Ποιος θα το περίμενε αυτό; Να είναι πια αυτονόητο το βιντεοκλίπ για το πέρασμα ενός τραγουδιού στο κοινό. Στις μέρες μας φαίνεται πως αποτελεί αναχρονισμός το να ευχαριστιέσαι μουσική δίχως συνοδευτικά. Οι πάνω από τα σαράντα αλλιώς είχαμε μάθει και όσο νάναι δυσκολευόμαστε να προσαρμοστούμε στην νέα κατάσταση.

Όλοι μας διαλέγουμε αυτό που μας ταιριάζει. Δεν το πιστεύω αυτό. Ή να το πω καλύτερα, ισχύει, αλλά όχι απόλυτα. Θυμάμαι την εποχή της αμφισβήτησης που όλοι φορούσαν εκείνα τα λαδί τζάκετ. Ένα τζάκετ διάλεξα κι εγώ και το φορούσα χρόνια. Από άποψη αισθητικής δεν μου πήγαινε, αλλά ήταν ταμάμ ως σύμβολο της αντίθεσής μου στο καθεστώς.

Ζωγράφο του μήνα εμείς δεν αλλάζουμε. Γιατί όχι μόνο μας αρέσουν οι πίνακες του Στράτου, αλλά νομίζουμε πως όλο γίνεται και καλύτερος. Φτου  φτού να μη βασκαθεί.  Φυσικά, αν οποιοσδήποτε άλλος επισκέπτης μας μάς στείλει πίνακές του, μετά χαράς θα τους αναρτήσουμε κι αν μας αρέσουν κι όλας, ποιος στην χάρη μας.

Οι καλές τέχνες ήταν πάντα εφτά; Όχχιιιι. Έξι μας παρέδωσαν οι προγόνοι μας ( αρχιτεκτονική, γλυπτική, ζωγραφική, μουσική, ποίηση, χορός με τις αντίστοιχες μούσες τους ) κι έγιναν εφτά στις αρχές του 20ου αιώνα με τον κινηματογράφο. Και σήμερα πόσες είναι;

Την Παρασκευή 1/11 μέχρι την Κυριακή 11/11 θα διεξαχθεί το 54ο Κινηματογραφικό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το γεγονός είναι πως ο πολύς ο κόσμος δεν δίνει διάρα τσακιστή για όσα συμβαίνουν και παίζονται εκεί. Φυσικό είναι, αφού οι περισσότεροι απ'τους συνανθρώπους μας που παρακολουθούν ταινίες στα σινεμά, στα κανάλια ή στον υπολογιστή, δεν ελκύονται από τις λεγόμενες φεστιβαλικές ταινίες. Όχι μόνο αυτές που προβάλλονται στη Θεσ/νίκη, αλλά και σε όλα τα φεστιβάλ του κόσμου. Που όμως, έχουν κι αυτές το δικό τους κοινό.

Η Επιτροπή Ελέγχου Δαπανών και Εκλογικών Παρεμβάσεων, σε έλεγχο που πραγματοποίησε στα ηλεκτρονικά στοιχεία των παρατάξεων των  τελευταίων Δημοτικών και Περιφερειακών εκλογών στην Περιφέρειας Αττικής, κατέγραψε 87 παραβάσεις ( μόνο;) και επέβαλε πρόστιμα που ανέρχονται σε 800.000 ευρώ! 

Τα τραγούδια του Μάλαμα μας αρέσουν πιο πολύ από τις συνεντεύξεις του. Αυτήν την φορά όμως διαβάσαμε μία που μας άρεσε εξ ίσου με τα τραγούδια του. Δημοσιεύτηκε στην ATHENS VOICE στις 23 Οκτωβρίου και την πήρε ο Γιώργος Δημητρακόπουλος. Όπως ξέρουμε μια συνέντευξη για να βγει καλή χρειάζεται και οι δύο να είναι στα χάι τους, να νιώθουν μεταξύ τους τουλάχιστον μία συμπάθεια και να έχουν δουλευτεί ερωτήσεις κι απαντήσεις. Αυτή η συνέντευξη νομίζουμε πως τα είχε όλα αυτά.

Μας άρεσε ο Λού Ρήντ ( Νέα Υόρκη, 1942 - 2013). Όχι όπως κάποιοι άλλοι, αλλά πάντα υπήρχε γι'αυτόν μια θέση στην καρδιά μας.Πέρα από τα όμορφα τραγούδια του,μας άρεσε γιατί ήταν κι εντάξει τύπος.

Αυτή η φράση του τίτλου, είναι του Αντόνιο Πόρτσια ( 1885, Καλαβρία Ιταλίας - 1968, Μπουένος Άιρες). "Φωνές", ήταν ο τίτλος του μοναδικού βιβλίου που έγραψε. Αυτό το βιβλιαράκι, που κυκλοφόρησε το 1943, ήταν γεμάτο από παρόμοιες φράσεις που μοιάζουν με αφορισμούς και είναι σαν να αποπνέουν κάτι από την μυστική δύναμη που συνέχει ακόμα τον κόσμο.