Φώτα; Μοτέρ; Πάμε ... όλα τα προηγούμενα (13)
Να ήμουνα η δασκάλα στην ταινία "Οι δύο ληστές" - Butch Cassidy (1866-1909) and the Sundance Kid (1867-1908). Δε θυμάμαι το όνομά της. Θυμάμαι όμως ότι ήταν απόγευμα Κυριακής, ο μπαμπάς μου είχε πάει στον Ολυμπιακό κι εγώ, η μαμά και ο Βασίλης (ο μικρός μου αδελφός) είμασταν στο μεγάλο κρεββάτι και χουχουλιάζαμε. Έξω φυσούσε κι έκανε πολύ κρύο.
Πώς τα καταφέρνει πάντα αυτός ο – δε θα τον έλεγες και συμπαθητικό χαρακτήρα- ηθοποιός να παίζει καλά σε κάθε ρόλο που υποδύεται και να σε κάνει κατά κάποιο τρόπο, να ζηλεύεις τον τρόπο με τον οποίο κινείται, μιλάει, δικηγορεί, φλερτάρει, οδηγάει κι εδώ μπορούμε να προσθέσουμε μια oλόκληρη λίστα από δραστηριότητες! Ο λόγος φυσικά για τον Τομ Κρουζ.
Το χωριό μου βρίσκεται στα ελληνοαλβανικά σύνορα σε υψόμετρο 1100 μέτρων. Βρίσκεται δηλαδή σε μια περιοχή γεμάτη ιστορία αλλά και πολλές ιστορίες. Έχω ακούσει πολλές ιστορίες, μου άρεσαν αυτές από παιδί πιο πολύ από τα παραμύθια.
9η) Ο εσωτερικός μονόλογος στη Χρυσή Εποχή
Συντάκτης Κώστας Πουλέτσος
Εσωτερικός μονόλογος, τι γνωρίζουμε γι' αυτόν; Έχουν γραφτεί
πολλές σελίδες και οι περισσότερες αναφέρουν ότι εξυπηρετεί
"ψυχολογικούς" σκοπούς και ότι πάνω σε αυτόν τον σκοπό
οφείλεται η χρήση του και η επιτυχία του. Είναι όμως ακριβώς
έτσι;
«Είναι προτιμότερο να μην ταξιδέψεις μ’έναν νεκρό άνθρωπο». Μ’αυτή τη ρήση του Ανρί Μισώ (Αρδένες, 1899-Παρίσι, 1984) ως μότο, αρχίζει η ταινία «Ο Νεκρός» ( The dead man ). Αλλά γιατί είναι προτιμότερο; Έχω παρατηρήσει πως όταν ταξιδεύεις με νεκρό κινδυνεύεις διπλά. Κινδυνεύεις που αυτός ως νεκρός δεν καταλαβαίνει Χριστό και παίζοντας διαρκώς με το θάνατο, αδιαφορεί σε τι μπορεί να σε μπλέξει.
Ο Μότορσαϊκλ Μπόι είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου αμερικάνικους κινηματογραφικούς μύθους. Είναι η περίπτωση ενός νεαρού που ωρίμασε ταξιδεύοντας πάνω σε μια μοτοσικλέτα στους χάιγουεϊ της απέραντης ενδοχώρας της Αμερικής κάνοντας το γνωστό ταξίδι Ατλαντικός - Ειρηνικός - Ατλαντικός.
Εντάξει, πάνε κάποια χρονάκια που έχω καταλάβει ότι στο βάθος είμαι πορνοαγριοκούνελο. Και μην νομίζετε ότι είμαι καμιά συνηθισμένη και γι’αυτό. Κούκλα είμαι και το ξέρω, κούκλα και ξύπνια, το λένε όλοι. Κι ενώ κανονικά θα έπρεπε να παίζω τους άντρες στα δάκτυλά μου, τι είναι αυτό που με κάνει να καίγομαι;
Ήρωες που κινούνται στην Λισαβόνα, το Βερολίνο, τη Μόσχα, το Τόκιο, το Σαν Φρανσίσκο, την Αυστραλιανή ενδοχώρα.
Μία συσκευή που συλλέγει εικόνες για τυφλούς και καταλήγει να καταγράφει τα όνειρα των ανθρώπων οι οποίοι και εθίζονται να τα παρακολουθούν. Καταδίωξη, περιπλάνηση, μυστήριο και μια αξιόλογη μουσική. Ο Βιμ Βέντερς προσπαθεί να συνθέσει τα είδη που τον απασχολούν.
«Μέχρι το τέλος». Είναι ο ωραίος τίτλος μιας ταινίας που βγήκε στις οθόνες εν μέσω Μουντιάλ. Αμερικάνικο, που πρωταγωνιστεί η 40χρονη Χίλαρι Σουάνκ ( μια άγνωστη ηθοποιός που έχει κερδίσει δύο όσκαρ α΄ γυναικείου ρόλου) και ο 68χρονος απόφοιτος του Χάρβαντ Τόμι Λι Τζόουνς – διάσημος ως ο διώκτης στον «Φυγά» και ο λευκός στους «Άντρες με τα μαύρα».