Μια ευφορία ένοιωθα τα 158' που έβλεπα την ταινία ΤΑΡ ( υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ταινίας 2023) του Τόντ Φίλντ (υποψήφιος για Όσκαρ σκηνοθεσίας και πρωτότυπου σεναρίου) με την Κέιτ Μπλάνσετ (υποψήφια για Όσκαρ α' γυναικείου ρόλου) και  της Μόνικα Γουίλι (υποψήφια για Όσκαρ μοντάζ).

Οι περισσότερες από τις ταινίες που μου άρεσαν πολύ, θυμάμαι ότι και συναισθηματικά με είχαν αγγίξει και βγαίνοντας από το σινεμά ήμουν για λίγο σε έναν άλλο κόσμο, κάτι που μ'αυτήν την ταινία δεν μου συνέβη. Παρόλα αυτά η ΤΑΡ με έβαλε για τα καλά στο κόλπο της και αν κάτι μπόρεσα να εντοπίσω, είναι πως μια, ας πούμε πνευματική διέγερση, με ηλέκτριζε. Υποθέτω ότι αυτή την προκάλεσε η περίτεχνη κινηματογράφηση της παθιασμένης αναζήτησης της τελειότητας που κυνηγά μέσα σε ένα μίζερο περίγυρο η πολυβραβευμένη μαέστρος Ταρ. 

Οι πρόσφατες διαρροές της διάσκεψης της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, σχετικά με την υπόθεση της νομιμοποίησης των εταιρειών διαχείρισης απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις, ήταν ένας «κεραυνός εν αιθρία» για τους χιλιάδες δανειολήπτες των οποίων τα δάνεια έχουν μεταβιβαστεί σε funds αλλά και στη δευτερογενή αγορά η οποία μάλιστα αναμένεται να επιταχυνθεί, καθώς εντείνονται οι πιέσεις για την επίτευξη των στόχων των μεγάλων τιτλοποιήσεων που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια με την στήριξη του μηχανισμού ΗΡΑΚΛΗΣ.

Αυτό το άρθρο περιλαμβάνει τα αποτελέσματα του α' γύρου των προεδρικών εκλογών στην Κύπρο που πραγματοποιήθηκαν την προηγούμενη Κυριακή, 5.2.23 και μια αναφορά στο ποιοι θα είναι οι αντίπαλοι στο β' γύρο που θα διεξαχθεί την Κυριακή 12.2.

Αλλά περιλαμβάνει και μία συνέντευξη της Κύπριας συγγραφέα Κωνσταντίας Σωτηρίου με αφορμή την κυκλοφορία του καινούργιου βιβλίου της  «Brandy sour», που εκτός από διάσημο κοκτέιλ είναι ο τίτλος ενός μυθιστορήματος 22 μικρών κεφαλαίων. Οι πρωταγωνιστές είναι 22 πρόσωπα τα οποία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εμπλέκονται με τον βίο και την πολιτεία του περίφημου κυπριακού ξενοδοχείου "Λήδρα Πάλας", ένα ξενοδοχείο που χτίστηκε το 1949 στο κέντρο της Λευκωσίας με την υπογραφή ενός εβραίου αρχιτέκτονα. Μέσα από γλυκόπικρα ποτά και αλμυρές ιστορίες, μέσα από συνταγές για τσάι λεβάντα, λικέρ κιτρομηλάκι και χαμένες ευκαιρίες, ο αναγνώστης παρακολουθεί το πώς η ανέγερση, η δόξα και η κατάρρευση ενός κτιρίου μπορεί να αντανακλά το χτίσιμο, τις «φασαρίες» και τον σπαραγμό μιας ολόκληρης χώρας.

Την επεξεργασμένη αυτή πρόταση την υπογράφουν οι:  Νικόλαος Κουρογένης, καθηγητής του Τμήματος Χρηματοοικονομικής και Τραπεζικής Διοικητικής και μέλος του Συμβουλίου Διοίκησης του Πανεπιστημίου Πειραιώς, Ιωάννης Β. Σίμος, αρχιτέκτων μηχανικός και Κανέλλος Τούντας, επίκουρος καθηγητής Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής Ανάλυσης Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Όσο για τους 5 ενδιαφερόμενους δήμους, 6 αν προσθέσουμε και τη Σαλαμίνα όταν συνδεθεί με το Πέραμα, είναι αυτονόητο ότι θα έπρεπε να είχαν ξεκινήσει τη διεκδίκηση ενός ακόμα μέσου σταθερού τροχιάς που θα εξυπηρετούσε τις περιοχές τους τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια πριν. Ιδού όμως μια ακόμα περίπτωση που ισχύει η βγαλμένο από τη ζωή σοφία "κάλλιο αργά παρά ποτέ". Το καλό είναι πως πριν λίγες μέρες ξεκίνησαν να προβάλλουν από κοινού οι 6 δήμαρχοι το αίτημά τους για το Μετρό στους δήμους τους. Αυτονόητο είναι επίσης πως αυτή η προσπάθεια αν βγαίνει στον αέρα όχι μόνο στις προεκλογικές περιόδους, αν πιέζει συστηματικά εκεί που πρέπει με επεξεργασμένες προτάσεις και καταφέρει να συμπεριλάβει όλους εκείνους που σκέφτονται αυτό το θέμα και το συζητούν, όπως οι συντάκτες αυτού του άρθρου, τότε είναι πιθανό να αποδώσει καρπούς πριν το γνωστό μας κόκκινο Μάη. 

Ντίνα Δασκαλοπούλου. Τρεις ομάδες, σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Βόλο διεκδικούν τα γηρατειά τους ως τον καιρό της ευτυχίας τους. Τι λέει στην «Εφ.Συν.» η Μαλάμω Στεργίου, ιδρύτρια της ομάδας «Συγκατοίκηση Ηλικιωμένων και ΜΗ - Φτιάχνω το Μέλλον μου!»

Στις 17 Ιανουαρίου του 1995, στις 6 παρά τέταρτο τα ξημερώματα, η γη άρχισε να τρέμει στη δυτική Ιαπωνία. Το επίκεντρο του σεισμού των 7,3 Ρίχτερ ήταν μόλις 20 χιλιόμετρα από το Κόμπε, όπου η καταστροφή ήταν βιβλική: 6.434 έχασαν τη ζωή τους στην πόλη που ισοπεδώθηκε. Ο σεισμός ανέσυρε όμως και μια λέξη από τα παλιά: «kodokushi» στα γιαπωνέζικα είναι η λέξη που περιγράφει τους ηλικιωμένους, ανύπαντρους ή χήρους, που ζουν μόνοι - κι ήταν πολλοί οι kodokushi (ή koritsushi όπως αποκαλούνται στα υπουργικά έγγραφα) που πέθαναν ολομόναχοι.