Ουκρανών και Ρώσων, στην υποστήριξη που προσέφεραν Ουκρανοί εθνικιστές στα γερμανικά στρατεύματα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στο υποτιθέμενο κληρονομικό δικαίωμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας να ασκεί επιρροή στα τέως ομόσπονδα κράτη της Σοβιετικής Ένωσης.