Πανδημία κορονοϊού. Πρώτο κρούσμα. Πρώτο κύμα. Πρώτη καραντίνα, δεύτερη, τρίτη! Πότε πέρασε ένας χρόνος; «Πόσα αυτονόητα μας πήρε αυτή η χρονιά;» Σαν να ζούμε την ίδια μέρα σε επανάληψη. Πόσοι έρωτες πέθαναν ή δεν γεννήθηκαν ποτέ μέσα στην πανδημία; Το τραγούδι μας όμως μιλάει για έναν έρωτα που άνθισε μέσα στην καραντίνα, παλεύει κόντρα σε όλα και βρίσκει λύσεις και διεξόδους.

Παρεμπιπτόντως, για όσους βαριούνται το μπλα μπλα μου, το βιντεάκι με τις φωτογραφίες είναι στο τέλος και διαρκεί 4'. 

Και γιατί 31 παρακαλώ; Γιατί στις 32 καίγεσαι δικέ μου. 

Το θέμα όμως είναι αν υπάρχουν φωτογραφίες που μπορούν να μας βοηθήσουν να πλησιάσουμε τον εαυτό μας, να γλυκάνουν το μέσα μας, να γίνουν γέφυρες προς τους άλλους. Αν μάλιστα τα πράματα πάνε κατ'ευχήν τότε ένα από τα ωραία που προκύπτει είναι το καθάρισμα της ματιάς, το άνοιγμα καρδιάς και μυαλού, απαραίτητες προϋπόθεσεις για να είμαστε δεκτικοί σε ατομικές ή συλλογικές πράξεις αλληλεγγύης και όχι μόνο για στιγμές ανάγκης.   

Από τη δικιά μου πείρα μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι έχουν δει τα μάτια μου κάποιες φωτογραφίες, δικές μου και άλλων, που είχαν την ίδια αναζωογονητική επίδραση με αυτήν κάποιων φράσεων.