Σ.Δ. Τζορτζ Στάινερ (Νεϊγί συρ Σεν Γαλλίας, 1929 - Κέιμπριτζ, 2020), ένας από τους αγαπημένους μου δοκιμιογράφους και κριτικούς που πιστεύω ότι μου άνοιξε λίγο τα ματάκια μου. Όταν στα τέλη της δεκαετίας του ενεννήντα διάβασα για πρώτη φορά βιβλία του αισθάνθηκα ότι είχα χάσει που δεν τον είχα εντοπίσει χρόνια πριν. Τι δυνατά επιχειρήματα, τι ευρυμάθεια και τι οξύ κι ευαίσθητο πνεύμα. Για τα γούστα του έγραφε ο άνθρωπος, όπως όλοι μας δηλαδή όταν μιλάμε για θέματα τεχνών και γραμμάτων, αλλά με τέτοιες αναλύσεις και κριτικές που πάλευαν να τα περιορίσουν όσο είναι δυνατόν ώστε να γίνονται θέματα υπό συζήτηση. Κάπως έτσι άνοιγε εκείνα τα απρόσμενα δρομάκια από τον χώρο του πολιτισμού στο πνεύμα μας ερεθίζοντάς το με στόχο μια ζωή πιο αληθινή και πιο ελεύθερη. Βιβλία του που μου άρεσαν: Περί λόγου τέχνης και ζωής, Η σιωπή των βιβλίων, Δέκα (πιθανοί) λόγοι για την μελαγχολία της σκέψης, Errata, Οι Αντιγόνες.

Σ.Δ . Από τις 20 ταινίες που παρουσιάζουν στο Αθηνόραμα ως τις πιο "ερωτικές ταινίες όλων των εποχών" (τι υπερβολικός τίτλος) οι Γιάγκος Αντίοχος - Χρήστος Μήτσης και που όλες μου άρεσαν (εκτός από το Nymphomaniac που δεν την έχω δει ακόμα) ξεχωρίζω αυτές που για διαφορετικούς συνειδητούς και ασυνείδητους λόγους μου έφτιαξαν κάποιες απρόσμενες διαθέσεις, απ'αυτές που όταν βγαίνεις από το σινεμά αλλού πατάς κι αλλού βρίσκεσαι. Οι ταινίες λοιπόν αυτές είναι οι Betty Blue, Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι, Προσοχή πόθος, Έξαψη και Η ζωή της Αντέλ. Να προσθέσω επίσης στην λίστα των 20 την ταινία του Αλέξη Δαμιανού "Ευδοκία"(1971) απ'όπου και η φωτό, που με είχε ξετρελάνει και την ταινία του Φρανσουά Τρυφώ "Η γυναίκα της διπλανής πόρτας" (1981) που είχα "ταυτιστεί" και με τους δύο πρωταγωνιστές. Προφανώς θα υπάρχουν κι άλλες, αλλά δεν έχω οργανωμένο αρχείο παρά μόνο την συναισθηματική μνήμη, που όπως και να το κάνουμε όσο περνούν τα χρόνια ευτυχώς και δυστυχώς αδυνατίζει. 

δεν ένιωσα κάτι να με συνεπαίρνει, αλλά αυτό μπορεί να εξηγείται μόνο από το ότι είμαι ένας 68χρονος που δεν παίζει καθόλου video game παιχνίδια; Κι αυτή η επιτυχία στον κόσμο των μικρών ταΐζει το χάσμα γενεών ή απλώς είναι μια αναπόφευκτη διαφορά; Εσάς σας άγγιξε; Σ.Δ. 

Tο κανάλι του 19χρονου Γιώργου Χρόνη (ItsOnlyskillz) στο YouTube είναι ένα από τα πιο ανερχόμενα gaming channels στην Ελλάδα. Μέσα στον ενάμιση χρόνο λειτουργίας του κατάφερε να ξεπεράσει τους 300.000 συνδρομητές. Μέχρι πρότινος, αυτό που μπορούσε κανείς να δει εκεί ήταν video και live streams για παιχνίδια, με τα οποία δίνουν ραντεβού οι εκατοντάδες χιλιάδες θεατές του.

Πριν από μερικές μέρες, ένα trap κομμάτι, συνοδευόμενο από ένα ιδιαίτερο clip, έκανε ξαφνικά την εμφάνισή του, σκαρφαλώνοντας μέσα σε λίγες μέρες στο Νο1 των τάσεων. Αυτό που το έκανε ξεχωριστό είναι ότι βασιζόταν σε όλα του τα επίπεδα σε έναν gaming χαρακτήρα.

Η επίσκεψη:   Τρεις καλοί φίλοι (Λάκης, Νίκος κι Οδυσσέας ) πήγαν να φάνε το σταφύλι την Κυριακή 7.2 στη ΝΑΦΘΑ. Αποτέλεσμα της επίσκεψης αυτής είναι ένα βίντεο (6.40') με φωτογραφίες που υπάρχει στο τέλος.

Τι εστί ΝΑΦΘΑ; Μία πρώην βιομηχανία που παρήγαγε ναφθαλίνη. Τα τελευταία 25 χρόνια όταν οι ντόπιοι λένε ΝΑΦΘΑ εννοούν μία δημοτική έκταση 1.7 περίπου στρεμμάτων που βρίσκεται επί της Προποντίδας στην δυτική άκρη της Χαραυγής Κερατσινίου απέναντι από τον Νέο Μόλο Δραπετσώνας και πάνω από την παραλιακή περιφερειακή λεωφόρο. Εκεί μέσα υπάρχουν 7 κτίρια και 2 δεξαμενές. Αυτό πάντως που αποτελεί αδιαμφισβήτητο είναι το γεγονός ότι για ένα τέταρτο του αιώνα ο Δήμος στο δια ταύτα εγκατέλειψε στην μοίρα του αυτόν τον χώρο που του ανήκει. 

Ελπίζω πως οι φίλοι και φίλες θα μου συγχωρήσουν το μικρό ατόπημα αυτοπροβολής. Ένα βιβλίο, ένα ερευνητικό και συγγραφικό ταξίδι που διήρκεσε 23 χρόνια ώσπου να φτάσει εδώ. Το αποτέλεσμα είναι οι 600 σελίδες για την πόλη μας τον Πειραιά στους δύο αιώνες της νεώτερης εξέλιξης του: από τον πρώτο ιδρυτικό πυρήνα γύρω από τον Άγιο Σπυρίδωνα και του Τσελέπη ως τις μεταπολεμικές γειτονιές του Περάματος, της Αμφιάλης και του Άνω Κορυδαλλού,

Καλά λόγια για το "Αλάτι της γης", την εκπομπή του Λάμπρου Λιάβα που μεταδίδεται κάθε Κυριακή μεσημέρι (1- 3μ.μ) από την ΕΡΤ 1, έχουμε ξαναγράψει. Είναι μία από εκείνες τις λίγες τηλεοπτικές εκπομπές που προσπαθούμε να βλέπουμε όποτε προβάλλονται. Αυτή την Κυριακή (7.2.21) το πρόγραμμα είχε τρία νέα έθνικ ελληνικά συγκροτήματα. Και όχι μόνο πήραμε μία χαρά αλλά, υπερβάλλοντας προφανώς, σαν να ερωτευτηκάμε όλες τις κοπέλες των συγκροτημάτων και γίναμε φίλοι με τα αγόρια. Το σίγουρο είναι ότι ευχαριστηθήκαμε το αποτέλεσμα της προσπάθειας αυτών των μουσικών να μπολιάσουν μουσικές άλλων πολιτισμών με αυτές του πολύριζου δικού μας και αντιστρόφως. Χαρήκαμε επίσης που οι εμπνευσμένοι τους ήχοι έγιναν για μια ακόμα φορά η αιτία να γνωρίσουμε νέους ανθρώπους, νέες φάτσες και εκφράσεις, καινούργια ονόματα, με λίγα λόγια αισθανθήκαμε ένα αεράκι φρέσκο να φυσάει στ'αυτιά μας κι από κει στην καρδιά μας. Πάμε καλά.                                                                                                        Το βίντεο (110') στο τέλος

Η καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου Δέσποινα Παπαδοπούλου και ο Πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου Γιάννης Ιωαννίδης ανοίγουν τον φάκελο των κινδύνων που ελλοχεύουν για τη δημοκρατία στην εποχή των πανδημικών απαγορεύσεων απατώντας στις ερωτήσεις του Νίκου Γιαννόπουλου.

Απαγορεύσεις. Περιορισμοί. Lockdown. Οι όροι αυτοί εισέβαλλαν αιφνιδιαστικά στη ζωή μας τον τελευταίο χρόνο κατά τον οποίο συνυπάρχουμε υποχρεωτικά με τον ζόφο της πανδημίας του κορονοϊού. Στην αρχή οι όποιοι περιορισμοί έγιναν απολύτως αποδεκτοί, αφού πάνω από όλα τέθηκε ο στόχος του ελέγχου του ιού. Εν συνεχεία, όμως, η καθολική αυτή αποδοχή άρχισε να "σπάει", όχι μόνο λόγω της φυσιολογικής ψυχολογικής κόπωσης του πληθυσμού από τον σχεδόν συνεχή εγκλεισμό, αλλά και από το γεγονός ότι πολλά από τα κυβερνητικά μέτρα έμοιαζαν -και ήταν- υπέρ το δέον σκληρά, στα όρια του αντιδημοκρατικού.