O Olgaç Bozalp συνδυάζει το ντοκιμαντέρ με τη στυλιζαρισμένη εικόνα για να χαρτογραφήσει τόσο τις διαφορετικές πορείες όσο και τις διαφορετικές αιτίες της μετανάστευσης.

Αντλώντας από την προσωπική του εμπειρία, το έργο του Bozalp αφηγείται την οικουμενική ιστορία της ανθρώπινης μετακίνησης μέσα από συχνά παιχνιδιάρικες και παράλογες εικόνες, που φέρουν όμως δύσπεπτους συμβολισμούς.

Στη συλλογή Leaving One for Another, που κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο Void, φωτογραφίες-ντοκουμέντα που τραβήχτηκαν στα ταξίδια του Bozalp διανθίζονται και αντιπαραβάλλονται με σκηνοθετημένες παρεμβάσεις που δημιουργήθηκαν σε συνεργασία με τον καλλιτεχνικό διευθυντή Raphael Hirsch.

Πέτρος Λινάρδος Ρυμόν. Ο Γεράσιμος Σαπουντζόγλου, καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, μιλά στην «Εποχή» για τον δημόσιο έλεγχο του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και την αναθεώρηση του καθεστώτος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

-Καθόλη την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας μετά τη δεκαετία του ‘80, το τραπεζικό σύστημα μπόρεσε να επιβάλει την ισχύ του, την ανεξαρτησία και την κερδοφορία του. Τούτο, τη στιγμή που ο παραγωγικός τομέας χαρακτηριζόταν από μια βαθιά κρίση και μια σχετική συρρίκνωση του δυναμικού του, ενώ ταυτόχρονα συνέτρεχε η υπερχρέωση του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Μπορούμε να πούμε ότι κατά την περίοδο αυτή, μετά τη δεκαετία του ‘80 ως την πρώτη δεκαετία του 2000, διαμορφώθηκε ένα μοντέλο οικονομικής πολιτικής που δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει στη βαθιά κρίση του 2009;

Παναγιώτης Διαμαντής. Κατά τα τελευταία 20 χρόνια στην Ελλάδα, κυρίες και κύριοι, έχουμε χάσει 232 συνανθρώπους μας εξαιτίας των όλο και πιο συχνών ακραίων καιρικών φαινομένων (πυρκαγιές, πλημμύρες, καύσωνες κ.λπ.). Και οι επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης έχουν κοστίσει τεράστια ποσά στην ελληνική Οικονομία – και θα συνεχίσουν να κοστίζουν και στο άμεσο μέλλον, σύμφωνα με σχετικές αναλύσεις της Τράπεζας της Ελλάδας.

Πρόκειται για διαπιστώσεις του Ιδρύματος Μποδοσάκη, το οποίο παρέδωσε προ ημερών στο κράτος ένα ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης για τα επόμενα χρόνια, εργασία μεγάλης ομάδας Ελλήνων και ξένων επιστημόνων, με σκοπό την όσο το δυνατόν καλύτερη αντιμετώπιση της κατάστασης.

Νίκος Μπακουνάκης. Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΓΑΤΑΣ ΚΑΙ ΟΣΑ ΑΥΤΗ μπορεί να μας διδάξει είναι το θέμα του νέου βιβλίου του Τζόν Γκρέι, ομότιμου καθηγητή στο London School of Economics. Πρόκειται για μια πανέξυπνη, διασκεδαστική και στοχαστική παρατήρηση της ζωής και της συμπεριφοράς της γάτας, που οδηγεί σε σκέψεις, διαπιστώσεις και αναθεωρήσεις για τα θέματα της ευτυχίας, του δίκαιου, του άδικου, της ηθικής, της μοναξιάς, της ευζωίας, του χρόνου, της ψυχής, του θανάτου, της αγάπης.

Αν λάβουμε, μάλιστα, υπόψη μας ότι οι γάτες δεν είναι παρεμφερείς περιπτώσεις ενός και μοναδικού τύπου και ότι η καθεμιά είναι μοναδική και διαθέτει περισσότερη ατομικότητα από πολλούς ανθρώπους, τότε το νόημα της ζωής, όπως το δείχνουν οι γάτες, έχει πολλές όψεις.

Θοδωρής Αντωνόπουλος. Ήταν πράγματι θετική για την Ελλάδα η φετινή χρονιά, και γιατί; Πόσο έχει βελτιωθεί η εικόνα και ποιες είναι οι νέες προκλήσεις διεθνώς;

Απομένουν μόλις οκτώ χρόνια για τον στόχο που θέσαμε, να τερματιστεί μέχρι το 2030 το AIDS ως παγκόσμια υγειονομική απειλή. Οι οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές και νομικές ανισότητες χρειάζεται να αντιμετωπιστούν άμεσα, καθώς αυξάνουν τους κινδύνους μιας πανδημίας (κάτι που είδαμε άλλωστε να συμβαίνει και με τον κορωνοϊό). Οι κυβερνήσεις οφείλουν να κινηθούν τολμηρά και υπεύθυνα σε αυτή την κατεύθυνση και κάθε άτομο οφείλει να συμβάλει όπως μπορεί στην απάλειψη των ανισοτήτων», αναφέρει το δελτίο Τύπου της φετινής καμπάνιας της UNAIDS με κεντρικό σύνθημα «Εξισώστε».

Άρης Δημοκίδης. Αναρωτιέμαι πώς θα αντιμετώπιζε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος την αναφορά στο πρόσωπό του σήμερα απ’ την Μέγκαν Μάρκλ, η οποία ολοκλήρωσε την πρώτη σεζόν του Archetypes με δύο στίχους του Έλληνα ποιητή

Το πιθανότερο είναι ότι θα ξίνιζε και ίσως θα εξοργιζόταν κιόλας που παίρνουν τους στίχους του και τους κάνουν πασπαρτού, όμως κατά βάθος μπορεί και να ένιωθε μια μικρή, παιδική χαρά μαθαίνοντας πως τα τελευταία χρόνια το μεγαλύτερο ελληνικό viral παγκοσμίως είναι δικό του.

Ακούγοντας το κλείσιμο του επεισοδίου της Μαρκλ, χάρηκα που επιτέλους κάποιος τον ανέφερε ονομαστικά, σε σχέση με τη viral φράση.

Τίνα Μανδηλαρά. Η μυθιστορηματική βιογραφία του Δημήτρη Στεργίου, γνωστού ως «Μπέμπη» είναι ένας δημιουργικός φόρος τιμής σε μια θρυλική μορφή με τραγικό τέλος.

«ΚΑΘΕ ΛΑΪΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ, ας είναι σύντομο, είναι ένα πλήρες έργο τέχνης, είναι μια ολόκληρη ταινία, ένα μυθιστόρημα, μια παράσταση στο θέατρο, κάθε λαϊκό τραγούδι φυλάει ένα κομμάτι παρμένο μέσα απ’ τη ζωή, το μπουζούκι, ο ήχος που βγάζει, είναι τακίμι με τον ανθρώπινο πόνο, γι’ αυτό κολλάνε μαζί του εκείνοι που σηκώνουν κάποιο σταυρό», γράφει με ενάργεια ο Θωμάς Κοροβίνης στο νέο του βιβλίο, μια μύχια καταγραφή όχι μόνο της ένδοξης λαϊκότητας, την οποία γνωρίζει όσο λίγοι, αλλά και η βιογραφία μιας σπάνιας προσωπικότητας, καταραμένης μαζί και απόλυτα ευλογημένης από το άπιαστο ταλέντο της τέχνης του, ενός βιρτουόζου του μπουζουκιού που, καθώς λέγεται, ήταν ο καλύτερος που πέρασε από τη χώρα, μαζί με τον Μανώλη Χιώτη.