Με τα χρόνια κατέληξα στο ότι το κύριο χαρακτηριστικό της τέχνης, που την κάνει διακριτή από άλλες δημιουργικές δραστηριότητες των ανθρώπων, είναι το ζευγάρι "τι λες και πως το λες".
Με τα χρόνια πάλι έχω φτάσει σε μία κατάσταση όπου νιώθω την ανάγκη να βγάζω το καπέλο σε έργα τέχνης όταν αυτά μου προκαλούν και λόγω του θέματος και λόγω της αισθητικής τους, μία πνευματική σε συνδυασμό με μία συναισθηματική, διέγερση. Όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει από ταινίες, τότε βγαίνοντας από το σινεμά είμαι για λίγο χρόνο εγώ ως ένας άλλος που πετάει κάπου αλλού. Και πάντα τέτοιες ταινίες μου γεννούν την επιθυμία κάποια στιγμή να τις ξαναδώ και συνήθως τις ξαναβλέπω, τώρα μάλιστα που διάφορες πλατφόρμες το επιτρέπουν. Το ωραίο είναι ότι τις περισσότερες φορές μου αρέσουν όσο μου άρεσαν την πρώτη φορά που τις είδα και το ακόμα πιο ωραίο είναι ότι υπήρξαν και ταινίες που μου άρεσαν πιο πολύ τη δεύτερη φορά. 

Με διαφορά στήθους μου άρεσε ο Καζαντζίδης, που γενήθηκε σαν σήμερα 29 Αυγούστου το 1931, από τον Μπιθικώτση. Αναφέρομαι στους δύο λαϊκούς τραγουδιστές που με άγγιξαν βαθιά. Να προσθέσω και τον Διονυσίου, αλλά ένα σκαλοπατάκι πιο κάτω. Ασυνείδητα, όταν ήμουν μια σταλιά παιδάκι και συνειδητά, λέμε τώρα, τα χρόνια που ήμουν από εκείνους τους μεγάλους που μέσα τους τριγυρνάει ένα παιδί. Τα τραγούδια, ιδιαίτερα του Καζαντζίδη, τα τραγούδησα πολλές φορές και μόνος μου και με φίλους και με αγνώστους μαζί και σε διαφορετικές φάσεις κι ένας λόγος ήταν ότι γινόμουν ένα με αυτά στους φλογισμένους ουρανούς τους. 

Κάποια στοιχεία της ζωής του που τα βρήκα ενδιαφέροντα. 

«Η σταθερή πορεία του κορωνοϊού δεν πρέπει να δημιουργήσει  εφησυχασμό καθ ότι το ΕΣΥ μαραζώνει λόγω μαζικών παραιτήσεων. Ο χειμώνας είναι δύσκολος λόγω της έξαρσης των ιώσεων» σχολιάζει ο Μιχάλης Γιαννάκος, πρόεδρος της Ομοσπονδίας εργαζομένων στα νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ).