Μου έρχεται να απαντήσω ναι και μετά μου βγαίνει το όχι. Αυτό το κυκλοθυμικό ν'όχι προσπάθησα να το αποκρυπτογραφήσω και να μεταφέρω στο συνειδητό την αμφιθυμία του που με πηγαινοφέρνει από τον φούρνο στην κατάψυξη, από το ζενίθ στο ναδίρ. Κάπου να ισορροπήσω βρε παιδί μου κι εγώ... αχ, ας το πιάσει η λογική μου και να το χτυπήσει κάτω σαν χταπόδι. Ετσι να κατασταλάξω, για να μπορέσω να συζητάω ψύχραιμα και με επιχειρήματα για τις επόμενες μελετημένες κινήσεις μας.

όπως πετυχημένα έγραψε η ιστοσελίδα luben και πρέπει οπωσδήποτε να μάθουμε το όνομά της για να την συγχαρούμε. Τον Κώστα Ζουράρι τον διαβάζαμε πολλά χρόνια πριν στον "Πολίτη" του Ελεφάντη. Ώσπου ο Άγγελος διαπίστωσε πως αυτός και κάποιοι ακόμα αρθρογράφοι του "Πολίτη" στα ευφορικά χρόνια του '80 κυλούσαν προς τους Νεορθόδοξους και ως γνήσιος μαρξιστής τους έκλεισε την πόρτα.

Αυτό μόνο με μύγες εξηγείται. Δηλαδή για να σου αρέσει ο Γκοντάρ κάποια μύγα θα σε τσίμπησε κάποτε δίχως να το πάρεις είδηση. Και από τότε όλες οι ταινίες του σε ανεβάζουν σε διάφορα ύψη. Παραμένοντας στον χώρο του σινεμά, το ίδιο θα συνέβη και με τον Όζου, με τον Ντράγιερ και με τον Μπέργκμαν, με τον Μπονιουέλ, τον Ιοσελιάνι, τον Τζάρμους και τον Μπρεσσόν, τον Κασσαβέτη, και τον Ρομέρ, το ίδιο και με τον Ταρκόφσκι. Με μύγες εξηγούνται κι αυτοί.

Ήρθε ο καιρός να διευκρινίσουμε πως όταν λέμε "Τοπικές δημιουργίες" θεωρούμε ως τόπο τη Γη. Το αντίθετο δηλαδή στο "τοπικές" είναι το "εξωγήινες". Αναγκαστήκαμε να διευρύνουμε την έννοια του τοπικού γιατί μετά από τρεισήμισι χρόνια λειτουργίας κανείς από αυτούς που δημιουργούν σ'αυτήν την πόλη (Πειραιάς και πέριξ δήμοι) δεν έχει την επιθυμία να αναρτήσει τα έργα του στη Σταγόνα ( αν την ξέρει φυσικά). Κανείς; Όχι,υπάρχει ένα Πειραιώτικο χωριό, ο ζωγράφος Στράτος Μάκρας, που σε μηνιαία βάση μας στέλνει τα νέα έργα του. Α ναι, κι άλλο ένα, ο λογοτέχνης Γιώργος Τσιρίδης που στέλνει κάποια κομμάτια από ανέκδοτα έργα του. 

Καμιά φορά σκέφτομαι πως αν ο πατέρας μου αντί να μου αγόραζε κάποια παιχνίδια τότε που ήμουν μικρός, μου τα έφτιαχνε ο ίδιος χρήζοντας εμένα βοηθό του, ίσως τα χέρια μου τώρα να πιάνανε. Όμως τα χέρια του πατέρα μου μόνο μαχαίρια πιάνανε για να κόβει τα κρέατα στο χασάπικό του.

Ότι μέσα σε δυο βδομάδες έχουμε μπει σε έναν δρόμο όπου δεν ξέρουμε που ακριβώς θα μας βγάλει, είναι κάτι που όλοι το καταλαβαίνουμε. Το αξιοσημείωτο είναι πως επί του παρόντος η τακτική που ακολουθεί η κυβέρνηση προς την Ε.Ε για τη διαχείριση του χρέους μας, φαίνεται να έχει τη συναίνεση της πλειονότητας του λαού. Που για πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια απελπισίας ελπίζει έστω και σε μια ηλιαχτίδα και γι'αυτό την προτιμά από την άλλη και ας γνωρίζαμε το εγγυημένο made in τρόικα δρομολόγιό της. 

Πιο κοντά από άλλες σκέψεις βρίσκεται στην δική μου αίσθηση των πραγμάτων της ανάγνωσης της πραγματικότητας και της χάραξης πορείας, που έκανε με τις προγραμματικές δηλώσεις χθες Κυριακή, 8.2.15, στη Βουλή, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ένα μικρό άρθρο. Το ανάρτησε ένας μπλογκερ που χαίρει εκτίμησης στην μπλογκόσφαιρα, ο old boy. Και ο τίτλος αυτού ΔΥΝΑΜΗΣ.

Δυο χρόνια κλείνει το κίνημα δίχως μεσάζοντες στον Πειραιά και αύριο Κυριακή 8 Φεβρουαρίου, με αποκριάτικη διάθεση το γιορτάζει. Η αφίσα δίπλα μας δίνει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες. Ακολουθεί ένα σημείωμα του Λιμανιού της Αγωνίας γι'αυτά τα δύο χρόνια και κατόπιν μια ιστορική προσέγγιση των παζαριών της Ανατολής όπως τα φωταγώγησε ο κ. Ζάζος Παπαζαχαρίου.

Πηδούσε από την χαρά του ο Αναστόπουλος και μαζί του πηδούσα κι εγώ μέσα μου. Ο λόγος; Ο ΟΦΗ, η ομάδα, που ο θεός να την κάνει ομάδα, κέρδισε τον ΠΑΟΚ. Για να καταλάβετε τη διαφορά όσοι δεν παρακολουθείτε τα ποδοσφαιρικά - όπου όλο και περισσότεροι πείθονται για το διπλό ανάμεσα στη γηπεδική και την εξωγηπεδική δράση - ο ΟΦΗ είναι κάτι σαν την Ελλάδα και ο ΠΑΟΚ, σε επίπεδο δύναμης και χρηματοδότησης και βοήθεια Παναγιάς, είναι μια Σαρκοζική Γαλλία.

Την Κροατία δεν τη γνωρίζαμε. Την μάθαμε στις αρχές της δεκαετίας του '90. Μέχρι τότε όλα αυτά τα σημερινά κράτη (Σλοβενία, Βοσνία, Σερβία, Π.Γ.Δ Μακεδονίας, Μαυροβούνιο) αποτελούσαν την Γιουγκοσλαβία. Αέρινοι ποδοσφαιριστές, ευφάνταστοι μπασκετμπολίστες και μυαλωμένοι προπονητές ήταν στις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας λίστας των αστέρων. Και κάτι ξεχωριστοί κινηματογραφιστές όπως ο Κουστουρίτσα ( ο Μάρκες των Βαλκανίων), ο Μακαβέγιεφ, κ.ά.