Ελένη Ε. Νανοπούλου
Την Σιμόνα Κόσακ την είχαν αποκαλέσει μάγισσα γιατί συνομιλούσε με ζώα, του Βασίλη Λαμπόγλου, στο fb
«Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα» είχε πει ο Μενέλαοs Λουντέμης.
Έλια Ψυλλάκη: «Η επιστήμη πηγαίνει στους Έλληνες»
Η καθηγήτρια του Πολυτεχνείου Κρήτης, που συμπεριλήφθηκε στους 100 κορυφαίους επιστήμονες στον τομέα της Αναλυτικής Χημείας για το 2021, μιλάει στο Μάκη Προβατά.
Η Έλια Ψυλλάκη είναι καθηγήτρια Υδατικής Χημείας στη Σχολή Χημικών Μηχανικών και Μηχανικών Περιβάλλοντος στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Για το 2021 συμπεριλήφθηκε στους 100 κορυφαίους, πιο επιδραστικούς επιστήμονες στον τομέα της Αναλυτικής Χημείας (2021 Power List of the 100 most influential analytical scientists). Οι έρευνές της είναι πάνω στην ανάπτυξη καινοτόμων μεθόδων ανίχνευσης ιχνο-ποσοτήτων οργανικών ρύπων σε περιβαλλοντικά δείγματα. Θελήσαμε μια συζήτηση μαζί της, αφού έτσι κι αλλιώς, όπως έγραψε ο Ρεμπώ, «η επιστήμη είναι η νέα Αριστοκρατία».
Symphony for eight - Philip Glass - Cello Octet Amsterdam
Ο Φίλιπ Γκλας (Βαλτιμόρη,1937 ) είναι Αμερικανός μουσικός και συνθέτης . Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους και γνωστότερους συνθέτες του 20ού αιώνα, καθώς επίσης και ως ο ιδρυτής του κινήματος του μινιμαλισμού στη μουσική, με μεγάλη επίδραση στο χώρο του. Ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του κλασικιστή, πράγμα που αποδίδει στις κλασικές σπουδές του στη μουσική.
Αφού παρακολούθησε μαθήματα στο Ινστιτούτο Πίμποντι της Βαλτιμόρης, ο Γκλας γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου σε ηλικία 15 ετών, από όπου και αποφοίτησε με πτυχίο στα μαθηματικά και τη φιλοσοφία. Μετά την αποφοίτησή του σε ηλικία 19 ετών, ήταν αποφασισμένος να γίνει συνθέτης. Για το λόγο αυτό μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου και γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών Τζούλιαρντ.
Φοίτησε δίπλα στη Νάντια Μπουλανζέ.
H ταινία ντοκουμέντο της Finos Film για την απελευθέρωση της Αθήνας στις 12.10.44 – Ηταν απαγορευμένη κι αργότερα χαμένη για 55 χρόνια
Του ΑΓΓΕΛΟΥ ΜΕΝΔΡΙΝΟΥ
Για 55 χρόνια ένα φιλμ – ντοκουμέντο διάρκειας έντεκα λεπτών εθεωρείτο χαμένο. Το σωστό είναι ότι ήταν κρυμμένο. Κι όμως, σε αυτό ήταν αποτυπωμένη μια σημαντική στιγμή της ελληνικής ιστορίας: Η απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς.
Ο Φιλιποίμην Φίνος, ο ιδρυτής της Finos Film, με την κάμερα στο χέρι εκείνο το πρωινό της 12ης Οκτωβρίου 1944 κατέγραφε μοναδικές στιγμές. Όχι, μόνο, τη χαρά του πλήθους, αλλά και τον τελευταίο Γερμανό που κατέβασε την σβάστκα από την Ακρόπολη! Ήθελε να ετοιμάσει ένα «ζουρνάλ» όπως λεγόντουσαν, τότε, τα «Επίκαιρα» που έδειχναν οι κινηματογράφοι στο διάλειμμα των ταινιών.
Agnoulita Hats, ένα καπελάδικο στη Νίκαια που είναι σε λίστα των 10 καλύτερων καταστημάτων χειροποίητων αντικειμένων της Amazon
Το καπέλο ακόμα και σήμερα είναι η απόλυτη εμμονή κάθε fashionista. Είναι τάση. Δεν μας προστατεύει μόνο από τον ήλιο, τη βροχή και το κρύο, μας δίνει στυλ από το πρωί ως το βράδυ!
Σε αρκετές χώρες το καπέλο είναι θέμα κουλτούρας. Άνδρες και γυναίκες κυρίως σε Αγγλία, ΗΠΑ, Καναδά και Αυστραλία δεν μπορούν να πάνε σε καμία τελετή χωρίς το συγκεκριμένο αξεσουάρ, την ίδια ώρα που στην Ελλάδα πολλοί το θεωρούν παλαιομοδίτικο.
Τα τελευταία χρόνια το καπέλο φαίνεται να επιστρέφει στη μόδα και στη χώρα μας, ωστόσο είναι σχετικά δύσκολο να βρεις καταστήματα που πουλάνε χειροποίητα καπέλα.
"Κάθε πράγμα στη θέση του, τριάντα τρεις ιστορίες του Όλιβερ Σακς
Νίκος Μπακαουνάκης. Ο κορυφαίος νευρολόγος Όλιβερ Σακς ( Λονδίνο, 1933-Νέα Υόρκη, 2015) μας παρασύρει σε απίθανους μικρόκοσμους κλινικών περιπτώσεων αλλά και ζώων, φυτών, πραγμάτων και βιβλίων μέσα από τριάντα τρεις ιστορίες που διαβάζονται σαν αυτοβιογραφικά διηγήματα στη συλλογή «Κάθε πράγμα στη θέση του».
O ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΝΕΥΡΟΛΟΓΟΣ Όλιβερ Σακς είναι πιο λογοτέχνης από πολλούς μεγάλους λογοτέχνες. Μεγάλο μέρος του παγκόσμιου κοινού τον ανακάλυψε και τον αγάπησε για την καθηλωτική και ταυτόχρονα απελευθερωτική δύναμη της αφήγησής του μέσα από το βιβλίο του Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο, ιστορίες ασθενών που είναι παγιδευμένοι σε νευρολογικές διαταραχές.
1989;;;;
ΣΤΟ ΔΙΣΚΑΔΙΚΟ
Παραμονές Χριστουγέννων και κατέβαινα σοβαρή στο υπόγειο του καταστήματος με τους δίσκους. Όχι ότι μου άρεσε αυτή η έκφραση ή ότι τη «φορούσα» επίτηδες. Όλο σκεφτόμουν. Το «σοβαρή» το ένιωθα «σκεφτική» κι οι άλλοι γύρω μου το έβλεπαν «σκυθρωπή». Και βέβαια δεν ήταν που με απασχολούσαν συνεχώς τα μεγάλα της ζωής και άλυτα ζητήματα. Τώρα για παράδειγμα έπρεπε να διαλέξω δίσκους για δώρα εφήβων. Οπωσδήποτε δε γινόταν να τους πάρω αυτά που θα ήθελα εγώ να ακούσω. Θυμόμουν έντονα το παραλήρημα της νεολαίας όταν βγήκε στη σκηνή ο Μπρους σε κείνη τη μεγάλη συναυλία για τη Διεθνή Αμνηστεία. Τι αγωνία τις μέρες πριν, θα γίνει τελικά ή θα αναβληθεί. Την ώρα που πηγαίναμε στο στάδιο προσπαθούσα να κοντρολάρω το νευρικό μου σύστημα. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα δω και θ΄ακούσω ζωντανά αυτούς τους μεγάλους σταρ και κυρίως το Στινγκ.
«Στο Σταυροδρόμι Ιστορίας και Λογοτεχνίας. Οκτώ κείμενα», νέα κυκλοφορία ελεύθερα προσβάσιμη στο διαδίχτυο
που επιμελήθηκαν ο Γεράσιμος Μέριανος κι ο Νικήτας Σινιόσογλου, είναι ελεύθερα προσβάσιμο στη σειρά των ψηφιακών εκδόσεων του Ινστιτούτου Ιστορικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών σε μορφή .epub και .pdf. Είμαστε ιδιαιτέρως περήφανοι και χαρούμενοι για το συλλογικό και πρωτότυπο αυτό εγχείρημα:Ο αρχιτεκτονικός πλούτος του Πειραιά – 3.500 κτίρια εξαιρετικής ιστορικής και πολιτισμικής αξίας σώζονται ακόμη
Κατερίνα Ροββά. Ξεκίνησε, για πρώτη φορά στην ιστορία, η καταγραφή του αρχιτεκτονικού πλούτου του Πειραιά. Υπολογίζεται ότι περίπου 3500 κτίρια χτισμένα την περίοδο 1840-1940, οικοδομήματα εξαιρετικής ιστορικής και πολιτισμικής αξίας, σώζονται ακόμη στην πόλη.Το σπουδαίο παρελθόν του αντικατοπτρίζεται σε μερικά από τα αριστουργηματικά του κτίρια, που μοιάζουν να διηγούνται μνήμες από το παρελθόν: η Οικία Πατσιάδου, σε σχέδια Ερνέστου Τσίλερ, το σπίτι της οικογένειας Στρίγκου που έγινε πίνακας διά χειρός Τσαρούχη, ο πέτρινος πύργος στο Πασαλιμάνι ή το κτίριο του κινηματογράφου Χάι Λάιφ, που οικοδομήθηκε το 1925, πρόβαλε την πρώτη ομιλούσα ταινία στην πόλη και έγινε αργότερα έδρα της Γκεστάπο.
Κλεινόν Άστυ | Οι προσφυγικοί συνοικισμοί, μια εκπομπή της Μαρίνας Δανέζη στην EΡΤ
Η παραγκούπουλη στο Δουργούτι -μετέπειτα Νέο Κόσμο- και ο λεγόμενος Ασύρματος ή Ατταλιώτικα στη δυτική πλαγιά του λόφου του Φιλοπάππου, είναι δύο από τους γνωστότερους συνοικισμούς της πόλης που δεν υπάρχουν πια.
Προσφυγικοί οικισμοί της φτώχειας και των τραγικών συνθηκών διαβίωσης που έμειναν στη συλλογική θύμηση των Αθηναίων χάρις κυρίως τον κινηματογραφικό φακό του παλιού ελληνικού σινεμά.
Βέβαια δεν ήταν οι μόνοι. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε, όταν με τη Μικρασιατική Καταστροφή στη χώρα φτάνουν περίπου 1.3 εκατομμύρια άνθρωποι (το 1/5 σχεδόν του τότε πληθυσμού της), με μεγάλο μέρος εξ αυτών να καταφεύγει στην Αθήνα και τον Πειραιά;