Σ.Δ. Αν θυμάμαι καλά δεν αγόρασα ποτέ δίσκο των Poll ούτε πήγα να τους ακούσω, μα ούτε έψαχνα στο ράδιο κάποιο τραγούδι τους. Όποτε όμως τύχαινε και τους άκουγα, δεν άλλαζα σταθμό και κάποιες φορές ήταν τέτοια η φάση που μια ήπια ευχαρίστηση την αισθανόμουν. Οι περίπου συνομήλικοι που τους άρεσαν, καλά παιδιά μου φαινόντουσαν, χαριτωμένα και εξωστρεφή με μια χαρούμενη πριγκιπική διάθεση. Δεν ξέρω όμως γιατί δεν ένιωθα κάτι να με ελκύει από τον κόσμο τους. Ίσως γιατί εκείνα τα χρόνια που μεσουράνησαν ένας φεγγαροκτυπημένος θυμός με ξεσήκωνε και μια εναλλασσόμενη διάθεση για τη χαρά από τις εντός εκτός κι επί τ'αυτά αλητείες με διαπερνούσε. 

Το θέμα όμως δεν είναι οι Poll αλλά ο Σταύρος Λογαρίδης που ήταν μέλος τους όταν μεσουρανούσαν και που πέθανε χθες στα 69 του από καρκίνο. Κάθε φορά πάντως που σχεδόν τυχαία τον άκουγα κάτι γραφόταν μέσα μου, αλλά η έκθεσή μου σε χιλιάδες τραγούδια που κυκλοφορούσαν συνεχώς και η βροχή του χρόνου που πέφτει ασταμάτητα το έσβηνε γρήγορα. Είχα μάθει όμως να τον αναγνωρίζω και από το μουσικό του στυλ και από την ωραία για μένα φωνή του και στο επιπλέον ήταν που μου άρεσε το πρόσωπό του και οι εκφράσεις του που απέπνεαν μια πηγαία φιλικότητα. Τον φανταζόμουν σαν ένα τύπο που θα'ταν δυνατός στις φιλίες του και καλός στην παρέα είτε ξεμέθυστος είτε μεθυσμένος. Αυτά τα ολίγα και καλά για τον συνομήλικο Λογαρίδη, που δεν του βγήκαν όλα τα χαρτιά παρόλο που έχει τα φόντα να πάρει πολλές παρτίδες.

Σχεδόν πάντα σε όλες τις εποχές, σε όλες τις κοινωνίες και σε όλους τους τομείς και θέσεις, από τους πιο ταπεινές έως τις πιο προχωρημένες, εμφανίζονται εμπνευσμένοι άνθρωποι που εργάζονται πολύ εις βάθος και εις πλάτος και καταφέρνουν να παράγουν, μόνοι τους ή σε συνεργασία με άλλους, ένα έργο που συνήθως επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα, σε μικρή η σε μεγάλη κλίμακα προς το καλύτερο τα πράματα και τους ανθρώπους. Αυτό συμβαίνει στην εποχή τους ή και μερικές φορές η επίδραση προκύπτει αργότερα. Αυτούς τους ανθρώπους οι κοινωνίες που πετυχαίνουν να τους προσέχουν, να συνομιλούν μαζί τους και να τους φροντίζουν σαν κόρη οφθαλμού είναι αποδεδειγμένο ότι κάποια στιγμή θα κτυπήσουν κορυφές σε μερικά πεδία. Είναι πολύ πιθανό να αποδειχθεί ότι ένας απ'αυτούς είναι ο 74 χρονος σήμερα Άγγλος οικονομολόγος στο Κέιμπριτζ στο Ιλιννόις και στο Λονδίνο Guy Standing, ο εμπνευστής του Βασικού Εισοδήματος που με όσα επεξεργάστηκε σχετικά με αυτό αρκετοί θεωρούν ότι θ'αφήσει το ίχνος του στην ανθρώπινη περιπέτεια. 

Η οδός Κανάρη είναι ένας μικρός δρόμος που περνάει μπροστά από την Ηετιώνεια Πύλη, που ελπίζουμε ότι κάποτε θα πρασινίσει και ο αρχαιολογικός της χώρος, από το πάρκο στο Καστράκι, που ήταν παρατημένο πάνω από τρεις δεκαετίες αλλά ξεκίνησε να κατασκευάζεται πριν τέσσερα χρόνια, από το καταπράσινο καφέ μπαρ Απρόοπτον και από το κουτσουρεμένο και εγκαταλελειμμένο δεκαετίες τώρα μίνι πάρκο Ηλία Ηλιού. 

Η Κανάρη είναι ένας από τους δύο ανατολικούς δρόμους που συνδέει τη Δραπετσώνα με τον Πειραιά και πιο συγκεκριμένα με την Πύλη Ε2. Στο μέσον της Κανάρη υπάρχει εκ κατασκευής ένα υπερυψωμένο διάζωμα που έχει στο μέσον του χώμα.

Όταν πρωτοκατασκευάστηκε το διάζωμα, πριν τέσσερις περίπου δεκαετίες αν θυμάμαι καλά, σ'αυτό το διάζωμα φυτεύτηκαν δενδράκια και θάμνοι, αλλά ο δήμος Δραπετσώνας δεν τα φρόντισε τότε κατάλληλα, έτσι ώστε στο τέλος άντεξαν με τη βοήθεια των δυνάμεων της φύσης καμιά δεκαριά. 

Σ.Δ. Το Δάσος της οικονομίας εμείς οι κοινοί θνητοί μπορούμε να το δούμε στο μυαλό μας ως μία εξ αποστάσεως θολή εικόνα και πάντα από χαμηλά. Να διακρίνουμε όμως τα δένδρα, τους θάμνους, τα κιόσκια και τα ξέφωτα, τα ποτάμια και τα ρυάκια, τους δρόμους και τα μονοπάτια, αυτό εμείς είναι πολύ δύσκολο να το πετύχουμε, όσο οξυμένη πνευματική όραση κι αν διαθέτουμε, όσες αξιόπιστες πηγές πληροφοριών κι αν έχουμε εντοπίσει. Άρα για να πάρουμε μία ιδέα επαφιόμαστε στους ειδικούς, με ένα το κρατούμενο, τα δένδρα που βλέπουμε στην καθημερινότητά μας. Που το πιο ασφαλές κριτήριο που διαθέτουμε είναι το αν για τις βασικές μας ανάγκες επαρκούν τα έσοδά μας, έστω και τσίμα τσίμα, ή όχι. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα των ανοιξιάτικων ημερών είναι πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού τείνει στο να τα βγάζει πέρα όλο και πιο δύσκολα. 

Συνέντευξη του καθηγητή Γιώργου Κάργα στον Γιάννη Ελαφρό

►     Τι συμβαίνει με τις τιμές των τροφίμων; Φταίει ο πόλεμος ή οι ανατιμήσεις είχαν ξεκινήσει νωρίτερα;

Το ράλι με τις τιμές των τροφίμων είχε ξεκινήσει αρκετά πριν εκδηλωθεί ο πόλεμος στην Ουκρανία.

    Η έκθεση της Τράπεζας Πειραιώς για τις εξελίξεις στην αγροτική παραγωγή το 2021, δηλαδή αρκετά πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, αναφέρει ότι «η διεθνής αγορά των αγροτικών προϊόντων συνέχισε να καταγράφει υψηλές αποδόσεις για μια ακόμη χρονιά (δείκτης αγροτικών προϊόντων +26,61% το 2021)» και σημειώνει ότι «πρόκειται για την τέλεια αγροτική καταιγίδα αφού οι τιμές των τροφίμων βρίσκονται στα υψηλότερα επίπεδα της τελευταίας δεκαετίας».

Πολλοί είναι οι αρθρογράφοι κλάσεως στα ΜΜΕ που έχουν φιλοτεχνήσει μια μεγάλη εικόνα του πολέμου της Ουκρανίας, είτε αναδεικνύοντας τους βαθύτερους λόγους που εισέβαλλε η Ρωσία στη γειτονική της χώρα, είτε φωτίζοντας αυτά που παίζονται από την έκβαση του πολέμου. Αυτά τα άρθρα που κυκλοφορούν ελεύθερα και στο διαδίκτυο, επιτρέπουν στον κάθε πολίτη που ενδιαφέρεται για τα τι και τα πως αυτού του πολέμου να υιοθετήσει, αν το έχει ανάγκη, μία από τις μεγάλες εικόνες, βασικά με ασυναίσθητο κριτήριο το ποια πηγή έχει μάθει να εμπιστεύεται, ή συνειδητά να φτιάξει ο ίδιος μια μεγάλη προσωπική εικόνα συνθέτοντας τις απόψεις των ειδικών που του έκαναν κλικ. 

Το "άρθρο" του νομπελίστα οικονομολόγου Πολ Κρούγκμαν που ακολουθεί, δημοσιεύτηκε στους New York Times και είναι ένα από αυτά που θα το βάλω δίπλα σε κάποια άλλα για να φτιάξω την ας πούμε "δική" μου μεγάλη εικόνα. Μία εικόνα που στο κέντρο της έχει την επιλογή μου να υποστηρίζω τους Ουκρανούς που μάχονται για την ελευθερία της πατρίδας τους από τους κατακτητές και τους Ρώσους που εναντιώνονται σ'αυτόν τον πόλεμο και στο αυταρχικό καθεστώς του Πούτιν, απαιτώντας την απόσυρση του ρωσικού στρατού από την Ουκρανία.