Η Βυζαντινολόγος-ιστορικός και πρόεδρος του Δ.Σ. του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου των Δελφών αφηγείται τη ζωή της στον Γιάννη Πανταζόπουλο

 Γεννήθηκα στον Βύρωνα τον Αύγουστο του 1926. Οι γονείς μου ήταν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και συγκεκριμένα από τα Μουδανιά. Είμαι το έκτο παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας. Όμως, αν και τελευταία, ήμουν το «γρουσούδικο», το «κακορίζικο». Όλοι με προσφωνούσαν ως «το μικρό» και απευθύνονταν σ' εμένα σε ουδέτερο γένος. Ο πατέρας μου είχε δύο καΐκια με τα οποία είχε φέρει την οικογένεια στην Ελλάδα από τη Μικρά Ασία. Την ημέρα που γεννήθηκα τα δύο αυτά καΐκια βούλιαξαν στις Φλέβες της Βουλιαγμένης. Γι' αυτό και με θεωρούσαν κακότυχο παιδί.

Ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός «Νισύριο» εστιάζει στη δημιουργία ενός πιο «πράσινου» περιβάλλοντος διαβίωσης στο νησί.

 Η Νίσυρος, αυτό το ξεχωριστό ηφαιστειακό νησί των Δωδεκανήσων, μαγνητίζει όλο και περισσότερους επισκέπτες τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο το νησί πάσχει από έλλειψη πόσιμου νερού, κάτι που αναγκάζει τους μόνιμους κατοίκους αλλά και τους επισκέπτες του να καταναλώνουν εμφιαλωμένο. Αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής είναι η μεγάλη συγκέντρωση πλαστικών απορριμμάτων –μερικοί τόνοι πλαστικών σκουπιδιών σε ένα νησί 42 τετραγωνικών χιλιομέτρων– και αυτό που προκύπτει είναι το επείγον ζήτημα της διαχείρισής τους.  

Από την Τάνια Η. Μαντουβάλου

Η  ψυχική πίεση από την καραντίνα και τον πολυήμερο εγκλεισμό, είχε ως συνέπεια να αυξηθεί σημαντικά η  χρήση ναρκωτικών  και αντικαταθλιπτικών ουσιών, αναφέρει στο DailyPharmaNews,  ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας του Τμήματος Χημείας του ΕΚΠΑ, καθηγητής Νικόλαος Θωμαΐδης. Επισημαίνει ακόμη ότι το αίσθημα κινδύνου για απώλεια της υγείας του πληθυσμού, οδήγησε σε πιστή εφαρμογή των προτροπών για χρήση συγκεκριμένων φαρμάκων, από τις υπηρεσίες υγείας.  

Αλέξανδρος Διακοσάββας: Μας περιγράφουν ποιες ιδιαιτερότητες παρουσίασαν οι πόλεις και οι κάτοικοι σε σχέση με τον τρόπο που βίωσαν τον εγκλεισμό.

 ΚΑΘΩΣ ΤΟ ENTER, το καινοτόμο πρόγραμμα του Ιδρύματος Ωνάση που αναθέτει σε καλλιτέχνες απ' όλον τον κόσμο να δημιουργήσουν μέσα σε 120 ώρες, μπαίνει στην έβδομη εβδομάδα του, τα νέα έργα που θα κάνουν πρεμιέρα στο ψηφιακό κανάλι του ιδρύματος τοποθετούνται αυτήν τη φορά κάτω από μια άτυπη θεματική ομπρέλα. Τέσσερις καλλιτέχνες που βίωσαν την καραντίνα σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη αποδίδουν την αίσθηση της πόλης ή της περιοχής τους, το «εδώ και τώρα», στο οποίο ο δημόσιος χώρος ξαναγίνεται δικός μας, σε ισάριθμα βίντεο. Τους ζητήσαμε να μας περιγράψουν ποιες ιδιαιτερότητες παρουσίασαν οι πόλεις και οι κάτοικοι σε σχέση με τον τρόπο που βίωσαν τον εγκλεισμό, καθώς και τις δικές τους καλλιτεχνικές ανάγκες που τους οδήγησαν σε αυτές τις δημιουργίες. 

Οι αιρετοί της Αττικής χαρακτηρίζουν τιμωρητικό για όσους κάνουν ανακύκλωση τον νέο κανονισμό τιμολόγησης απορριμμάτων του ΕΔΣΝΑ ● Ζητούν αναστολή των νέων χρεώσεων μέχρι να συζητηθεί εξαντλητικά το θέμα που απειλεί να τινάξει στον αέρα τους προϋπολογισμούς των δήμων.

Ομαδικά πυρά κατά της Περιφέρειας Αττικής εκτοξεύτηκαν από τα μέλη της Περιφερειακής Ενωσης Δήμων Αττικής (ΠΕΔΑ) έπειτα από την αιφνίδια και «πειρατική», όπως καταγγέλθηκε, απόφαση που ελήφθη από τον Ειδικό Διαβαθμιδικό Σύνδεσμο Νομού Αττικής (ΕΔΣΝΑ), με διά περιφοράς συνεδρίαση την περασμένη Παρασκευή, για τον νέο κανονισμό τιμολόγησης της διαχείρισης απορριμμάτων.

Το e-book του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας Αγώνας σε Καιρούς Αβεβαιότητας: Ανθρώπινα Δικαιώματα και Πανδημία είναι πλέον διαθέσιμο για download και είμαστε πολύ ευτυχείς για αυτό!

Αποφασίσαμε να εκδώσουμε αυτό το e-book την περίοδο που δουλεύαμε από τα σπίτια μας. Η αμηχανία των πρώτων εβδομάδων του lockdown και η γενικότερη ανασφάλεια μπροστά στον κορονοϊό προστέθηκε σε μία γενικότερη ανησυχία σχετικά με την κατάσταση των ανθρώπινων δικαιωμάτων στον κόσμο μας. Νέα εποχή, νέα καθήκοντα θα μπορούσε να ειπωθεί από κάποιον/α.

Ο 81χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας που για δεκαετίες διηύθυνε τις πολιτιστικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας, αφηγείται τη συναρπαστική καριέρα του στη Lifo.

Γεννήθηκα το 1939 στη Δημητσάνα της Αρκαδίας, ένα ιστορικό χωριό της Πελοποννήσου. Τόπος ορεινός, άγριος και βουνίσιος. Μεγάλωσα την εποχή του Πολέμου, της Κατοχής και του Εμφυλίου. Από τα παιδικά μου χρόνια μού έχουν αποτυπωθεί πολύ έντονα τραγικές εικόνες σκληρής βιαιότητας. Ο ξυλοδαρμός ήταν καθημερινή πρακτική στο χωριό. Χειροδικίες στο σπίτι, στη γειτονιά, όπως και στο σχολείο. Δεν τολμούσες να αντιμιλήσεις στον δάσκαλο και σε έδερνε χωρίς να φέρεις αντιρρήσεις. Ήμουν ο τρίτος από το τέλος μιας δωδεκαμελούς πολύτεκνης οικογένειας. Ήμασταν δέκα παιδιά: οκτώ αγόρια, δύο κορίτσια.