Αυτά που κατά περιόδους χύμα τρέχουν μέσα μας και μας τρώνε, αυτά που γεννιούνται από σχέση αγαπητική και αφορούν τις δυσκολίες και τα όρια της συμβίωσης, οι κόμποι με άλλα λόγια που μπλοκάρουν τη φωτεινή ενέργεια, εμφανίζονται με όρους τέχνης στο «Πριν τα μεσάνυχτα».

Με εντυπωσίασε αυτή η είδηση που ήρθε από τη Σουηδία. Μου φάνηκε πως περιείχε μια στάλα αισιοδοξία. Και τι έλεγε; Έλεγε πως κάποιοι οδηγοί τρένων, όταν λόγω υπερβολικής ζέστης στις καμπίνες τους, αποφάσισαν το προηγούμενο καλοκαίρι να φορέσουνε σορτσάκια,

Υπάρχουν δισεκατομμύρια πληροφορίες και ειδήσεις που δεν θα τις μάθεις ποτέ σου, γιατί δεν τις χρειάζεσαι, γιατί δεν σ' ενδιαφέρουν, γιατί δεν ψάχνεις εκεί που πρέπει να ψάξεις, γιατί είναι απόρρητες, γιατί και να ήθελες να τις μάθεις δεν σου φτάνει ο χρόνος της ζωή σου.

Αν δεν έχετε μέχρι τώρα κατεβεί για μία βόλτα στο Πασαλιμάνι, μία ευκαιρία σας παρουσιάζετε τώρα, με αφορμή την καθιερωμένη εκδήλωση βιβλίου που οργανώνεται εκεί κάθε χρόνο. Που ακριβώς; Εκεί που είναι ο παραλιακός, ας πούμε πεζόδρομος, που φέρνει ένα γύρω αυτό το τραγουδισμένο φυσικό λιμανάκι.

Φυσάει τον χρυσό αέρα αυτό το άρθρο του Τσαγκαρουσιάνου, που δημοσιεύτηκε στην τελευταία lifo. Και τον φυσάει γιατί ανέπνευσε βαθιά από το θεϊκό υπερώο, αυτό της χαράς της ζωής ξεχνώντας για λίγο τους βάλτους της και την άβυσσο της ψυχής.

Το έβλεπα μήνες τώρα κουκουλωμένο. Και προχθές το είδα γυμνό. Η πρώτη εντύπωσή μου ήταν πως μου άρεσε. Το χάζεψα για λίγο και το ψιλοσκέφτηκα. Και βέβαια τραβάει το μάτι. Ίσως γιατί ξεχωρίζει, είναι διαφορετικό από τα άλλα που είναι τριγύρω του. Είναι και τσίλικο.

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μου αρέσει. Απο τις αρχές της δεκαετίας του '90, αν θυμάμαι καλά. Τότε είχε κυκλοφορήσει την "Η Αγία Νοσταλγία" του. Παραμονή μιας πρωτοχρονιάς πήγαμε όλοι οι φίλοι και κλειστήκαμε σε μια τρύπα, σ'ένα μια σταλιά μαγαζάκι κάπου στα Εξάρχεια. Τα ξημερώματα, θυμάμαι, πως όλοι συμφωνήσαμε δίχως πολλές κουβέντες, πως ο νέος χρόνος μας έφερε ένα σπάνιο δώρο.

Αυτά που συμβαίνουν το τελευταίο δεκαήμερο στην Τουρκία, ίσως πολλούς να τους ξαφνιάζουν. Δείτε τα δεδομένα. Ο Ερντογάν εδώ και μια δεκαετία έχει καταφέρει να αναδειχθεί σε έναν σπουδαίο ηγέτη που πέτυχε πολλούς από τους στόχους του κόμματός του.

Είναι όπως πηγαίνεις σε ένα σπίτι για να γιορτάσετε γενέθλια, που στην αρχή καταφθάνουν οι φίλοι και συγγενείς του εορταζόμενου, που όμως δεν γνωρίζονται μεταξύ τους κι έτσι κυριαρχεί μια αμηχανία, μια παγομάρα;

Την Ιστορία της πατρίδας μας και εν μέρει και του κόσμου, συστηματικά μας την μαθαίνουν στο σχολείο. Έτσι, τις περισσότερες φορές, όταν είμαστε παιδάκια, παπαγαλίζουμε καμαρώνοντας, εξαίσια γεγονότα και ηρωικές πράξεις.