Η κιν/γραφική ομάδα του 1ου  ΓΕΛ Κερατσινίου έχει με το σπαθί της φτιάξει μια ενδιαφέρουσα παράδοση στις μικρού μήκους ταινίες. Οι μαθητές που την στελεχώνουν ανανεώνονται χρόνο με το χρόνο αλλά υπάρχουν και κάποιοι καθηγητές με προεξάρχοντα διαχρονικά τον Γιάννη Παππά που την στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια. Κατάφερε λοιπόν αυτή η ομάδα να γυρίσει 7 ταινίες που βραβεύτηκαν στο φεστιβάλ Ολυμπίας Camera Zizanio που γίνεται κάθε χρόνο στον Πύργο Ηλείας. 

Για μια ακόμα χρονιά η ομάδα έκανε τα λόγια κινούμενες εικόνες γυρίζοντας την 8η ταινία της, την "Φο Μπιζού". Είμαι ένας από αυτούς που έχει δει όλες τις προηγούμενες ταινίες και αυτό που μου βγήκε αβίαστα είναι πως στη φετινή προέκυψε μια κατάκτηση σε επίπεδο κιν/γραφικής γραφής. Και εννοώ, κίνηση μηχανής, σύνθεση πλάνων και σκηνών, ρυθμού, παιξίματος ηθοποιών και μοντάζ, κ.ά. Με άλλα λόγια κατ'εμέ ανέβηκε κατηγορία. Έτσι αυθόρμητα ένα "μπράβο ρε παιδιά, άντε και εις ανώτερα" μου βγήκε να πω σ'αυτούς τους μαθητές που είναι φανερό ότι δούλεψαν με πάθος και σ'αυτούς τους καθηγητές που τους βοήθησαν να γυρίσουν αυτή την δεκάλεπτη ταινία. 

Σε όλα τα αθλήματα, το παν είναι η πάσα. Το έχει πει πολύ σωστά ο Παναγιώτης Γιαννάκης, δικαιωμένος από τη συμπεριφορά του όταν δρούσε στο παρκέ: η πάσα δίνει χαρά σε δύο, στον πασαδόρο και στον σκόρερ – και σε όλη την ομάδα. Αντίθετα, οι ατομιστίες (έτσι λέει η πιτσικαρία τις εγωπαθείς φιοριτούρες, δεκαετίες τώρα) καταστρέφουν τη συλλογική προσπάθεια. 

 Εχει φυσικά και η ντρίπλα τη χάρη της. Το διαπιστώνουμε άλλωστε και στα γήπεδα, από τα επιφωνήματα έκπληξης ή ενθουσιασμού κάθε φορά που ένα άδειασμα του αντιπάλου οδηγεί σε καλλιτεχνικούς χαρακτηρισμούς: ζωγραφιά, ποίημα κτλ. Μόνο οι πιο άμπαλοι όμως θα χειροκροτήσουν την ντρίπλα-για-την-ντρίπλα, ή μάλλον την ντρίμπλα που αποσκοπεί στον εξευτελισμό του αντιπάλου και στο τάισμα της ματαιοδοξίας του παίχτη που βλέπει το είδωλό του σαν κέντρο της μπάλας.

Κώστας Καλλίτσης. Γίνονται θαύματα στην Ελλάδα; Από μια πρώτη ματιά, ορισμένα από όσα συμβαίνουν μοιάζουν σαν θαύματα.

 Παράδειγμα, σε μια υπερχρεωμένη χώρα μοιράζονται επιδόματα και επιχορηγήσεις πολλών δισ. ευρώ με απλοχεριά, χωρίς αυστηρά κριτήρια ή άλλους, πεζούς, περιορισμούς. Με αυτόν τον τρόπο τροφοδοτείται η κατανάλωση, η κατανάλωση προκαλεί αύξηση του ΑΕΠ και ιδού το θαύμα: καταναλώνοντας –όχι επενδύοντας και παράγοντας– γινόμαστε πλουσιότεροι.

Θωμάς Κοροβίνης. Μου ζητήθηκε κάποιο μικρό διήγημα για ένα αφιέρωμα σ' αυτό που λέμε "κλιματική αλλαγή" και που μας έχει κάνει να καθόμαστε στα κάρβουνα. Το έγραψα σε πέντε λεπτά έχοντας καρφωμένη μέσα μου μια θλιβερή εικόνα από τότε που αντίκρισα τον ποταμό Βρύχωνα, όταν πρωτοανέβηκα προ πολλών ετών στον Άγιο Λαυρέντη στο Πήλιο.

Ιδού!

Βρυχάται ο Βρύχωνας, ο ωριός ποταμός στον Αι Λαυρέντη, βρυχάται απ’ τον πόνο του που μαγαρίζεται κάθε ώρα και στιγμή, με στομωμένες νεροφαγιές, φρακαρισμένες λακούβες, ύλη φερτή απ’ τα χωριά και τα δάση, μπουκάλες και ντεπόζιτα, σιδερένιες καριόλες και κομοδίνα από ξεπατωμένα νοικοκυριά, νάιλον στρώματα, γκαζοντενεκέδες και σκαφίδια, κιλοτάκια και βρακολάστιχα που δε λεν να σαπίσουν.

Γιάννης Πανταζόπουλος. Ο Έλληνας «φιλόσοφος της γεύσης» αφηγείται τη ζωή και τη συγγραφική πορεία του που συνδέθηκε με την τελετουργία του καλού φαγητού.

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη το 1945. Το σπίτι μας ήταν στο κέντρο της πόλης και συγκεκριμένα στην οδό Αγίας Σοφίας. Ήμουν το τρίτο παιδί μιας πενταμελούς οικογένειας. Εκεί έμεινα ως την ηλικία των οκτώ ετών, όταν και μετακομίσαμε οικογενειακώς στην Αθήνα. Για μένα η Θεσσαλονίκη παραμένει πάντοτε μια μυστήρια και γκρίζα πόλη. Δεν είναι τυχαίο ότι οι παιδικές αναμνήσεις που ακόμη κουβαλώ από κείνη την περίοδο έχουν να κάνουν με απόκοσμες εικόνες, βγαλμένες σαν από κινηματογραφική ταινία. Θυμάμαι πολύ έντονα την ομίχλη που σκέπαζε την πόλη, το γκρίζο χρώμα της θάλασσας αλλά και τους ψαράδες με τα καΐκια. Με γοητεύει το γκρι χρώμα και η μελαγχολία γιατί υπαινίσσεται καταστάσεις ενώ η ηλιοφάνεια είναι πολύ προφανής. Ωστόσο, η σχέση μου με τη Θεσσαλονίκη παραμένει ακόμη ένας ανολοκλήρωτος έρωτας. Δεν την κατέκτησα ποτέ.

Σαν σήμερα πριν από 100 χρόνια γεννήθηκε στις 24.11.1922 στο Πέτρογκραντ (Λένιγκραντ από το 1924 και μετά το 1991 κατόπιν δημοψηφίσματος η πόλη πήρε πάλι το αρχικό της όνομα Αγία Πετρούπολη). Όταν, εκεί γύρω στα τέλη του '70 κι αρχές του '80 άρχισα να διαβάζω τα ποιήματα του Αλεξάνδρου και το μυθιστόρημά του "Το κιβώτιο", γρήγορα συνειδητοποίησα πως από καιρό ήμουν έτοιμος να με πάρουν στα φτερά τους αυτά τα γραφτά του Αλεξάνδρου, καρποί του βίου του και των ονείρων του. Αυτό που με συνάρπασε εκείνα τα χρόνια ήταν ο ευτυχής συνδυασμός αισθητικής και περιεχόμενου που μέσω της τέχνης του, ιδιαίτερα στο Κιβώτιο, ήρθαν και έδεσαν, κι αυτό είναι κάτι που χαρακτηρίζει κάθε μεγάλο έργο.

Πιστεύω ότι συνομίλησα με τον Αλεξάνδρου την πρώτη δεκαετία της μεταπολίτευσης, αυτή της έντονης πολιτικοποίησης, που όμως όσο κι αν προσπάθησα τελικά δεν κατάφερα να στρατευτώ ψυχή τε και σώμα τι σε κάποιο από τα κόμματα της αριστεράς, κι αυτά δεν κατάφεραν να με κερδίσουν.

Γιώργος Ψωμιάδης. Η ταινία του Λουκά Παλαιοκρασά τοποθετεί το εκπαιδευτικό σύστημα στο επίκεντρο, εξερευνώντας το μέσα από τη ζωή και τα μάτια των μαθητών, και είναι μια κινηματογραφική καταγραφή που σε ξεβολεύει.

Δύο χρόνια. Μία κάμερα. Ένα δημόσιο ελληνικό σχολείο στην Αθήνα. Τα πρωινά στην τάξη της Γ' Λυκείου οι μαθητές βαριούνται αφόρητα, αγχώνονται, νευριάζουν. Οι περισσότεροι καθηγητές μοιάζουν βγαλμένοι από άλλο σύμπαν, έτη φωτός μακριά από αυτό των παιδιών, όπου ο λόγος είναι ξύλινος, η διδακτέα ύλη δεν χωράει σε σαράντα πέντε λεπτά και η παράδοση γίνεται υπό μορφή απαγγελίας σε ασφυκτικά γεμάτες αίθουσες.

Λίγοι φαίνεται να προσπαθούν να έρθουν κοντά στα παιδιά και να καταλάβουν τον κόσμο τους. Κάποιες φορές το πεδίο μοιάζει με σκηνικό από εμπόλεμη ζώνη. Καταλήψεις και αποβολές, καρέκλες στα παράθυρα και σφραγισμένες πόρτες. Η καθημερινότητα στη σχολική χρονιά; Χασμουρητά, τσιγάρα στα κλεφτά και, μέσα σε όλα αυτά, ως ξαφνικό «δώρο», η μοναξιά μιας καραντίνας που εμφανίστηκε από το πουθενά.

 Τα χρόνια που γυρίζαμε και μυρίζαμε το Jazz Club το είχαμε επισκεφτεί δυο τρεις φορές που πέρασαν μετά βαΐων και κλάδων στην μουσική μας μνήμη, παρότι βαμμένοι με τη τζάζ δεν υπήρξαμε ποτέ. Μας άρεσε βεβαίως αλλά κάποιες ιδιαίτερες στιγμές, σπίτι μας ή σε κάποια συγκεκριμένα στέκια με ταιριαστές παρέες. Και μας έφτιαχναν ιδιαίτερα οι κλασσικοί της Τζον Κολτρέιν, Λούις Αμστρόνγκ, Μάιλς Ντέιβις, Κιθ Τζάρετ, Τελόνιους Μόνκ και αρκετά χαρακτηριστικά κομμάτια, όπως ας πούμε το Take five του Γκέρσουιν, το Feeling good από την Νίνα Σιμόνε, το Strange fruit από τη Μπίλι Χολιντέι, κ.α. 

Το Τζάζ Κλάμπ υπήρξε η μητρόπολη της τζάζ στην Ελλάδα, απλωμένη σε ένα σπίτι στην Πλάκα. Όλα και όλοι εκεί μέσα έβαζαν το χεράκι τους για να αναδειχθεί η ξεχωριστή ατμόσφαιρα αυτής της μουσικής και το πετύχαινε με ένα σπιτικό τρόπο έτσι ώστε μετά χαράς βαφτιζόσουνα στο ελευθεριάζον πνεύμα της και γινόσουν ένα με τους άλλους θαμώνες, απολαμβάνοντας έτσι ως ενεργητικό κοινό τους εξαιρετικούς καλλιτέχνες που φιλοξένησε στα εφτά χρόνια που λειτούργησε.

Χριστίνα Γαλανοπούλου. Ας μην κάνουμε τους έξυπνους ή τους «σταλεγάκηδες». Υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που αυτή τη στιγμή, στ’ αλήθεια, όχι απλώς ζει το κλισέ και πέφτει από τα σύννεφα, αλλά απολύτως ειλικρινά υποφέρει και αποκαρδιώνεται από τις καταγγελίες εναντίον της «Κιβωτού του Κόσμου».

Ήταν τόσο απερίγραπτα οδυνηρές οι αλλαγές σε όλα τα πεδία της ζωής μας την τελευταία 20ετία, απουσίαζαν τόσο οι μεγάλες προσωπικότητες, ένα κάποιο όραμα, οι παρηγορητικές κινήσεις, η πραγματική, ανυστερόβουλη αγάπη, το κούρνιασμα, που το μόνο εύκολο ήταν ο κόσμος να πιστέψει σε κάποιον που ευαγγελιζόταν ότι φέρει όλα τα παραπάνω.

Σ.Δ. Το ότι ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, όταν μάλιστα η μετάφραση αυτού του εμβληματικού βιβλίου έγινε από το ελληνικό στοιχείο της Αλβανίας, δεν μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε ότι συν τω χρόνω θα μπολιαστεί η αλβανική κοινωνία με το δημοκρατικό αντισώμα εναντίον της χλωμής δημοκρατίας της. Το ευχόμαστε όμως και ένας σοβαρός λόγος είναι πως όσο καλύτεροι γενικά είναι οι γείτονές σου τόσο καλύτερος από κάθε άποψη τείνεις να γίνεις και εσύ.

Καλό είναι να έχουμε υπόψη για να μην χάνουμε το μέτρο ότι  στην αρχαιότητα δυο αιώνες και βάλε κράτησε ο αγώνας για να εδραιωθεί και στη συνέχεια να λάμψει η Αθηναϊκή Δημοκρατία. Γι'αυτήν δούλεψαν από την αρχή και σχεδόν στα τυφλά χιλιάδες Αθηναίοι και εκατοντάδες επώνυμοι πολιτικοί, φιλόσοφοι, καλλιτέχνες, έμποροι, στρατιωτικοί κ.α που χρόνο το χρόνο συνειδητοποιούσαν πως το υπό διαμόρφωση αυτό πολίτευμα ήταν πρωτόφαντο στην ιστορία της ανθρωπότητας που είχαν υπόψη τους. Και καθ'οδόν προτίμησαν συνειδητά αυτό το πολίτευμα όχι τόσο γιατί εξυπηρετούσε καλύτερα τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα των διαφόρων στρωμάτων της πόλης τους, όσο  γιατί επέλεξαν ως πιο σημαντική πλευρά της υπόστασής τους την προσωπική  συμμετοχή στη διαμόρφωση και επιλογή των λύσεων των προβλημάτων προς το συμφέρον της πόλης τους.