Η μουσική ομάδα, που ιδρύθηκε το 1999 και έκτοτε φροντίζει να δίνει το «παρών» με σπουδαίες μουσικές βραδιές αλλά και με τη διοργάνωση της Διεθνούς Συνάντησης για το Ρεμπέτικο κάθε καλοκαίρι στη Σκύρο, μιλάει στον Θανάση Λαζαρίδη γι’ αυτό που αγαπά περισσότερο.

Η μουσική ομάδα των «Παραπεταμένων» -Σπύρος Γκούμας, Γιώργος Μακρής, Φωτεινή Καράμπαμπα, Δημήτρης Μακρής, Σοφία Κονταράτου, Μυρτώ-Κατερίνα Φατούρου- από την ίδρυση της, το 1999, ασχολείται με τη διατήρηση και τη διάδοση του ρεμπέτικου τραγουδιού. Κοινός τους τόπος η αγάπη για το ρεμπέτικο και το λαϊκό γενικότερα, αλλά και η επιλογή τους να παίζουν ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια μέχρι το 1955.

Σπύρος Μανουσέλης. Αναζητώντας μια επιστημονική εξήγηση για την αινιγματική προέλευση της συνείδησης από τη μη συνειδητή ύλη.

Στις μέρες μας, η έρευνα των δομών και των λειτουργιών του εγκεφάλου επέτρεψε όχι μόνο την καλύτερη κατανόηση της συνείδησης, αλλά και την προσομοίωσή της από ευφυείς μηχανές.

Για να μπορεί να απαντήσει κανείς σε αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να γνωρίζει ποια θεωρούνται σήμερα τα αναγκαία δομικά και τα ικανά λειτουργικά στοιχεία για την πιστοποίηση της συνειδητότητας, όχι μόνο των ανθρώπων ή των άλλων ζώων αλλά και των νέων ευφυών μηχανών.

Σ.Δ. Με συγκίνησε μ'εκείνο το μυστήριο τρόπο που μας συγκινεί ένα απλό έργο τέχνης αυτό το μικρό άρθρο για το Πολυτεχνείο, με έπεισε για την προσέγγισή του που πατάει στα βιώματα της αρθρογράφου καθώς και ένιωσα ότι βρίσκομαι πολύ κοντά όταν μιλά για τα μεγάλα προβλήματα του σήμερα και του αύριο. Πιστεύω ότι ένας λόγος που προέκυψε αυτό το διαμαντάκι είναι ότι η αρθρογράφος ήταν μία από τους χιλιάδες νέους και νέες που πυρετωδώς τάιζαν εκείνες τις τρεις αναπάντεχες μέρες τη φωτιά του Πολυτεχνείου. Ένας άλλος είναι προφανώς το χάρισμα του να μπορείς να κεντάς με τις κλωστές αυτών που ένιωσες, σκέφτηκες και έζησες τα όνειρα που σε έφτιαξαν για να γίνεις ένα με άλλους, φίλους, γνωστούς και αγνώστους, στον αγώνα για ζωή, χάρισμα που για μένα η αρθρογράφος το έχει και το δούλεψε.  

Evi Tzanetti. Τρακ και αμηχανία. Πολλά χρόνια σιωπής για μένα και δεν είναι μόνο η απόσταση από τα έδρανα είναι και η νέκυια, το πένθος για ένα γεγονός που σφράγισε την ζωή μας. Όπως με τον θάνατο ενός πολύ αγαπημένου προσώπου που μετά δεν μπορείς ν’ αναπαράγεις την εικόνα του, όπως μας εξήγησε ο αγωνιστής, ψυχίατρος στην συνέχεια, Νίκος Σιδέρης. 

Σ.Δ (ομιλών ως συμπάσχων παρατηρητής).                               

Οι απωθητικές πλευρές της Συριζέϊκης Αριστεράς ήταν εκεί χρόνια πριν. Απλά τα τελευταία δύο χρόνια, σε μία περιρρέουσα που κριτική και αυτοκριτική ήταν στο άντε γεια σ'αυτό το αρχηγικό κόμμα (αρχηγικό και αριστερό δεν είναι σχήμα οξύμωρο στην εποχή μας;) πήραν κεφάλι και οδήγησαν όσους δεν έφυγαν με θλιμμένη καρδιά, στο να βγάλουν φόρα παρτίδα, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, τον χειρότερο εαυτό τους. Ναι, αυτόν που η εχθροπάθειά του έδινε προς κάθε κατεύθυνση τα ματωμένα ρέστα της. Η αυτοκαταστροφική μανία όσων στελεχών, μελών και φίλων ψηφοφόρων απέμειναν, έπαιρνε κεφάλια με υπερωρίες. Κι όλοι αυτοί οι αριστεροί, χούλιγκαν πια, οδηγήθηκαν σε μια αξιοθρήνητη κατάσταση. Προφανώς τα επιφανή στελέχη έχουν και τη μεγαλύτερη ευθύνη γι'αυτά τα απερίγραπτα χάλια, αλλά πως γίνεται και πάντα είναι αυτοί που δεν ντρέπονται καθόλου για το λάδι που ρίχνουν στη φωτιά, ε πώς;

Nicolas Sevastakis.Τραγωδία τα πρόσωπα που προαναγγέλλονται για την κυβέρνηση Τραμπ. Πρόσωπα και ιδέες που κηρύσσουν πόλεμο στις δημόσιες υπηρεσίες. στην όποια ιδέα κοινωνικής δικαιοσύνης και στα δικαιώματα. Ένας κλιματικός, πολιτικός και πολιτισμικός εφιάλτης που χρειάζεται διαρκή κινητοποίηση διανοητικών και κυρίως κοινωνικών δυνάμεων. Νομίζω ότι ένα συμπέρασμα που πρέπει να βγει από την περίοδο των πολυκρίσεων και της αστάθειας που ζούμε αφορά και το χώρο των πολιτικών ιδεών και της ευρύτερης δημόσιας κουλτούρας:

Κυριακή Μπεϊόγλου. Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ικαρος το εμβληματικό βιβλίο του Μάνου Χατζιδάκι «Τα σχόλια του Τρίτου». Η πρώτη έκδοση του βιβλίου είχε γίνει το 1980 από τις εκδόσεις Εξάντας, σε επιμέλεια του Γιώργου Χρονά.

Όταν σχολιάζω, γίνεται μεσημέρι. Και θα πρέπει να λογαριάζω την πνευματική δεκτικότητα ορισμένων νεαρών δημοσιογράφων, νεαρών τρόπος του λέγειν, που περιφέρονται αυτάρεσκα σαν μύγες πάνω απ’ τα εφήμερα ερωτήματα, πιστεύοντας ακράδαντα πως γνωρίζουν τις απαντήσεις και, το χειρότερο, πιστεύοντας πως ασκούν εξουσία με το να πηγαινοέρχονται αδιάκοπα μες στις σκανδαλοθηρικές λεπτομέρειες των εντόπιων γεγονότων. Επίσης θα πρέπει να αποδεικνύω τ΄ αυταπόδεικτα, για να μην τύχει και θιγούνε πρόσωπα, σχήματα ιερά, οργανισμοί δημόσιοι και δημοσίου δικαίου, γραφεία ιδιαιτέρων και υπουργεία». 

Ποιήματα του Γκανά έχω διαβάσει αρκετά και παρόλο που δεν είχα ίχνος από την ηπειρώτικη κρυψίνοια κατάφεραν και μου μίλησαν. Μάλλον ένα άλλο μέρος του εαυτού μου, δυσπρόσιτο και στριμωγμένο είδε φως σε αυτά, φως σκληρό μεν αλλά φιλικό δε. Και τους κτύπησε την πόρτα. Και διάβασα αρκετά, γιατί κάθε φορά που τα διάβαζα ένιωθα ότι με άνθιζαν κι έτσι αναζητούσα κι άλλα.

Δεν ξέρω όμως γιατί δεν μου έβγαινε να πηγαίνω στις παρέες μου με τα φαναράκια τους υπό μάλης, αυτό δε μπόρεσα ποτέ μου να το εξηγήσω.          Το ότι τα αγάπησα σημαίνει επίσης ότι δεν θα πεθάνει όσο ζω εγώ και όλοι όσοι τα πήραν στην αγκαλιά τους και ας τον θάψουν τώρα οι αγαπημένοι του, αυτοί που θα συνεχίσουν να τον αγαπούν και θα τους πονάει πολύ η δια παντός απουσία του.

«Άφησα το σχολείο για να κερδίσω 21.00$ την εβδομάδα.

Η αμοιβή του δασκάλου μου είναι 17.78$ την εβδομάδα.»

(Η φωτογραφία είναι από διαδήλωση των δασκάλων το 1930 στις Η.Π.Α με αίτημα την αύξηση των χαμηλών μισθών τους)

Οι αμοιβές των εκπαιδευτικών στην χώρα μας (και όχι μόνο) είναι απελπιστικά

χαμηλές. 

Οι νέοι συνάδελφοι συνήθως χρειάζονται στήριξη των γονέων τους ενώ παλιοί

και νέοι συχνά καταφεύγουν σε μια δεύτερη δουλειά. 

Μοιάζει ως εάν να έχει γίνει αποδεκτό ότι οι εκπαιδευτικοί αν στηρίζονται μόνο

στον μισθό τους πρέπει να πένονται.  

Κοινωνία και πολιτεία δεν δίνουν δεκάρα. Μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Είδηση της Παρασκευής το βράδυ Παναγίτσα μου: Την απαλλαγή του Βαγγέλη Μαρινάκη και τριών ακόμη ατόμων για την υπόθεση του ναρκόπλοιου Noor 1 αποφάσισε με βούλευμα το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Πειραιά.

Η κρίση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιά για τον εφοπλιστή Βαγγέλη Μαρινάκη και τρεις συνεργάτες του, σχετικά με την εμπλοκή τους στην υπόθεση του πλοίου «Noor One», είναι απαλλακτική.