Τα πρώτα 20 χρόνια του 21ου αιώνα συμπληρώνονται σε λίγες ημέρες με την έλευση του νέου χρόνου και μαζί τους ολοκληρώνεται ένα μεγάλο μέρος των κατευθύνσεων που παίρνει ο πολιτισμός σε παγκόσμιο επίπεδο. Κύριο χαρακτηριστικό αποτελούν οι τεράστιες επενδύσεις σε νέες πολιτιστικές υποδομές (μουσεία, πολιτιστικά κέντρα, μέγαρα συναυλιών, πολυχώροι) με τη συμμετοχή μεγάλων αρχιτιεκτονικών γραφείων, η ενασχόλιση Ιδρυμάτων με την πολιτιστική χοργηγία αλλά και την παραγωγή πολιτιστικού έργου, οι συνεχείς επενδύσεις της Κίνας αλλά και της Ρωσίας στη δημιουργία χώρων πολιτισμού, το άνοιγμα της Ασίας στη Δύση αλλά και η πρώιμη «εισβολή» των δυτικών στην ασιατική ήπειρο.

Σ.Δ: Το καταλαβαίνω ότι με τα πανύψηλα κτίρια κερδίζουμε χώρο, που τόσο τον έχουμε ανάγκη στο λεκανοπέδιο, αλλά αυτό το κέρδος δεν με ψήνει αφού κάθε φορά με ρίχνει μια δυσθυμία όταν το μάτι μου πέφτει στον ουρανοξύστη του Πειραιά. Και όχι γιατί είναι κακάσχημος και άχρηστος, όσο γιατί λειτουργεί σαν μια μαύρη τρύπα για τις αισθήσεις μου. Κόβει την θέα, τους αέρηδες και τα φυσικά χρώματα τ'ουρανού. Και στο δια ταύτα με μεταλλάσσει αδιόρατα σε μνησίκακο νάνο. Αξίζει να προσθέσω ότι τα πρώτα χρόνια της κατασκευής του ένιωθα ότι ήταν το εισιτήριο για την είσοδο μας στην μοντέρνα εποχή, κάτι που τότε που ήμουν νέος με ανέβαζε στο ύψος της Νέας Υόρκης. 

Ο βιωματικός ρομαντισμός και ο τρόμος του αστικού γιγαντισμού με αφορμή τον ουρανοξύστη του Ελληνικού. 

Στο πρόσφατο βιβλίο του, στα αγγλικά, με τίτλο «A Journey with the Architects of the World», ο αρχιτέκτων Βασίλης Σγούτας συμπυκνώνει τα βασικά θέματα της αρχιτεκτονικής του σκέψης. Περισσότερο, θα έλεγα, μας προσφέρει ένα είδος πνευματικού ευαγγελίου και, με διάθεση να προσφέρει την εκδοχή μιας αρχιτεκτονικής με ενσυναίσθηση, εγείρει θέματα ευθύνης των αρχιτεκτόνων όπως και μια βεντάλια ζητημάτων που αφορούν το μέλλον των πόλεων και την ευτυχία των ανθρώπων. Είναι ένα μανιφέστο δημοκρατικότητας που πηγάζει από τη μακρά εμπειρία του αλλά και από τη βαθιά του μόρφωση.

O αγαπημένος γιος της μάνας του, ο αριστοκράτης της Σχολής Αρχιτεκτόνων -τον καιρό που σπούδαζε στο ΕΜΠ-, ο ωραίος στη μορφή και στο παράστημα Κυριάκος Κρόκος, καλλιτεχνικό μυαλό ανώτερης τάξης, ευαίσθητος ζωγράφος και προικισμένος αρχιτέκτονας, ήταν ίσως ο καλύτερος της γενιάς μας, με έργο που τον ανέδειξε έναν από τους σημαντικότερος εκπροσώπους της νεότερης αρχιτεκτονικής αυτού του τόπου». Έτσι ξεκινάει το κείμενο του αρχιτέκτονα Γιώργου Μακρή στο βιβλίο Για τον Κυριάκο Κρόκο. Ενθύμηση που κυκλοφόρησε πριν από μερικά χρόνια.